Μαρκ Κάρτερ, όλα για τη μητέρα του

“Ξέρω πολύ καλά ότι οι προσδοκίες στην ΑΕΚ είναι υψηλές. Θέλω να έχουμε, λοιπόν, μια ανταγωνιστική ομάδα στο πρωτάθλημα. Προφανώς θα ήθελα κάποια στιγμή να κατακτήσω κάποιον τίτλο. Γιατί όχι εδώ…” εξήγησε ο Μαρκ Κάρτερ, στις προγραμματικές του δηλώσεις ως παίκτης της “Ένωσης”.

Ο 30χρονος Αμερικανός γκαρντ, εκ των ηγετών στη φετινή πορεία του ΠΑΟΚ στην Basket League ΣΚΡΑΤΣ και το Eurocup, είναι εκνευριστικά καλός. Όπου “εκνευριστικά”, προσθέστε πως ό,τι κι αν συμβαίνει, το πρόσωπό του παραμένει το ίδιο. Χωρίς μορφασμούς και εκφράσεις που να προδίδουν το πώς νιώθει! Η νέα σεζόν θα τον βρει στην “Ένωση” υπό τις οδηγίες του Ντράγκαν Σάκοτα, φτάνοντας αισίως τις τέσσερις ομάδες σε ισάριθμες χρονιές στη χώρα μας. Αρχικά με το Ρέθυμνο (2011-12), εν συνεχεία με τον Πανιώνιο (2013-14) κι εσχάτως τον ΠΑΟΚ (2014-15).

Ο Κάρτερ δεν έχει πρόβλημα να μιλά για το παρελθόν του. Αυτό ήταν που τον έφερε εδώ που είναι σήμερα. Και αν για κάποιους η ενασχόληση με το μπάσκετ δεν είναι και καμιά τρομερή επιτυχία, για τον Αμερικανό γκαρντ και τη ζωή που έζησε, είναι ένας ακόμα λόγος να νιώθει υπερήφανος. Κυρίως για τον εαυτό του.

Ο θάνατος που τον σημάδεψε

Στη ζωή υπάρχουν πιο σοβαρά πράγματα από ένα καλάθι, μια τάπα ή ένα ριμπάουντ. Φυσικά, όποιος γνωρίζει από ευθύνες, δεν τις αποφεύγει ποτέ. Για παράδειγμα, ο Κάρτερ. Έχασε τον πατέρα του όταν ήταν οκτώ ετών και πλέον παραδέχεται πως “σε αυτόν αφιέρωσα το πρώτο τατουάζ που έκανα”. Έκτοτε έμενε με τη μητέρα του. “Ουσιαστικά με μεγάλωσε μόνη της. Έκανε τα πάντα, ήταν παντού για μένα! Στις προπονήσεις στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ. Είχαμε βοήθεια και από του παππούδες μου. Θεωρώ ότι ήμουν πολύ τυχερός που είχα αυτή την οικογένεια! Μπορεί να μην είχα όλα όσα ήθελα, αλλά είχα όσα χρειαζόμουν ακόμα κι όταν πήγα στο κολέγιο. Σε όλα τα παιχνίδια που παίζαμε στο κολέγιο, η οικογένειά μου ήταν σχεδόν πάντα εκεί. Η μητέρα μου δεν έχασε σχεδόν κανένα παιχνίδι, κι ας χρειαζόταν να οδηγεί με τις ώρες για να έλθει να με δει. Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει, έχω τεράστια πίστη και αυτό είναι κάτι που με βοηθά στη ζωή και στην καριέρα μου”.

Η αρχή έγινε με φούτμπολ

Όλα ξεκίνησαν σε ηλικία έξι ετών, όταν άρχισε να σουτάρει σε μια μπασκέτα που είχαν βάλει οι γονείς του στην αυλή του σπιτιού, το οποίο επισκεπτόταν τα σαββατοκύριακα και το καλοκαίρι. “Τα πρώτα σουτ δεν έφταναν ούτε καν στη στεφάνη! Θυμάμαι καλά ότι ο πατέρας μου πήγαινε σε διάφορα γυμναστήρια προκειμένου να παίξει μπάσκετ. Με έπαιρνε μαζί του και προσπαθούσα κι εγώ, αλλά το πρώτο άθλημα με το οποίο ασχολήθηκα ήταν το αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Κατάλαβα όμως ότι δεν θα μπορούσα να φτάσω ψηλά, ίσως γιατί δεν είχα και την ταχύτητα. Ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση να σταματήσω το φούτμπολ, πιστεύω πάντως ότι ήταν σωστή”.

Η πίστη στον Θεό και το ΝΒΑ

Κάποιοι άνθρωποι έρχονται σε αυτόν τον κόσμο, με έναν προορισμό. Αυτός του Μαρκ Κάρτερ είναι να φτάσει όσο πιο ψηλά μπορεί. Για την ακρίβεια, εκεί που θα του επιτρέψει ο Θεός. Στα 30 του χρόνια αποκαλύπτει ότι έχει υψηλές προσδοκίες, που φτάνουν ως το ΝΒΑ!“Ξεκινώντας να παίζω μπάσκετ, φυσικά και είχα στο μυαλό μου να φτάσω κάποια στιγμή και στο ΝΒΑ. Βεβαίως, δεν είναι εύκολο αλλά υπάρχουν δυο παράμετροι. Η μια είναι το κατά πόσο πιστεύεις και η άλλη πόσο δουλεύεις για αυτό. Θεωρώ ότι μπορείς να φτάσεις μέχρι εκεί που σου επιτρέπει ο Θεός! Κι αν αυτή η πόρτα για οποιονδήποτε λόγο ανοίξει, ανά πάσα στιγμή πρέπει να είσαι έτοιμος να μπεις. Πιστεύω πολύ και αν ποτέ μου δοθεί η ευκαιρία, θα είμαι έτοιμος”. 

Τα ρεκόρ και η εγκληματολογία

Το 2003 ο ήρωας της ιστορίας μας κέρδισε μια πλήρη υποτροφία για το Πανεπιστήμιο Wilmington (UNCW) στη Βόρεια Καρολίνα ώστε να παίξει κολεγιακό μπάσκετ στην Division I. Ολοκλήρωσε την κολεγιακή του καριέρα ως πρώτος στις βολές, τέταρτος στο σκοράρισμα και τέταρτος στις ασίστ στην περιφέρεια CAA, έγινε μόλις ο 17ος παίκτης στην ιστορία του UNCW που ξεπέρασε τους 1.000 πόντους και μάλιστα αναδείχτηκε MVP στον τίτλο της περιφέρειας, το 2006.

Αποφοίτησε με πτυχίο στην εγκληματολογία πριν γίνει επαγγελματίας στη Γερμανία με τους Dusseldorf Giants. Ποια είναι όμως η άποψή του για το μπάσκετ; “Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι να ξυπνάω κάθε μέρα, να μπορώ να κάνω αυτό που αγαπώ και να πληρώνομαι γι’ αυτό που αγαπώ. Ξέρω ότι πολλοί δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Προσωπικά θέλω να βελτιώνομαι κάθε χρόνο και να βάζω στόχους γι’ αυτό που αγαπώ”.

Το ένα ματς στη Λεμεσό και η Ελλάδα

Έπειτα από μια διετία στη Γερμανία, ακολούθησε το πέρασμά του από την Κύπρο, για την ΑΕ Λεμεσού. “Η εμπειρία μου στην Κύπρο δεν ήταν πολύ καλή γιατί πήγα σε μια ομάδα που είχε οικονομικά προβλήματα. Έπαιξα ελάχιστα. Για την ακρίβεια, μόνο ένα παιχνίδι. Σκέφτηκα, φεύγοντας, πως είναι δυνατόν να έχω παίξει δυο χρόνια στη Γερμανία και να μην βρίσκω δουλειά;”. Το 2011 επέστρεψε στη Γερμανία, για τη Phoenix Hagen. “Πήγα για μια ακόμα σεζόν στη Γερμανία αλλά διαπίστωσα ότι στη χώρα αυτή δεν θα μπορούσα να εξελιχθώ ως παίκτης και να φτάσω εκεί που θέλω. Αποφάσισα να αναζητήσω μια περισσότερο ποιοτική και ανταγωνιστική λίγκα. Γι’ αυτό επέλεξα την Ελλάδα, όπου το μπάσκετ είναι περισσότερο δυνατό. Στην Ελλάδα επίσης ο κόσμος είναι πιο κοινωνικός”.

Πηγή κειμένου & φώτο: sport24.gr