Μίτσελ, Αναστασιάδης και Δώνης για Εθνική

Σε ένα ονειρικό ποδοσφαιρικό περιβάλλον δεν θα γινόταν συζήτηση για τον επόμενο προπονητή της Εθνικής ομάδας, πόσο μάλλον τώρα που βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο. Τα βάζεις κάτω τα κουκιά και βγαίνουν. Ποιοι είναι οι καλύτεροι προπονητές στο ελληνικό ποδόσφαιρο τούτη τη στιγμή; Μίτσελ, Αναστασιάδης και Δώνης. Χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει πως οι υπόλοιποι -εύλογο το παράδειγμα του Αναστασίου- δεν ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Θα εξηγήσουμε αμέσως γιατί αναφερόμαστε στη συγκεκριμένη τριάδα.

Τι κάνεις λοιπόν; Προχωράς σε ένα πλάνο αξιοποίησης ενός εκ των τριών προπονητών για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου και με προφανή στόχο να βγάλεις από το βάλτο την Εθνική και να την οδηγήσεις ξανά στο δρόμο των επιτυχιών. Ολα αυτά σε μια άλλη Ελλάδα που δεν υπάρχει οπαδισμός, καχυποψία και γκρίνια.

Την ίδια σκέψη που κάνει κάθε λογικός άνθρωπος, προφανώς την έχουν κάνει και μέσα στην ΕΠΟ όπου πληθαίνουν οι φωνές στον Γιώργο Σαρρή να εξετάσει αυτό το ενδεχόμενο. Να βάλει, δηλαδή, στο άμεσο πλάνο του να προσλάβει κάποιον από τους τρεις (σε παράλληλη ενασχόληση με την ομάδα του), ανοίγοντας παράλληλα προς τον κόσμο το σχέδιο για την επιστροφή του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος στην εικόνα των τελευταίων ετών -από Ρεχάγκελ και μετά- φεύγοντας από το αδιέξοδο που έχει περιέλθει τους τελευταίους μήνες.

Οσο κι αν σας φαίνεται απίθανο αυτό το ενδεχόμενο, η αλήθεια είναι πως στην Ομοσπονδία υπάρχουν συζητήσεις για αυτούς τους τρεις προπονητές και πιέσεις προς τον Σαρρή να σκεφτεί σοβαρά να τους προσεγγίσει -και ταυτόχρονα να μιλήσει με τις ομάδες- για να πέσει στο τραπέζι κάτι πιο συγκεκριμένο.

Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος νωρίτερα έγραφε για τον Μίτσελ και πόσο κατάλληλος είναι ένας προπονητής σαν τον Μίτσελ (ή ο ίδιος ο Μίτσελ) για την ελληνική ομάδα. Ο Γιώργος Δώνης είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε πως δεν λέει “όχι” σε μια παράλληλη ενασχόληση με την Εθνική και τον ΑΠΟΕΛ τουλάχιστον στο μεταβατικό στάδιο μέχρι να έρθει κάποιος άλλος. Και όλα αυτά φυσικά για το καλό της Εθνικής.

Βλέπετε, αν το ίδιο σκέφτονται ο Αγγελος Αναστασιάδης και ο Μίτσελ τότε είμαστε σε καλό δρόμο αν υλοποιηθεί ένα πλάνο συσπείρωσης μήπως και βγούμε από το τούνελ, τουλάχιστον τώρα που είναι νωρίς και πριν απλωθεί η σηψαιμία.

Ναι, δεν είναι καθόλου εύκολο κάποιος εκ των τριών να δουλέψει στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Οχι γιατί δεν θα είναι ο κατάλληλος ή δεν θα ξέρει τι ακριβώς χρειάζεται η ομάδα. Ίσα-ίσα. Αλλά γιατί θα υπάρχει η καχυποψία σε κάθε κλήση του, σε κάθε επιλογή του, σε κάθε δήλωσή του. Θα υπερισχύσει ο αρρωστημένος οπαδισμός απέναντι σε μία λογική και άκρως ποδοσφαιρική επιλογή. Και δεν μιλάμε μόνο για τον οπαδισμό του κόσμου, αλλά και των ομάδων. Κακά τα ψέματα, πως θα δεχθεί ο Ολυμπιακός τον Αναστασιάδη στην Εθνική ή ο ΠΑΟΚ τον Μίτσελ; Ή και οι δύο μαζί τον Δώνη; Ολα αυτά τα έχει σκεφτεί ο Σαρρής, δεν είναι χαζός να μη θέλει κάποιον από τους παραπάνω. Πόσο εύκολο είναι, όμως, να αποδεχτεί το ίδιο το ποδόσφαιρο και η παιδεία όσων των περιστοιχίζουν μία λύση σαν την παραπάνω;

Τούτη τη στιγμή φαντάζει πιο πιθανό να βγούμε σαν χώρα από την κρίση (κανονικά, όχι με ευχολόγια) παρά να δούμε μία ορθολογική επιλογή και να ακουστούν όσοι φωνάζουν στην ΕΠΟ πως ένας εκ των τριών είναι (και πρέπει να είναι) ο επόμενος τεχνικός. Έστω για το μεταβατικό στάδιο, μέχρι να έρθει ο επόμενος, ο κοινά αποδεκτός.

Πηγή: www.contra.gr