Η Λίβερπουλ στη Νέα Φιλαδέλφεια

Τη συγκεκριμένη φωτογραφία την είχα δει ασπρόμαυρη. Όπως είναι φυσικό, όταν τη βλέπεις έγχρωμη … αλλάζει το πράγμα. Γι αυτό, βλέποντας, τις ενδεκάδες Λίβερπουλ και ΑΕΚ να μπαίνουν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, αναγκαστικά θα πάμε 42 χρόνια πίσω. Στο 1972 και στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.

Ωραίες φανέλες. Η κλασική της Λίβερπουλ, με τη “λαιμόκοψη-χαμόγελο” σε άσπρο χωρώμα. Κατακόκκινο χρώμα, με τον Ρέι Κλέμενς μόνο να φοράει, σαν τερματοφύλακας, την κλασική χακί των γκολκίπερ στην Αγγλία. Ο Κλέμενς ήταν ένας παιδικός μου ήρωας, από το “Αθλητικό Απόγευμα” της ΥΕΝΕΔ.

Προσπαθούσα να τον μιμηθώ στο “περιβολάκι”, όπως λέγαμε το γηπεδάκι μας, στην Πλατεία Μεσολογγίου στο Παγκράτι.

Από τότε ξεκίνησε και η αγάπη για τη μεγάλη αγγλική ομάδα, που λίγα χρόνια αργότερα ξεκινούσε να σαρώνει τους τίτλους στην Ευρώπη.

Από τον Ερέα Στον Τόμι Σμιθ

Και η ομάδα της ΑΕΚ δίπλα. Η “Ένωση” με μια από τις κλασικές εμφανίσεις της, τουλάχιστον στα δικά μου παιδικά χρόνια. Κίτρινη φανέλα, μαύρο σορτσάκι. Ο Νέστορ Ερέα, ο πολύ καλός τερματοφύλακας, ντυμένος στα μαύρα. Έφυγε από κοντά μας το 2005, χτυπημένος από εγκεφαλικό.

Ο Αργεντινός που ο θρύλος τον θέλει να κάνει προπόνηση, φορώντας ένα φανελάκι με τον Τσε Γκεβάρα, είχε έρθει στη χώρα μας το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, σε ηλικία 32 ετών. Κάποιο προσωπικό του πρόβλημα, τον έφερε στην Ελλάδα. Και δε μιλάμε για κάποιον τυχαίο. Ήταν συμπαίκτης του Πελέ στη Σάντος, κέρδισε το Κόπα Λιμπερταδόρες με τη Μπόκα Τζούνιορς (παίζοντας με τον Χουάν Βερόν και τον Κάρλος Μπιλάρδο) και είχε εντυπωσιακά ρεφλέξ.

Είχε έρθει σαν Έλληνας, όπως συνέβαινε με όλους τους …Λατινοαμερικάνους της εποχής, αλλά ρίζωσε στην χώρα μας, καθώς παντρεύτηκε Ελληνίδα, ενώ όταν αποχώρησε από την ΑΕΚ (το 1977) έπαιξε στη Χαλκίδα

Με την μπάλα στα χέρια, ο Τόμι Σμιθ. Μια από τις θρυλικές μορφές της Λίβερπουλ, που έπαιξε 638 αγώνες με τους reds και είχε πει: “Γεννήθηκα με το ποδόσφαιρο στο αίμα μου. Κόκκινο βέβαια, όχι μπλε (το χρώμα της Έβερτον). Δεν υπάρχουν ημίμετρα στο Λίβερπουλ, είτε στις παμπ, είτε στο ποδόσφαιρο. Ο παππούς και ο πατέρας μου ήταν οπαδοί της Λίβερπουλ. Δεν μπορούσα παρά να ακολουθήσω τους “κόκκινους”. Ήταν αδιαπραγμάτευτο. Καμιά διαφωνία. Και με μένα … προχώρησε λίγο ακόμη”.

Στο Άνφινλτ, μπήκε σαν κηπουρός, έγινε παίκτης, αρχηγός και προπονητής της Λίβερπουλ. Τον βλέπετε να μπαίνει βαρύς κι ασήκωτος, με κάνα δυο κιλά (ίσως και τρία-τέσσερα) κιλά παραπάνω. Παικτάρα, όμως. Όπως παικταράδες είχε (από τότε) η Λίβερπουλ. Ο Εμλιν Χιουζ, ο μεγάλος αρχηγός μετά τον Σμιθ, ο Κέβιν Κίγκαν.Ο Τζον Τόσακ. Ο Στιβ Χαϊγουέι. Ο Ίαν Κάλαχαν.

Πηγή: sport24.gr