Ένα ευχαριστώ και σ’ αυτόν…

Πονέσαμε πολύ πριν από δύο χρόνια, τόσο που πιάσαμε τα κάγκελα του ΟΑΚΑ προκειμένου να μπορέσουμε να στηριχθούμε στα πόδια μας εκείνο το αναθεματισμένο βράδυ. Κάποια αδέρφια δεν άντεξαν και λύγισαν στην ιδέα της καταστροφής. Έκλαψαν για αυτή την ομάδα που τους χάρισε όλα τα συναισθήματα του κόσμου και ξαφνικά την είδαν να πέφτει στον γκρεμό και να χάνεται στο κενό.

Πραγματικά, την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, ανατριχιάζω στην ιδέα και μόνο, προσπαθώντας να φέρω ξανά στην σκέψη μου εκείνο το βράδυ. Ζωντανοί νεκροί όλοι οι ΑΕΚτζήδες. Το τι ζήσαμε είναι απερίγραπτο με όλη την σημασία της λέξης. Ένα απίστευτο συναίσθημα που μόνο τότε μπορείς να συνειδητοποιήσεις πως η συγκεκριμένη ομάδα έχει «μολύνει» το DNA σου και δεν υπάρχει θεραπεία. Για κάτι τόσο σημαντικό από τα… δευτερεύοντα πράγματα της ζωής που όμως μόνο αυτό σου δίνει συναισθήματα αντάξια με αυτά που μπορείς να νιώσεις για τους δικούς σου ανθρώπους.

Κλάψαμε, αναθεματίσαμε, αλλά στο τέλος δεχτήκαμε πως δεν γίνεται διαφορετικά από το να βρεθούμε πλάι της και να το πιούμε όλο το ποτήρι. Ο χρόνος πέρασε βασανιστικά, αργά αλλά τελικά την 25η Μαϊου του 2015, ήρθε το τέλος αυτής της σκληρής δοκιμασίας. Όσοι το αντέξαμε, όλοι μας αξίζουμε πολλά μπράβο και βάζω τον εαυτό μου γιατί την δουλειά από το χόμπυ μπορώ να τα ξεχωρίσω, τα συναισθήματα όμως μου είναι αδύνατον.

Πολλά μπράβο λοιπόν στον κόσμο αυτή της ομάδας, αλλά ακόμα περισσότερα σε αυτούς που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τίμησαν αυτή την φανέλα και ολοκλήρωσαν αυτή την διετή δοκιμασία με απόλυτη επιτυχία, ξαναφέρνοντας την ΑΕΚ στην θέση που της αρμόζει, στην θέση που ανήκει στην θέση που γεννήθηκε για να πρωταγωνιστεί.

Μπράβο στον ισχυρό άνδρα αυτής της προσπάθειας, τον Δημήτρη Μελισσανίδη, μπράβο στον Ντούσαν Μπάγεβιτς, μπράβο στον άξιο προπονητή της ομάδας, μπράβο σε όλους τους παίκτες για την προσπάθεια αυτά τα δύο χρόνια. Μπράβο, όχι γιατί ανεβήκαμε ξανά, αλλά γιατί το κάναμε με σεβασμό στην ιστορία και την δυναμική αυτής της ομάδας.

Υπάρχει όμως και ένα όνομα που δυστυχώς (προσωπική μου εκτίμηση) δεν βρίσκεται πλέον στα κοινά της Ένωσης.

Έναν άνθρωπο που χωρίς ποτέ να πουλήσει οπαδιλίκι και ιδεολογία, έγινε θεματοφύλακας όσων πρεσβεύει αυτή η ομάδα και το όνομα του θα μείνει για πάντα στην ιστορία της. Έναν άνθρωπο που υπηρέτησε με σεβασμό ως ποδοσφαιριστής τον δικέφαλο στο στήθος και όταν του ζητήθηκε να βάλει πλάτη σε ένα δύσκολο πρότζεκτ, δήλωσε παρών και μαζί με τον Δέλλα, βάλανε το όνομα τους και πάλι κάτω από αυτό της ΑΕΚ.

Έναν άνθρωπο που δούλεψε για την ΑΕΚ, έχοντας κρεμάσει τα παπούτσια του, χωρίς να αναφερθεί καν στο δικό του κέρδος από την όλη εργασία του. Με κίνδυνο η αποτυχία, να έβαζε ταφόπλακα στο νέο του επαγγελματικό μέλλον. Έναν άνθρωπο που με την δική του δουλειά, συμπληρώθηκε το φετινό ρόστερ της ΑΕΚ κατά 90% και εν συνεχεία ο «συμπαίκτης» του Δέλλας παρουσίασε την εικόνα στο πρωτάθλημα που όλοι θαυμάσαμε και αρχίσαμε να ονειρευόμαστε ξανά. Έναν άνθρωπο που μόλις του μιλήσεις, το πρώτο πράγμα που θα σου πει είναι: «Η ΑΕΚ είναι τεράστια φίλε μου, είναι πάνω από ονόματα, δεν μας χρωστάει τίποτα, μόνο της χρωστάμε».

Σε αυτό τον άνθρωπο λοιπόν, τον Νίκο Λυμπερόπουλο, νιώθω την ανάγκη να τον ευχαριστήσω για την αγάπη που έδειξε για την ΑΕΚ και υπηρέτησε στο μέγιστο βαθμό την Ιδέα. Μακάρι οι δρόμοι του Νικόλα και της Ένωσης να ξανασμίξουν. Μέχρι τότε καλύ τύχη σε ότι και αν κάνει…

ΥΓ1: Είναι αλήθεια πως μέσα στον πόνο μας και την στεναχώρια, η επιστροφή Μελισσανίδη με Μπάγεβιτς, Δέλλα και Λύμπε στο πλευρό του και σε συνδυασμό με το «Ερχόμαστε» μας έκανε να ονειρευόμαστε ξανά και αυτό μας κράτησε… υγιείς.

ΥΓ2: Όλα τώρα θα πάρουν τον δρόμο τους…

ΥΓ3: Σαν βρεθείς στης Φιλαδέλφειας τα μέρη, κι’ αντικρίσεις κιτρινόμαυρη φανέλα… Νοσταλγία!