«Έκλαψα όταν είδα τη φανέλα με το 10 στον ουρανό»

«Τι είδα στο ΟΑΚΑ το Σάββατο, ε;

Είδα τους φίλους του πατέρα μου από την θρυλική ομάδα του 1968 να δακρύζουν. Είδα τον Κώστα Νεστορίδη να κλαίει με λυγμούς. Είδα τα παιδιά μου να ψάχνουν να βρουν να κρυφτούν στην αγκαλιά μου για να μη τις δουν να συγκινούνται. Είδα τη μητέρα μου να αγωνίζεται να βρεθεί στο κέντρο του γηπέδου για να σταθεί εκεί, αγέρωχη και περήφανη για λογαριασμό του άντρα που αγάπησε όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. Είδα τη μικρή Νεφέλη, τον μικρό Θησέα, την μικρή Μελίνα, τον μικρό Άρη να ρωτάνε να μάθουν «ποιος είναι ο Αμερικάνος μπαμπά;».

Είδα πολιτικούς να μην προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολιτικά την παρουσία τους.  Είδα τους δικούς μου ανθρώπους δίπλα μου. Είδα τον άνθρωπο της ζωής μου να με παρακολουθεί διακριτικά παντού μην και κάτι μου λείψει. Είδα τη φανέλα με το νο 10 στον ουρανό του ΟΑΚΑ, κι έκλαψα.

Τι δεν είδα στο ΟΑΚΑ…
Δεν είδα, εκείνον. Τον έψαχνα παντού, αλλά δεν τον είδα. Πίστευα ότι θα έρθει να πάρει από το χέρι τις μικρές μου, την Πηνελόπη μου και την Κατερίνα μου για να φωτογραφηθούν μαζί. Πίστευα ότι θα κάτσει δίπλα στην «κυρά Πέπη», έτσι την έλεγε τη μητέρα μου, θα της σκουπίσει τα δάκρυα και θα της πει αστεία να γελάνε. Πίστευα ότι θα χτυπήσει το τηλέφωνό μου και θα ακούσω τη φωνή του να μου λέει πως άργησε, αλλά θα έρθει. Σε λίγο θα είναι εκεί.
Πίστευα ότι θα τον έβλεπα παντού. Αλλά εγώ δεν τον είδα, ρε γαμώτο.

Μόνο όταν έγραφα αυτές τις άχαρες γραμμές, που ο φίλος μου ο Θοδωρής ο Νταβέλος μου ζήτησε να γράψω, ήρθε και μου πε: «Είσαι χαζή; Εγώ θα σε άφηνα; Εκεί ήμουν ρε. Παντού. Εσύ γυρνούσες το κεφάλι σου, κάθε φορά που ερχόμουν μπροστά σου».

Ναι, το σκέφτηκα. Είχε δικιο. Ετσι είναι. Κάθε φορά που ερχόταν μπροστά μου, εγώ γυρνούσα κάτι άλλο να δω. Εψαχνα να βρω κάποιο άλλο θέμα για να σχολιάσω. Δεν ήθελα σε όλο αυτό το σκηνικό να μπει και η μορφή του. Ηταν πολύ για μένα. Και εγώ δεν αντέχω πολλά. Εγώ δεν είμαι σαν εκείνον. Εκείνος ξεχώρισε. Ήταν μαχητής. Έπαιζε για τη νίκη. Ετσι αγωνίστηκε και τα τρία χρόνια στο κρεβάτι για να σηκωθεί. Οπως τότε που έτρωγε σίδερα… Αυτή τη φορά όμως δεν κέρδισε. Δεν βγήκε νικητής.

Η ΑΕΚ, η Ελλάδα, το μπάσκετ κέρδισαν τον «Παγκόσμιο». Εγώ όμως έχασα τον μπαμπά μου. Κι εγώ δεν είμαι σαν εκείνον. Εγώ δεν είμαι δυνατή».

Πηγή: sdna.gr