Κρις Ουόρεν: Μικρός, αλλά θαυματουργός

Μπορεί ένας παίκτης με ύψος 1μ78 να κάνει καριέρα; Μπορεί! Πάρτε για παράδειγμα τον Κρις Ουόρεν, ο οποίος υπέγραψε μονοετές συμβόλαιο συνεργασίας με την ΑΕΚ. Κι αν δεν κατάφερε να κάνει το άλμα για το ΝΒΑ, εν τούτοις δεν πτοήθηκε. Ήρθε στην Ευρώπη μέσω… Αυστραλίας, για να αφήσει το στίγμα του.

Για να τα πάρουμε όμως όλα με τη σωστή σειρά, θα σας πούμε πρώτα πως το πλήρες όνομά του είναι Κρίστοφερ Τάιρελ Ουόρεν και γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1988 στο Ορλάντο. Από μικρός αδυνατούσε να ξεχωρίσει από τους συνομηλίκους του, υψομετρικά. Γι αυτό δεν κατάφερε να μπει από νωρίς… στο μάτι των scouts που, όπως καταλαβαίνετε, αναζητούσαν σε όλη τη χώρα για παίκτες με προδιαγραφές.

Ο “δικός μας” εν τέλει κατάφερε να κάνει αργά, αλλά σταθερά βήματα, προς το NCAA μέσα από τον δύσκολο δρόμο. Ήτοι από ένα άγνωστο -έως τότε- σχολείο, το Dr. Phillips High School του Ορλάντο. Ουδείς γνώριζε τι ακριβώς είναι, αν έχει παίκτες που μπορούν να παίξουν σε υψηλό επίπεδο, μα πάνω απ όλα τι είδους μπασκετικό πρόγραμμα έχει. Ε και; Βρήκε τον τρόπο να κερδίσει τετραετή υποτροφία από το University of Mississippi (σ.σ.: Ole Miss, κατά κόσμον), μα πάνω απ όλα να δείξει άμεσα πως δικαίως βρισκόταν στους “Rebels”.

Κι όταν λέμε “άμεσα”, το εννοούμε. Για την ακρίβεια, θα σας πούμε πως ξεκίνησε βασικός σε ΟΛΑ τα παιχνίδια που έδωσε με την ομάδα του (και ήταν σε θέση να αγωνιστεί), πλην ενός. Αυτό της Senior Day (=ημέρας των αποφοίτων) κατά τη διάρκεια της πρώτης του χρονιάς στο κολέγιο. Πιο συγκεκριμένα, ήταν στην αρχική πεντάδα στα 114/115 παιχνίδια των “Rebels”. Παρεμπιπτόντως, θα σας πούμε πως βίωσε κι έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό ως δευτεροετής, που όμως δεν έβαλε φρένο στις εμφανίσεις του.

“Είναι πολύ γρήγορος και τρέχει εξαιρετικά το γήπεδο”, έλεγαν όσοι τον αντιμετώπισαν, παραγνωρίζοντας πως ήταν πιο κοντός από εκείνους. Ούτως ή άλλως, γνωρίζοντας τη δεδομένη αδυναμία του, είχε φροντίσει να δουλέψει σε άλλα κομμάτια του παιχνιδιού, για να παρουσιαστεί πιο ανταγωνιστικός.

Απαραίτητος με μπόι 1μ78

Ως πρωτοετής, ο Κρις Ουόρεν μέτρησε 15.8 πόντους (με 38.9% στα τρίποντα), 2 ριμπάουντ, 4.5 ασίστ και 1.1 κλεψίματα κατά μέσο όρο. Επιδόσεις που του κατέταξαν γρήγορα στους κορυφαίους του NCAA, την ώρα που του έδιναν μία θέση στη Steve Nash Nike Skills Academy, το καλοκαίρι του 2008. Η δεύτερη χρονιά ξεκίνησε με εξαιρετικούς αριθμούς, αλλά η ρήξη πρόσθιου χιαστού που υπέστη σε αγώνα με το Louisville δεν τον άφησε να συνεχίσει στους ίδιους ρυθμούς. Στα έντεκα (11) παιχνίδια που πρόλαβε να αγωνιστεί είχε 19.6 πόντους (με 30.9% τρίποντα), 1.5 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 2.5 κλεψίματα. Μικρό το δείγμα, θα πει κανείς. Αμ δε…

“Είμαστε πολύ απογοητευμένοι από τον τραυματισμό του. Νιώθω απαίσια που ολοκληρώθηκε η σεζόν για τον Κρις. Το να χάνεις έναν παίκτη με τη δική του ποιότητα σίγουρα επηρεάζει την ομάδα”, είχε σπεύσει να δηλώσει ο προπονητής των “Rebels”, Andy Kennedy. Κι αν χρειάστηκε να περιμένει κοντά εννέα μήνες μέχρι να τον ξαναδεί στο γήπεδο, εν τούτοις το επόμενο καλοκαίρι είχε κάθε λόγο να χαμογελά.

Ο βραχύσωμος πλεϊμέικερ είχε αφήσει -για τα καλά- πίσω του τον τραυματισμό στο γόνατο, μα πάνω απ όλα έδειχνε αποφασισμένος να συνεχίσει στην ίδια ένταση. Ή, για να το πούμε καλύτερα, ακόμη καλύτερα. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός πως όταν ξαναπάτησε το παρκέ, ήταν σα να μην έλειψε ούτε μια μέρα. Εξ ου και η υποψηφιότητά του για το Bob Cousy Award στο φινάλε της τρίτης του χρονιάς (2009′-10) στο NCAA. Τότε, που μαζί με τον Γκρέιβις Βάσκεζ (νυν πλεϊμέικερ των Μιλγουόκι Μπακς) πάλευαν για τη συγκεκριμένη διάκριση. Εν τέλει ο Βενεζουελάνος πόιντ γκαρντ ήταν αυτός που επικράτησε στη σχετική κούρσα, με τον Κρις Ουόρεν να περιορίζεται στη δεύτερη θέση.

Παρένθεση. Το 2011 είχε αναμετρηθεί με τον Άντριου Γκάουντλακ (τον πρώην της Φενέρμπαχτσε) στο διαγωνισμό τριπόντων του All Star Game του NCAA, δίχως όμως να καταφέρει να κερδίσει. Κι εδώ τερμάτισε δεύτερος. Κλείνει η παρένθεση.

Ακόμη κι έτσι όμως, συνέχισε να κερδίζει τον σεβασμό όλων. Συμπαικτών και αντιπάλων. Για παράδειγμα, “έσπασε” το ρεκόρ περισσότερων εύστοχων τριπόντων σε μια χρονιά στο Ole Miss, με 111. Την ίδια ώρα, με 17.2 πόντους, 2 ριμπάουντ, 3.5 ασίστ και 1.1 κλεψίματα ανά παιχνίδι ήταν ο βασικός λόγος που οι “Rebels” ήταν κάτι παραπάνω από αξιόπιστοι, ως ομάδα.

Με όλη αυτή την προϊστορία, όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν παράδοξο το γεγονός πως στη senior χρονιά του (2010-’11) επιλέχθηκε -από τους προπονητές του NCAA και το Associated Press- ως μέλος της καλύτερης πεντάδας της περιφέρειας του κολεγίου του (SEC). Ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε στη θέση “1” σε μία από τις πιο δύσκολες περιφέρειες του κολεγιακού πρωταθλήματος. Θέλετε κι άλλες αποδείξεις πως το όνομά του “μετρούσε” μεταξύ των scouts του ΝΒΑ; Μοναδικός ενδοιασμός (που παράλληλα αποδείχθηκε καθοριστικός) ήταν το ύψος του (1μ78 ήταν αυτό…).

Εν πάσει περιπτώσει, μόλις έγραψε τον επίλογο της τετραετούς κολεγιακής του παρουσίας, είδε τον εαυτό του να φιγουράρει στις πρώτες πολλών στατιστικών κατηγοριών. Πάρτε μια γεύση… (ΦΩΤΟ-ΠΙΝΑΚΑΣ)

Μ’ αυτά και μ’ αυτά έγινε μόλις ο τέταρτος παίκτης στην ιστορία του κολεγιακού πρωταθλήματος που καταγράφει 2.000+ πόντους και 400+ ασίστ, μετά τους Πιτ Μάραβιτς, Άλαν Χιούστον και Λιτέριαλ Γκριν. Κι αφού έκανε όλα αυτά, είπε να πάρει κι ένα πτυχίο. Στις ελεύθερες σπουδές.

Η “κατάρα” και ο… Τζέιμς Χάρντεν

Με το ύψος του να αποτελεί αξεπέραστο εμπόδιο για καριέρα στο ΝΒΑ (σ.σ.: δεν έγινε ποτέ Draft), το είχε πάρει απόφαση πλέον πως η μόνη λύση ήταν να ξενιτευτεί. Μόνο που το… παράκανε, υπογράφοντας (το 2011) μονοετές συμβόλαιο συνεργασίας με τους Adelaide 36ers. Μια ομάδα που δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε να “σταυρώσει” ποιοτικό ξένο παίκτη. Παρόλ’ αυτά, στη δική του περίπτωση η ιστορία ήταν διαφορετικά γραμμένη. Πέραν του ότι μπήκε στο παρκέ κι έκανε… τα δικά του, είδε τον κόσμο της ομάδας να τον υποδέχεται αλά Τζέιμς Χάρντεν.

“Καλώς ήρθες “fear the beard” και “ένα πολύ μεγάλο καλωσόρισμα για τον παίκτη μας”, ήταν δύο μόνο από τα μηνύματα αγάπης που δέχθηκε ο ίδιος μέσω των social media. Εν τέλει, δικαίωσε τις προσδοκίες και την αγάπη του κόσμου, οδήγησε τους Adelaide 36ers στα πλέι οφ και κάπως έτσι έγινε ακόμη πιο γνωστός.

Η Γαλλία, που δεν ξεχνάει ποτέ

Όσα έκανε στην Αυστραλία, τον έχρισαν αυτόματα περιζήτητο για τις ευρωπαϊκές ομάδες. Σε τέτοιο βαθμό που κέρδισε ένα εξαιρετικό συμβόλαιο στη Ναντέρ. Με την οποία, παρεμπιπτόντως, κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή στην LNB το 2013. Αυτό ήταν! Είχε γίνει ο αγαπημένος της γαλλικής εξέδρας. Τούτο όμως δεν σήμαινε πως θα μπορούσε να μείνει για πολύ ακόμη στην ομάδα. Βλέπετε, οι “Σειρήνες” από την Τουρκία άρχισαν να ηχούν για τα καλά στα αυτιά του. Την ώρα που έβλεπε τον τραπεζικό του λογαριασμό να φουσκώνει διαρκώς. Γι αυτό είπε το “ναι” στην πρόταση (διετούς συνεργασίας) που έσπευσε να του καταθέσει η Ουσάκ Σπορτίφ.

Δεν επρόκειτο για σύλλογο με μεγάλη προβολή και απαιτήσεις, αλλά ήταν μία ακόμη καλή ευκαιρία για εκείνον να δείξει πως είναι… παντός καιρού. Κι έτσι έγινε! Μέσα σε μία διετία μετατράπηκε σε παίκτη απαραίτητο για το “ευ ζην” της ομάδας, σε τέτοιο βαθμό που αποτέλεσε τον κυριότερο ίσως λόγο που εξασφαλίστηκε φέτος η παραμονή στην TBL. Με 14.6 πόντους και 4 ασίστ κατά μέσο όρο, δεν υπήρχε αμφιβολία…

Μέσα σε όλα βέβαια, επισκέφτηκε τη Γαλλία κατά τη διάρκεια της χρονιάς που ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο. Για το EuroChallenge. Η Ουσάκ Σπορτίφ αντιμετώπιζε τη Ναντέρ για την πρεμιέρα της διοργάνωσης, με τους Γάλλους να θριαμβεύουν με +33 (100-67) και τον ίδιο να εξηγεί μετά το τέλος του αγώνα πως “εννοείται πως ήθελα να κερδίσω”, πριν θυμίσει πως “αγαπώ τη Ναντέρ και την πόλη. Έχω εξαιρετικές αναμνήσεις από την παρουσία μου εδώ. Χαίρομαι πολύ για την υποδοχή των ανθρώπων της ομάδας και το γεγονός πως δεν με ξέχασαν”.

Στο VIDEO: Το winning shot που πέτυχε απέναντι στο Kentuicky (ομάδα που έφτασε μέχρι το Final Four της March Madness) το 2011

Πηγή: Sport24