Για τον παππού μου

Τον διέκρινε μια έμφυτη ευγένεια και αγάπη για τον συνάνθρωπό του. Αγαπούσε την ΑΕΚ την προσφυγομάνα. Οι νέοι άνθρωποι που εγκαταστάθηκαν από τις αλησμόνητες πατρίδες έδωσαν ζωή στην συνοικία τότε του Ποδονίφτη. Μετέφεραν από την Μ. Ασία και από την Κωνσταντινούπολη την ιστορία και τον πολιτισμό τους στη νέα Πατρίδα.Ένας από αυτούς ήταν και εκείνος, και έλεγε… “δεν είμαστε ΑΕΚ για τις πολλές νίκες. Αγαπάμε αυτόν τον σύλλογο για τις καταβολές του και για την κληρονομιά της ιστορίας”. “Πάμε να δούμε τον Νέστορα αυτόν τον παίκτη θρύλο! Πάμε να δούμε τον Κανάκη! Πάμε να δούμε το νέο μας αστέρι τον βλάχο (Μ. Παπαϊωάννου)!”

Τα χρόνια πέρασαν. Άνοιξη, Απρίλιος του 2013. Ένας φίλος με ενημέρωσε ότι η ΑΕΚ “έπεσε”. Ήμουν στο γραφείο μου, το βλέμμα μου κοίταξε τον ορίζοντα της πόλης, ως συνήθως κρύο, συννεφιά και βροχή. Το βράδυ στο σπίτι άκουσα την είδηση. Ένας κόμπος ήρθε στον λαιμό μου. Κύλισε ένα δάκρυ. Ήρθαν στην μνήμη μου οι ιστορίες από τον παππού μου.

Θα κάνω κάτι για Σένα και την μεγάλη σου Αγάπη. Εστω και αν είναι μικρό και ασήμαντο.

ΥΣ. Κάποιοι νεόκοποι άρχοντες στην παραζάλη της εξουσίας θέλουν να σβήσουν την ιστορία των προσφύγων από την Ν. Φιλαδέλφεια με αίολα επιχειρήματα. Θέλουν να μας διώξουν από το σπίτι μας.