Ερχόμαστε, ήρθαμε, μα τελικά πού πάμε;

To απόγευμα της Δευτέρας η ΑΕΚ ήθελε έναν βαθμό απέναντι στον Ηρακλή για να εξασφαλίσει και μαθηματικά την επιστροφή της στη Super League. Πήρε τρεις και η δουλειά έγινε. Σημείωση πρώτη: Δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνει η δουλειά. Σημείωση δεύτερη: Η δουλειά έγινε με το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο κόπου και εξόδων. Σημείωση τρίτη: Το ντου των ‘πιο ΑΕΚτζήδων από τους άλλους’ στο ματς με τον Πανθρακικό πριν 25 μήνες αποτελεί ένα από τα πιο τέλεια εκτελεσμένα πλάνα στην Ελλάδα της καθυστέρησης, της αναβλητικότητας και των ημιτελών σχεδίων. Σημείωση τέταρτη: Η τελευταία σεζόν που είδαμε την ΑΕΚ να αγωνίζεται στη Super League ήταν η σεζόν του 4-0, του Βάλνερ και του πιο οδυνηρού ολυμπιακού χτυπήματος της περηφάνιας μας. Ήταν η σεζόν 2007-08. Η ΑΕΚ δεν έλειψε δύο χρόνια από τη Super League. Η ΑΕΚ έλειψε αισίως επτά. Σημείωση πέμπτη: Δεν συμπαθώ τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό, αλλά το θέτω επίτηδες τόσο μαλακά γιατί αυτό το συσσωρευμένο άχτι της πλειοψηφίας των ΑΕΚτζήδων εναντίον δεν θα τους βγει σε καλό.

Αφενός, δεν μας έριξε αυτός στη Β’ Εθνική (μόνοι μας πέσαμε -κάτω-), αφετέρου, αν πανηγυρίζουμε την άνοδο γιατί “ο Τίγρης θα σκίσει τον Βαγγέλη”, η χαρά θα κρατήσει πολύ λίγο.

1. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνει η δουλειά

Διάβασα το πρωί το σοβαρό και μετρημένο άρθρο του Βαγγέλη Αρναούτογλου σχετικά με την επιστροφή της ΑΕΚ στη μεγάλη κατηγορία. Ο Βαγγέλης αναφέρει το αυτονόητο: “(Η ΑΕΚ) βρίσκεται ξανά στο φυσικό της χώρο και θα απαιτήσει αυτό που της πρέπει”.
Δεν υπάρχουν εκπλήξεις εδώ. Ο μεσότιτλος ‘Δεν υπήρχε περίπτωση να μη γίνει η δουλειά’ δεν έχει ούτε κλείσιμο ματιού ούτε επίκληση στη μελισσανιδική εγγύηση. Η ποδοσφαιρική ΑΕΚ είναι ένα από τα 3-4 τεράστια κλαμπ της χώρας, με κόσμο και ιστορία που όχι απλά δεν αντέχει περάσματα από μικρότερες κατηγορίες, αλλά καθιστά κάθε μέτρια χρονιά στη Super League ως απόλυτη αποτυχία.

Με άλλα λόγια, η καρδιά μου δεν πόνεσε περισσότερο πηγαίνοντας στο γήπεδο για το πρώτο εντός έδρας ματς στη Γ’ Εθνική απέναντι στη Θύελλα Ραφήνας απ’ όσο πονούσε με την ΑΕΚ της Super League από το 2008 μέχρι το 2013.

Σαφώς οι πλάτες του Μελισσανίδη θα αποτελούσαν μια έξτρα εγγύηση για το άμεσο comeback στα ‘σαλόνια’. Το ίδιο και η σοβαρότητα και το μεράκι του Δέλλα που κατάφερε να θυμίσει στον κόσμο της ΑΕΚ τι σημαίνει τακτική στο χορτάρι. Είδαμε φάσεις, είδαμε συνεργασίες, είδαμε παίκτες με κιτρινόμαυρα να αλλάζουν πάνω από δέκα πάσες, είδαμε πράγματα που δεν είχαμε δει για χρόνια. Η αιτιολογία ότι τα είδαμε επειδή παίζαμε απέναντι σε ομάδες με παίκτες που το πρωί δούλευαν κανονικές δουλειές είναι αστεία. Πρώτον, η τακτική διδάσκεται στην προπόνηση, δεύτερον, και η ΑΕΚ του λόγου της δεν κατέβηκε με τον Ριβάλντο στις μικρές κατηγορίες. Τέλος πάντων, η δουλειά έγινε, το χρονοδιάγραμμα τηρήθηκε, δεν είχαμε έξτρα δράμα αυτά τα δύο χρόνια.

Όπως έγραφα τέτοια μέρα πέρυσι στο Contra.gr, το 2013-14 ήταν μια ‘ευχάριστη’ χρονιά για την ΑΕΚ. Όσο οξύμωρα κι αν διαβάζεται, είναι η μαύρη αλήθεια. Η ΑΕΚ χρειάστηκε να πέσει στη Γ’ Εθνική για να την ξαναδούμε ως απόλυτο φαβορί σε ΟΛΑ τα ματς, για να χορτάσουμε γκολ, για να μην πονάμε άλλο.

Η σεζόν 2013-14 και η σεζόν 2014-15 ήταν τα ντεπόν των ΑΕΚτζήδων. Τα παυσίπονα. Ο κόσμος συνέρρευσε μαζικά στο γήπεδο, στήριξε τους παίκτες, στήριξε την ιδέα της ομάδας, πήγαινε στο γήπεδο με χαμόγελο, έφευγε από το γήπεδο με προσμονή. Πήγα σε πολλά ματς της ομάδας, αλλά δεν είδα κανέναν οπαδό να κλαίει έξω από το γήπεδο επειδή παίζουμε Β’ ή Γ’ Εθνική. Έβλεπα παντού γελαστές φάτσες.

Ας είμαστε ρεαλιστές. Αν πονάς την ομάδα περισσότερο απ’ όσο μισείς τον Ολυμπιακό, δεν γίνεται να σε πειράζει περισσότερο η Β’ Εθνική από τον εμετό μετριότητας που χάριζε η ΑΕΚ για πέντε συναπτά έτη στη Super League.

2. Η δουλειά έγινε με το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο κόπου και εξόδων

Φοβάμαι ότι σε αυτήν τη σημείωση κρύβεται το μυστικό για τις πρώτες χρονιές της ΑΕΚ κατά την επάνοδό της στη Super League.

Ο χειρισμός αυτός επέτρεψε στην ΑΕΚ της Γ’ Εθνικής να είναι 2-3 κλάσεις πάνω από οποιονδήποτε αντίπαλο στην ίδια κατηγορία και να βγάλει με μια ξεκούραστη χρονιά με τους Πεταυράκη, Ρόβα, Κοδρέρο, Ανάκογλου και Πλατέλλα να φαντάζουν (και τελικά να είναι) η ραχοκοκαλιά της ομάδας και για το σίγουρα πιο σκληρό πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι τόσο-όσο προσθήκες του Μελισσανίδη εξασφάλισαν μια πραγματική προμενάδα στην ΑΕΚ της Γ’ Εθνικής.

Το ερώτημα “Πόσο εύκολα θα ανέβουμε με το ρόστερ τη Γ’ Εθνικής στη Super League;”αποφεύχθηκε έγκαιρα, αφού ο Τίγρης φρόντισε να ανοίξει πάλι τόσο-όσο την κάνουλα και να φέρει στην ομάδα τον Αραβίδη που απεδείχθη καταλυτικός, τον υπερ-ταλαντούχο και διεθνή επί Ρανιέρι Μάνταλο, τον δουλευταρά και παραλίγο διεθνή επί Ρανιέρι (και τελικά διεθνή με τον Τσάνα!) Μπακάκη, τον βασικό γκολκίπερ Ανέστη, τον Κολοβέτσιο, τον διψασμένο για διάκριση Μπαρμπόσα, τον Σοϊλέδη, τον Λαμπρόπουλο και με λίγη καθυστέρηση τον Γιόχανσον, έναν πραγματικά σουπερλιγκάτο αμυντικό μέσο.

Δεν γνωρίζω αν η φημολογία για τον φαν ντερ Φάαρτ είναι πιστολιά εντυπώσεων, αλλά το δεδομένο είναι ότι η περσινή ερώτηση επιστρέφει ελαφρώς διασκευασμένη. Αλλά επιστρέφει. “Πόσο εύκολα θα πρωταγωνιστήσει η ΑΕΚ στη Super League με το ρόστερ της Β’ Εθνικής”;

Οι μεταβλητές εδώ είναι πολλές. Το βέβαιο είναι ότι ο Μελισσανίδης έχει έρθει -πριν την ΑΕΚ- για να χτυπήσει τον Ολυμπιακό. Φαντάζομαι ότι η κάνουλα θα ανοίξει και πάλι τόσο-όσο ώστε, τουλάχιστον στα χαρτιά, η ΑΕΚ να μπορεί να χτυπήσει το πρωτάθλημα με το καλημέρα. Με ποιον προπονητή όμως; Προσωπικά, είμαι έτοιμος να στηρίξω τον Δέλλα και για μία και για δύο και για τρεις χρονιές χτισίματος. Είναι ένας προπονητής με ιδέες, με όση όρεξη για δουλειά έχουν οι υπόλοιποι 15 προπονητές της επόμενης Super League και με το λαϊκό έρεισμα.

Δύο είναι οι απόλυτοι εχθροί της ΑΕΚ που ήρθε. Η μεγαλομανία aka “ήρθε η ώρα να τελειώσει ο Ολυμπιακός” και ο χρόνος. Για το πρώτο θα αναφερθώ εκτενώς πιο κάτω. Για το δεύτερο αναφέρομαι ήδη. Ο Μάνταλος, ο Πλατέλλας (τον στηρίζω απεριόριστα, δεν είμαι καθόλου αντικειμενικός όταν η κουβέντα έρχεται σ’ αυτόν) ο Γιόχανσον, ο Αραβίδης, ο Μπακάκης, ο Κολοβέτσιος και υπό προϋποθέσεις ο Ανάκογλου είναι υλικό Super League και με τα δύο χέρια στη φωτιά. Από εκεί πέρα μεταγραφές, που είναι βέβαιο ότι θα γίνουν. Αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι το πώς θα δέσει μια ομάδα με 6-7 νέα πρόσωπα ώστε να πρωταγωνιστήσει άμεσα. Στο μυαλό του ενθουσιασμένου οπαδού είναι πανεύκολο. Στην πραγματικότητα, είναι πανδύσκολο, οπότε κρατώ μικρό καλάθι και κυρίως δεν κοιμάμαι/ξυπνάω με τη φαντασίωση να πίνω το αίμα του Ολυμπιακού.

3. Το ντου στο ματς με τον Πανθρακικό, ένα πλάνο που εκτελέστηκε υποδειγματικά

Θα με πονάει και θα θίγει το αεκτζίδικο είναι μου για πάντα. Φυσικά και έχω γνώμη για το πώς συνέβη αυτό το ντου μετά το αυτογκόλ του Μπουγαϊδη που σήμανε 1) τον αμετάκλητο υποβιβασμό στη Football League και 2) το ‘ξεκλείδωμα του κελιού’ του Δημήτρη Μελισσανίδη, που ΑΕΚάρα μεν, αλλά όχι και τόσο ώστε να δράσει όσο η ομάδα είναι στη Super League και χρωστάει τα κέρατά της. Γιατί να ξεπληρώσει τις (ομολογουμένως τεράστιες) μαλακίες των τελευταίων προέδρων; Είπαμε ΑΕΚάρα, γαμώ, αλλά καλύτερα χωρίς χρέη, καλύτερα από τη Γ’ Εθνική. Αυτό θα με πονάει και θα με θίγει για πάντα και μπορούμε να το συζητήσουμε διεξοδικά στα σχόλια.

Το πλάνο λοιπόν εκτελέστηκε μαεστρικά. Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Απριλίου του 2013 και σύμφωνα με την προσχεδιασμένη κατάληξή του, τον Σεπτέμβριο του 2015, η ΑΕΚ θα ήταν πίσω στα σαλόνια της Super League με επικεφαλής τον Τίγρη και πιο καθαρή από ποτέ. Δεν ήταν και το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιο στον κόσμο, ούτε το πιο απαιτητικό. Απλά θα χρειαζόταν να περιμένουμε κάτι λιγότερο από 30 μήνες. Τι είναι 30 μήνες μπροστά στην ολοκαίνουργια, λαμπρή ΑΕΚ του μέλλοντος; Έτσι και έγινε. Περιμέναμε. Και τώρα ήρθε η ώρα. Το μόνο που θα χρειαστεί να προσέξουμε είναι να μην μπλέξουμε σε καταστάσεις που θα απαιτήσουν καινούργια ντου και καινούργιες διακοπές.

Η ΑΕΚ δεν πρέσβευε ποτέ και ελπίζω να μην πρεσβεύσει ξανά στο μέλλον τον πολιτισμό της καφρίλας. Η ΑΕΚ είναι η αποθέωση των παλαίμαχων πριν το ντέρμπι, όχι οι λόγιοι ταλιμπάν του Μεγάρου Μουσικής που ενοχλήθηκαν από τον πανηγυρισμό κάποιου Βίτορ Περέιρα, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, ταιριάζει γάντι σαν ψυχοσύνθεση και ‘μαγκιά’ με τα κεντρικά της ομάδας για την οποία δουλεύει. 

Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ