Όταν ένας κύκλος κλείνει…

Τα δύο μεγάλα κεφάλαια της Βασίλισσας, στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας της, αποχαιρετούν… Ο Μιχάλης Πολυτάρχου το έκανε ήδη, ο Γιώργος Τσιάκος θα ακολουθήσει.

Τα συναισθήματα ανάμεικτα, αλλά αυτό της υπερηφάνειας υπερισχύει. Δύο αρχηγοί που έδωσαν το 100% των εαυτών τους για να οδηγήσουν τη Βασίλισσα εκεί που ανήκει, που έζησαν την αποθέωση αλλά και την… κοροϊδία, αλλά δεν έκαναν ποτέ πίσω, ακόμα και όταν τα πράγματα στην ΑΕΚ ήταν στον αέρα.

Ο Μιχάλης από τη Β’ Εθνική, ο Γιώργος έναν χρόνο αργότερα. Και οι δύο έδωσαν και την ψυχή τους. Ένα καλοκαίρι ολόκληρο, το περσινό, περίμεναν υπομονετικά τις εξελίξεις, με κίνδυνο ακόμα και να μείνουν χωρίς ομάδα για χάρη της Ένωσης, «παγώνοντας» κάθε πρόταση που τους γινόταν.

Η ΑΕΚ κλείνει έναν κύκλο για να ανοίξει έναν άλλον. Δεν είμαι αρμόδια να κρίνω αν οι δυο τους θα μπορούσαν να έχουν μια θέση στην ομάδα που οδεύει για την Ευρώπη και που θα «χτιστεί» για να χτυπήσει τους δύο «αιώνιους». Ή μάλλον άποψη έχω, αλλά θα με χαρακτηρίσουν ρομαντική/ συναισθηματική και όπως αλλιώς θέλουν.

Αυτό που θα «πω» όμως είναι πως όσοι λίγοι έζησαν αυτά τα δύο χρόνια από κοντά την ομάδα, θα νιώθουν τα ίδια συναισθήματα όπως αυτά που νιώθω εγώ τώρα. Είναι σαν να χάνεις τους ανθρώπους σου, τα στηρίγματα σου. Εκείνους που ξέρεις και ήσουν πάντα σίγουρος ότι για την ΑΕΚ θα έδιναν και τη ψυχή τους. Όχι ότι εκείνοι που θα έρθουν δεν θα το κάνουν, αλλά με εκείνους το ήξερες, είχες τη σιγουριά, γιατί στην ενέπνευσαν.

Τέτοιος αρχηγούς πρέπει να έχει πάντα η ομάδα. Αυτούς που στα δύσκολα θα είναι πάντα εκεί…

Ευχαριστούμε!

ΥΓ. Η χρονιά που ολοκληρώθηκε χάνει ουσιαστικά 4 “αρχηγούς” της.Οι Μάγκες, Φάνης και Γιώργος έκαναν την αρχή. Θα τα λέμε στης Φιλαδέλφειας τα μέρη…Άλλες ψυχάρες εκείνοι…