Ο Άνταμ της ΑΕΚ σε μια μεγάλη συνέντευξη!

Πολλά λέγονται για τον χρόνο. Ο Αϊνστάιν ισχυρίστηκε – και περίμενε κοντά έναν αιώνα για να αποδειχτεί – την σχετικότητα του. Άλλοι, εξακολουθούν να επιμένουν για την κυκλικότητα, την επανάληψη του. Σε κάθε περίπτωση, έννοια συμβατική. Ακόμη κι αν βασίζεται σε αντικειμενικό δεδομένο, αυτό της μέτρησης του, δεν παύει να επηρεάζει διαφορετικά. Ειδικά τους ανθρώπους.

Ο Άνταμ Τζανετόπουλος πριν δυο μήνες έκλεισε τα 20 του. Αυτό υποδεικνύει ο «χρόνος». Μα γνωρίζοντας τον, ακούγοντας τον, μαθαίνοντας τον (όσο σου επιτρέπουν οι ερωταπαντήσεις μιας σύντομης συνέντευξης) αντιλαμβάνεσαι την παραδοξότητα. Το παιδί αυτό δεν μπορεί, δεν γίνεται να είναι τόσο. Μετρημένος, λογισμένος, μεστός. Οι συμπαίκτες του στα αποδυτήρια της ΑΕΚ οι πρώτοι που το επισήμαναν, αναζητώντας εξήγηση. Μέχρι και στην αντιστροφή του χρόνου έφτασαν για πάρτη του. Κι αυτοί όμως, λάθος είναι.

Η αποκάλυψη της φετινής Ένωσης δεν έχει αντιστρέψει τίποτα. Δεν έχει ξεγελάσει το χρόνο ούτε κι έχει συμμαχήσει, πρότερα, με την γνώση και την ωριμότητα. Εξιστορώντας – λέξη με ρίζα αγαπημένη, αφού λατρεύει την ιστορία και προς τιμήν της θα χωριστεί τούτη εδώ η συνέντευξη σε κεφάλαια – στο sdna την πορεία του, δίνοντας για πρώτη φορά συνέντευξη στην καριέρα του, καταθέτει τον εαυτό του επιβεβαιώνοντας την γοητευτική σπανιότητα της περίπτωσης του.   

ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ: Το ξεκίνημα

Το πρώτο που σου προκαλεί εντύπωση είναι το όνομα. Άνταμ; Άλλος δεν πρέπει να υπάρχει στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου! Πως λοιπόν; «Η μητέρα μου είναι από την Ουγγαρία. Έτσι, όταν γεννήθηκα με τον πατέρα μου ήθελαν μια σύνδεση των δύο χωρών μ’ ένα όνομα κοινό. Αδάμ ονομάζομαι, απλώς από το σχολείο όλοι με φώναζαν Άνταμ κι έτσι κι έμεινε». Και ποιος ξέρει; Ίσως να μείνει  και στην… φανέλα από την επόμενη σεζόν (είναι κάτι που παραμένει υπό σκέψη. Το «Τζανετόπουλος» βλέπετε, παραείναι μεγάλο…). 

Το επόμενο, που τραβάει το μάτι, το παράστημα. 193 εκατοστά είναι αυτά! Κι η σύνδεση λογική. Ποδόσφαιρο αντί (για παράδειγμα) μπάσκετ; «Ούτε κατά διάνοια! Από μικρός, ποδόσφαιρο μου άρεσε. Ο πατέρας μου, με το που ξεκίνησα το σχολείο με έγραψε στις ακαδημίες της Νίκης Βόλου. Κι από εκεί και πέρα τα πάντα πήραν την πορεία τους». 

Έμενε βέβαια να διευκρινιστεί η … θέση που θ’ αποτελούσε τη βάση αυτής της πορείας. Κι ακόμη, κακά τα ψέματα, αυτή δεν έχει διευκρινιστεί. Στόπερ ή αμυντικός χαφ; «Από μικρός και στις δύο θέσεις έπαιζα. Στη Νίκη Βόλου για παράδειγμα, ήμουν στόπερ. Στη Μεικτή, αγωνιζόμουν πιο μπροστά, μέσος». Δεν λύνεται το θέμα. Έχει και συνέχεια όμως, αφού στα 15 του, για πρώτη φορά κατηφορίζει στην Αθήνα για χάρη του Ολυμπιακού. «Ως αμυντικό χαφ με είδαν και με ξεχώρισαν, αλλά όταν εντάχθηκα στις ακαδημίες του Ολυμπιακού τις δύο σεζόν που έπαιξα εκεί, υπό τις οδηγίες του Δημήτρη Τερεζόπουλου, ήμουν αποκλειστικά κεντρικός αμυντικός». Η έλευση του Μπερντ Στορκ όμως ως υπευθύνου των ακαδημιών των «ερυθρόλευκων», το καλοκαίρι του 2012, τον φέρνει και πάλι πίσω στο Βόλο! «Δεν ξέρω τι έγινε. Ενημερώθηκα πως δεν θα συνέχιζα κατόπιν απόφασης του Στορκ κι έτσι επέστρεψα στον Βόλο και στη Νίκη». Χαμένος δεν βγήκε προφανώς. «Ναι, το μόνο σίγουρο. Κάθε εμπόδιο είναι για καλό». 

Κι αυτό παρότι ο ένας χρόνος, ο πρώτος επαγγελματικός στη Νίκη τον βρίσκει μόνιμα στον πάγκο. Το επόμενο καλοκαίρι, αυτό της ενηλικίωσης, κατεβαίνει και πάλι Αθήνα. Το παιδομάζωμα της ΑΕΚ, της ΑΕΚ της Γ’ Εθνικής δίνει ευκαιρία.  Ευκαιρία δοκιμής. Την κερδίζει και γίνεται μέλος των «κιτρινόμαυρων». Μα πάλι, απάντηση στην ερώτηση δεν δίνεται: «Σε δύο φιλικά πέρυσι έπαιξα ως αμυντικός χαφ, μα στα επίσημα στόπερ. Φέτος, ο προπονητής με είδε αρχικά στις προπονήσεις ως αμυντικό χαφ, παρατήρησε πως έχω ευχέρεια με τη μπάλα και με δοκίμασε και σε αυτή τη θέση και στους αγώνες». Επί τη ευκαιρία. Δέλλας; «Σοβαρός, εργατικός, επικοινωνιακός. Είναι νέος προπονητής, μα βελτιώνεται και βελτιώνει συνεχώς την ομάδα του. Είναι δίπλα μας, τον νιώθουμε δίπλα μας, μας προσέχει, ενδιαφέρεται, δουλεύει πολύ, ξέρει τι πρέπει να κάνει, να πει και να περάσει στους παίκτες του».