Τα δάκρυα, το ταξίδι, οι στιγμές και η μεγάλη ανακούφιση

Το άσχημο αυτό ταξίδι ξεκίνησε ουσιαστικά από το ματς κόντρα στον Πανθρακικό, με το… εισιτήριο να βγαίνει μια εβδομάδα αργότερα στο Περιστέρι μετά το γκολ του Γιανούλη. Η συνέχεια είναι γνωστή με την Γ’ Εθνική να έρχεται και ένα χρόνο μετά να δίνει τη θέση της στη Β’, από την οποία αποχωρήσαμε και βαθμολογικά την Δευτέρα με το γκολ του Ανάκογλου κόντρα στον Ηρακλή. Όλα αυτά βέβαια είναι γνωστά και γραμμένα πάρα πολλές φορές.

Το θέμα στην προκειμένη περίπτωση είναι αυτά που δεν θα ξεχάσω ποτέ από αυτό το ταξίδι. Τα ραδιοφωνάκια που ακούγατε τα ματς που δεν ήταν τηλεοπτικά και σας γύρισαν στην δεκαετία του 80, τα εισιτήρια των 20 ευρώ που πληρώνατε σε όλα τα… άθλια γήπεδα, τα ημίχρονα που σας βρήκαν στα καθησματάκια του ΟΑΚΑ για να μην σταματήσετε να τραγουδάτε, το άγχος σε αυτό το πρώτο ματς στο Καραϊσκάκης, τους πανηγυρισμούς στο γκολ του Αραβίδη και πολλά ακόμα που θα βρείτε παρακάτω, ίσως και από μια άλλη πλευρά από αυτή του δημοσιογράφου που βρίσκεται στην ευχάριστη θέση να παρακολουθεί από λίγο πιο κοντά την αγαπημένη του ομάδα.

Πιστεύω με όλα αυτά που δεν θα ξεχάσω εγώ να σας ταξιδέψω 2 χρόνια πίσω και να σας κάνω να κρατήσετε μόνο τα ωραία αυτού του ταξιδιού.

Δεν θα ξεχάσω λοιπόν:

$1·         Τη στιγμή που οι παίκτες του Πανθρακικού ξεκίνησαν να φεύγουν από τα αποδυτήρια, βλέπετε μέχρι τότε είχαμε κάτι λίγες ελπίδες ότι το ματς μπορεί να ξεκινούσε ξανά και η ΑΕΚ δεν θα τιμωρούνταν με -3 βαθμούς

$1·         Το άγχος στο Περιστέρι που μετατράπηκε σε δάκρυα όταν ο Γιανούλης έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα και την ΑΕΚ στην Β’ Εθνική

$1·         Τον κόσμο της ΑΕΚ που εκείνο το βράδυ τραγουδούσε με τα μάτια δακρυσμένα «όταν γυρίσουμε θα σας …»

$1·         Τον τρόπο με τον οποίο ο Τραϊανός Δέλλας απέδειξε ότι είναι ΚΟΛΟΣΣΟΣ. Ήταν συνεχώς στο πλευρό των παικτών του και προσπαθούσε να τους δώσει δύναμη, παρότι ήξερε και ο ίδιος ότι αυτό ήταν αδύνατο

$1·         Την ανοιχτή προπόνηση στα Σπάτα που ο κόσμος αναγνώριζε ελάχιστους παίκτες, αλλά ήταν εκεί γιατί σημασία δεν είχαν ούτε τα πρόσωπα, ούτε η κατηγορία αλλά η ΑΕΚ

$1·         Το πρώτο φιλικό της Γ’ Εθνικής στο Διμήνι με πλαστικές καρέκλες  δίπλα στη γραμμή του πλαγίου, με τις μπάλες να περνούν από δίπλα. Βέβαια, οι υπεύθυνοι της ομάδας μας παρείχαν όλα όσα μπορούσαν

$1·         Τον ποδοσφαιριστή της ΑΕ Διμηνίου που εκτέλεσε το πέναλτι στον Ντούνη και μας αποκάλυψε στο τέλος ότι σκεφτόταν να το στείλει άουτ γιατί ήταν ΑΕΚτζής και δεν ήθελε να σκοράρει, ειδικά απέναντι σε ένα παιδί 16 χρονών

$1·         Την πρώτη εντός έδρας αγωνιστικής στη Γ’ Εθνική στο ΟΑΚΑ. Τα δάκρυα της λύπης είχαν μετατραπεί σε δάκρυα χαράς. 25.000 κόσμος σε αγώνα Γ’ Εθνικής, προσφυγικά τραγούδια, ο ύμνος της ομάδας και ανατριχιαστικές στιγμές που κανένας δεν περίμενε ότι θα ζούσε

$1·         Την τρομερή φιλοξενία και το εκπληκτικό γήπεδο του Αγίου Νικολάου – Πραγματικά αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους όσους δουλεύουν για να λειτουργεί τόσο σωστά μια ερασιτεχνική ομάδα.

$1·         Τους ποδοσφαιριστές των αντίπαλων ομάδων στην Γ’ Εθνική και στα φιλικά προετοιμασίας που τους ζητούσαμε δηλώσεις και μας έβλεπαν και γέλαγαν – Η κορυφαία μάλιστα απάντηση σε ερώτηση για δηλώσεις ήταν «Άσε τις δηλώσεις, να κεράσω τσιγάρο να τα πούμε» (έξω από το γήπεδο)

$1·         Το «εμπρός αετέ – Δικέφαλε» που τραγουδούσαν μαζί οι οπαδοί της ΑΕΚ και οι φίλοι της Τριγλίας Ραφήνας στο ματς μεταξύ των δύο ομάδων στο Μενίδι – Αυτό θα πει ποδοσφαιρική γιορτή

$1·         Τον ποδοσφαιριστή της Θύελλας Ραφήνας που προσπαθούσε να πείσει τον φίλο του στο τηλέφωνο ότι νίκησαν την ΑΕΚ και αυτός δεν τον πίστευε – Πώς να τον πιστέψει άλλωστε;

$1·         Το ματς με τον Περαμαϊκό εκτός έδρας. Από πού να ξεκινήσω; Από τις αφίσες του Ολυμπιακού; Την Πάολα που ακουγόταν στη διαπασών ακόμα και μετά την έναρξη του ματς; Το απαράδεκτο γήπεδο; Βέβαια και σε αυτή την περίπτωση οι υπεύθυνοι της ομάδας προσπάθησαν να μας παρέχουν όλα όσα χρειαζόμασταν

$1·         Τους τέσσερις 97αριδες που έπαιζαν στο τελευταίο ματς της Γ’ Εθνικής (Ντούνης, Βλαχομήτρος, Τσέλιος Η, Βιδάλης)

$1·         Το τελευταίο γκολ της ΑΕΚ στην Γ’ Εθνική που ήταν βγαλμένο από το μέλλον της ομάδας καθώς δημιουργήθηκε από τον Βιδάλη και στη συνέχεια ο Βλαχομήτρος σκόραρε

$1·         Το φιλικό της ΑΕΚ με την Ρόμα, όταν ο Ευρωπαϊκός αέρας ξαναφύσηξε στο ΟΑΚΑ και όλοι καταλάβαμε ότι το «Ερχόμαστε» ζει και βασιλεύει

$1·         Το άγχος στον αγώνα με τον Ατρόμητο, εκεί που σκεφτόμουν ότι «ναι τους έχουμε», αλλά υπήρχε και το «βρε λες να γίνει η στραβή ξανά»

$1·         Τον αγώνα στο Γ. Καραϊσκάκης και το γκολ του Αραβίδη. Εκεί που δεν ξέρεις τι γράφεις και πώς να περιγράψεις το γκολ. Εκεί που σκέφτεσαι όλα όσα σου έχουν κάνεις και λες «ναι τώρα γύρισα και θα σας….»

$1·         Τον επαναληπτικό αγώνα στο ΟΑΚΑ. Να έχεις φτάσεις στο γήπεδο πίσω από την αποστολή, να πατάς το πρώτο σκαλοπάτι των δημοσιογραφικών και να βλέπεις ένα ΟΑΚΑ γεμάτο, σκηνή πέρα από κάθε λογική και φαντασία

$1·         Το χαμόγελο του… σοβαρού Δέλλα τις στιγμές που έβλεπε τους παίκτες του να χαίρονται το παιχνίδι τους και τους οπαδούς να χειροκροτούν το δικό του δημιούργημα

$1·         Τον πανηγυρισμό του Δέλλα με τον Σοϊλέδη στο γκολ του δεύτερου στο 90. Κάποιος που δεν ήξερε δεν θα καταλάβαινε ότι ο Δέλλας ήταν ο προπονητής

$1·         Την ανακούφιση στο γκολ του Ανάκογλου με τον Ηρακλή. Το ότι είχαμε ανέβει το ξέραμε, αλλά είναι αυτό το βάρος που σου φεύγει και λες να επέστρεψα δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή αμφιβολία 

Αυτό ήταν το ταξίδι μας λοιπόν και πλέον ήρθε η στιγμή να επιστρέψουμε στη θέση μας και να πάρουμε την εκδίκησή μας από όλους αυτούς που μας πόνεσαν φωνάζοντας το «εκεί εκεί στη Β’ Εθνική»

Τα καλύτερα τώρα ξεκινούν