Πρόεδρε, μας κακομαθαίνετε!

Αν αναζητήσεις τη λέξη «ευκολόπιστος/η» στο λεξικό τότε δίπλα θα βρεις το όνομα Πένυ. Και όχι ότι αυτό είναι θετικό και το παραδέχομαι έτσι απλά, αλλά είναι η αλήθεια και αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που στην επάνω παράγραφο υπάρχει και η λέξη «διστακτικά».

Για να καταλάβετε, γιατί ακόμα και εγώ που το διαβάζω μπερδεύομαι. Το καλοκαίρι ήταν ίσως ένα από τα δυσκολότερα που πέρασα σε αυτά τα πολύ λίγα χρόνια που προσπαθώ να ακολουθήσω τη δημοσιογραφία και την μπασκετική ΑΕΚ.

Δεν ξέρω αν ήταν «παραμύθι», ποιος μου έλεγε την αλήθεια και ποιον έπρεπε να πιστέψω, και ποιος και τελικά τι έγινε με τον Κωνσταντίνο Κοτσάτο. Δεν έχω αποφασίσει ή τέλος πάντων δεν είναι της ώρας. Το αποτέλεσμα ήταν πάντως ότι εγώ στήριζα μια προσπάθεια δύο ετών, από μια διοίκηση που τελικά φάνηκε ασυνεπής, είτε ήταν στο χέρι της να προχωρήσει είτε όχι.

Που κορόιδευε αθλητές και προπονητικό τιμ και που τελικά άφησε στο έλεος του Θεού μια ομάδα,  η οποία όντας απλήρωτη για πολλούς μήνες κατάφερε τον μοναδικό στόχο που είχε για δύο χρόνια και δεν ήταν άλλος από την επιστροφή στα μεγάλα σαλόνια.

Και όταν πλέον η ΑΕΚ ήταν ξανά μετέωρη, χωρίς χρήματα για το πιστοποιητικό συμμετοχής στην Α1, με κίνδυνο να μείνει εκτός πρωταθλήματος, ο Μελισσανίδης βοήθησε για να σωθεί η κατάσταση, χτίστηκε μια ομάδα της τελευταίας στιγμής (ας αφήσουμε τι συνέβη τότε), η οποία ρίχτηκε στη μάχη  με το «τίποτα» για την παραμονή της στην κατηγορία. Μέχρι εδώ γνωστά…

Η συνέχεια αναπάντεχα ευχάριστη, εως ονειρική, μέχρι στιγμής. Το όνομα του Μάκης Αγγελόπουλος. Έτσι εμφανίστηκε στα δημοσιεύματα, γνωστός στον χώρο, άγνωστος προσωπικά σε εμένα. Και ξεκινάει το ένα μπαμ μετά το άλλο.

ΟΑΚΑ, Ντελινινκάιτις, Ντράγκαν Σάκοτα, παραμονή Ίνγκλις, Μενσά,  Αθηναίου, Χέρστον, Ουίλμπεκιν, στόχος τα πλέι οφ, ματιές σε Ευρώπη και λόγος για Ευρωλίγκα, διοργάνωση που το καλοκαίρι ακούγαμε και «κλαίγαμε», σκεπτόμενοι ότι με την κατάσταση που υπήρχε δεν θα την βλέπαμε ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Σίγουρα κάτι μου διαφεύγει, ή μάλλον πολλα. Συνεργασίες, προσθήκες στο προπονητικό τιμ, χορηγίες και φυσικά το σημαντικότερο, η αγορά του μεγαλύτερου μέρους της ΚΑΕ από τον ίδιο.

Ο Αγγελόπουλος «χτίζει» τη Βασίλισσα που τρομάζει αντιπάλους και… αρχές, που μέσα σε ελάχιστους μήνες έγινε ξανά η 3^η δύναμη του ελληνικού μπάσκετ και που οι 8, 9 άντε βαριά 10.000 φίλαθλοι που βρέθηκαν μια φορά στο κλειστό του ΟΑΚΑ δεν αντικατοπτρίζουν τη δύναμη της μεγαλύτερης ομάδας της Ευρώπης.

Οι 4.000 πιστοί που δίνουν κάθε φορά το παρόν στο κλειστό, αλλά και εκείνοι οι λίγοι παλαβοί που την ακολουθούν παντού είναι άξιοι συγχαρητηρίων και παράδειγμα προς μίμηση για όλους να στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια, γιατί χωρίς Αγγελόπουλο ΑΕΚ δεν θα υπήρχε και δεν θα υπάρχει.

Είναι στο χέρι μας να τον κρατήσουμε για χρόνια και να τον κάνουμε περήφανο όπως κάνει εκείνος εμάς με τις κινήσεις που κάνει και τα όσα διαθέτει για να είναι παντού και πάντα πρώτη η Βασίλισσα.

Πέραν της συμπάθειας, είτε υπάρχει είτε όχι, δεν μπορεί κανείς να μην υποκλιθεί στο πάθος και τον ζήλο που δείχνει ο μεγαλαομέτοχος της κιτρινόμαυρης ΚΑΕ, αφού τα… «αποδεικτικά στοιχεία» δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης προς το πρόσωπο του.

Η σοβαρότητα και ο επαγγελματισμός διακρίνεται σε κάθε αγώνα της ομάδας, η ευγένεια και η ταπεινότητα από τα βασικά χαρακτηριστικά του. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ!