Στις καρδιές μας θριαμβεύσατε!

Δεν θα μιλήσω για τον Ολυμπιακό, καθώς δεν μας αφορά. Δεν θα κάνω λόγο για το αν ήταν χέρι ή αν η μπάλα είχε περάσει νωρίτερα εκτός αγωνιστικού χώρου ή οτιδήποτε άλλο. Θα μιλήσω αποκλειστικά για την ΑΕΚ και την αγάπη του κόσμου όλα αυτά τα χρόνια. Για την ΑΕΚ που κανείς δεν την παράτησε όπως κάνανε άλλοι όταν είδανε τα σκούρα. Από πέρσι γίνεται μια προσπάθεια η ΑΕΚ να βρει το σωστό μονοπάτι και να βαδίσει σε αυτό. Φαίνεται πως το καράβι έχει μπει για τα καλά στη τελική του ευθεία καθώς χάρις στην εξαιρετική καθοδήγηση του Τραϊανού Δέλλα.

Πλέον, η ΑΕΚ θυμίζει εποχές Ντέμη εποχές Μαύρου. Κανένας ποδοσφαιριστής που ανήκει πλέον σε αυτήν δεν βρίσκεται τυχαία. Βλέπουμε το εξαιρετικό κλίμα που υπάρχει ανάμεσα τους, βλέπουμε πως συμπεριφέρονται σαν οικογένεια σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια που ήταν ΑΕΚ μόνο για τα ενενήντα λεπτά. Επιτέλους είναι… καθαρή. Επιτέλους, ο φίλαθλος ευχαριστιέται να τη βλέπει, ταυτίζεται με την ομάδα νιώθει πως οι παίκτες πονάνε την ομάδα.

Στο χθεσινό παιχνίδι, όλοι βαθιά μέσα τους ξέρανε πως όλο και κάτι θα κάνει αυτός (!) ο Ολυμπιακός για να χαλάσει τη διάθεση του ΑΕΚτζή που διάνυσε χιλιόμετρα από κάθε πλευρά του κόσμου για να έρθει να τη δεί. Και όντως έτσι έγινε, ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που ξέρει πάντα να κάνει. Να κερδίζει… εκτός γηπέδων. Η ΑΕΚ από τη μεριά της έκανε το αντίστοιχο. Παρά την ήττα και τον αποκλεισμό έκανε τον κόσμο χαρούμενο με την αξιοπρεπής εμφάνιση της αλλά και τη φετινή προσπάθεια που κάνει για να βγει από αυτόν τον τελευταίο βούρκο. Ο ΑΕΚτζης έβαλε στην άκρη τα προβλήματα που έχει με τη δουλειά του, τα οικονομικά του και ότι άλλο τον στοιχειώνει μέσα στο μυαλό και ήρθε να δει από κοντά αυτό που αγαπάει όσο τίποτα. Το ποσό των εισιτηρίων; 64.256… για την ιστορία. Με λίγα λόγια όσα δεν έχουν κοπεί σε άθροισμα σε 24^η και 25^η αγωνιστικής της Σούπερ Λιγκ. Αυτό και μόνο φτάνει για να αποδείξουμε σε όλους τι εστί ΑΕΚ.

Το αγωνιστικό κομμάτι

Στα αγωνιστικά τώρα η ΑΕΚ μπήκε στο γήπεδο για να πάρει την ισοπαλία. Αν εξαιρέσεις λίγες φάσεις που η ΑΕΚ μπορούσε να πάρει κεφάλι στο σκορ στη συνέχεια δεν απείλησε ιδιαίτερα. Μπορεί να έγιναν κάποιες αλλαγές στο 70’ αλλά πλέον ήταν ήδη αργά. Δεν καταδικάζω κανένα, άλλωστε ποιος ήξερε ποια θα ήταν η συνέχεια του παιχνιδιού.

Το απίστευτο στο χθεσινό παιχνίδι και αυτό που ξεχώρισα προσωπικά ήταν οι εμφανίσεις των Τζανετόπουλου και Γιόχανσον. Ο πρώτος μπορεί να διανύει το 20^ο έτος της ηλικίας του, όμως αγωνίζεται σαν να έχει έρθει μεταγραφή από πρωτοκλασσάτη ομάδα εξωτερικού και να κουβαλάει στη πλάτη του αμέτρητα παιχνίδια. Αποφασιστικός, δυνατός στις μονομαχίες, σωστά μαρκαρίσματα ακόμα και η φωνή που έβγαζε από το πάθος του και ακούγοταν μέχρι τις κερκίδες ξεχώρισαν στη χθεσινή του εμφάνιση. Τα συγχαρητήρια που έπαιρνε από τους συμπαίκτες του σε κάθε φάση ήταν ένα συν ακόμα για τον ίδιο. Σίγουρα στο μέλλον και με τη βοήθεια του Δέλλα αυτός ο ποδοσφαιριστής θα γίνει η κολώνα στην άμυνα της ΑΕΚ. Όσον αφορά για τον δεύτερο ήρθε στα μέσα της χρονιάς. Εγκλιματίστηκε αμέσως, μπορεί να μην ήξερε πολλά από το ελληνικό ποδόσφαιρο όμως με τη βοήθεια των συμπαικτών του μπήκε γρήγορα στο νόημα. Τέτοιο «σκυλί» στη μεσαία γραμμή είχαμε να δούμε αιώνες να αγωνίζεται με τη φανέλα του Δικεφάλου. Δεν άφηνε κανέναν να περνάει από μπροστά του, «έσβησε» κάθε αντίπαλο του μαρκάροντας άψογα. Σίγουρα «χρυσή» μεταγραφή μέχρι στιγμής.

Η ανθρωπιά του Αραβίδη

Πάμε τώρα στον τραυματισμό του Γιάννη Μανιάτη. Στον τραυματισμό που όλοι οι υπόλοιποι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού έκαναν τα στραβά μάτια, μέχρι που ο Γιόχανσον αναγκάστηκε να κλέψει τη μπάλα και να την πετάξει έξω. Εκεί ο πρώτος που έτρεξε για να δει σε τη κατάσταση βρίσκεται ο Μανιάτης ήταν ο Αραβίδης (!) και όχι κάποιος άνθρωπος ή συμπαίκτης του Ολυμπιακού. Έσκυψε, γονάτισε του έπιασε το κεφάλι, πονώντας μαζί του. Ο Μπακάκης ήρθε να δει σε τι κατάσταση βρίσκεται μέχρι και το «περαστικά» από τον Βαγγέλη Πλατέλλα, ήταν αρκετά για να δει όλη η Ελλάδα το ήθος της ΑΕΚ. Τρεις «κιτρινόμαυροι» πάνω από το κεφάλι του Μανιάτη και κανένας ποδοσφαιριστής των «ερυθρόλευκων».

Για το τέλος

Ο κόσμος διψούσε να δει την ομάδα του να παίρνει τη πολυπόθετη νίκη και να πανηγυρίσει μαζί με την ομάδα τη πρόκριση στην επόμενη φάση του Κυπέλλου. Μπορεί να μην έγινε, μπορεί να μην την άφησαν, μπορεί οι φίλαθλοι της να έφυγαν με σκυφτά κεφάλια από το Ολυμπιακό Στάδιο όμως αυτή η ΑΕΚ για εμάς δεν χάνει ποτέ. Ακόμα και αυτή η ομάδα της Β’ Εθνικής κατάφερε να πάιξει στα ίσα τον Ολυμπιακό, την ώρα που όλοι την είχαν του πετάματος και να αποδείξουν πως η ΑΕΚ επέστρεψε πιο δυνατή από ποτέ.