Ο κόουτς της καρδιάς!

Με τον κίνδυνο να γίνουμε γραφικοί (εντάξει τόσοι υπάρχουν) αλλά και σε μια στιγμή που η Βασίλισσα χρειάζεται μόνο στήριξη και τίποτα άλλο, το «ευχαριστώ» στον Βαγγέλη Ζιάγκο είναι απαραίτητο αν θέλουμε να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που… κάνουμε τέλος πάντων, με ευσυνειδήσια και σεβασμό απέναντι στην αγαπημένη μας ομάδα και στους ανθρώπους που έχουν συμβάλει κατά καιρούς και μας έχουν κάνει περήφανους.

Αφήνοντας στην άκρη το πρώτο πληθυντικό, θυμάμαι ήταν μέσα Ιούλιου του 2012 όταν μια μέρα στην «Κιτρινόμαυρη» τότε και με τον Απόστολο Λιόγκα να έχει αφήσει καιρό τη θέση του ρεπόρτερ μπάσκετ της ΑΕΚ για να υπηρετήσει τη μαμά πατρίδα και το Νίκο και τη Μαρία να σταματούν, μου ζήτησαν να ξεκινήσω να γράφω για τη Βασίλισσα.

Από το πουθενά, έχοντας καλύψει άντε 2-3 ματς στην Α2 με την ΑΕΚ, φυσικά χωρίς να ξέρω που μου παν τα τέσσερα, και μόλις 7 μήνες περίπου από την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στην εφημερίδα, ως σωστός «ψάρακας» άρχισα να ζαλίζω τον «άνθρωπο εντολή» (Λιόγκα) να μου δώσει κατευθύνσεις, έχοντας χάσει τον ύπνο μου με την τεράστια ευθύνη που είχα απέναντι στη Βασίλισσα και τον κ. Σηφάκη.

Η πρώτη επαφή

Τότε λοιπόν είχα την πρώτη επαφή. Μετά την αποκάλυψη Κοτσάτου – Αλεξίου, η ομάδα στις 24 Ιουλίου, δηλώνεται στη Β’ Εθνική και το νέο ξεκίνημα βρίσκει τον Βαγγέλη Ζιάγκο στο τιμόνι της ΑΕΚ και μαζί του τον Γιώργο Χήνα τον άνθρωπο που έκανε τα πάντα για την ομάδα.

Στις 2 Αυγούστου ο κόουτς ανακοινώνεται και επίσημα από την Ερασιτεχνική και τότε ο Απόστολος, περνώντας μια βόλτα από την εφημερίδα, μου δίνει το τηλέφωνο του για να ξεκινήσω να μπαίνω στο κλίμα.

Η πρώτη μου επαφή βέβαια ήταν με τον Χήνα (άλλη ιστορία αυτή, δεν είναι της ώρας) και στη συνέχεια με τον κόουτς, τον οποίο, με τρεμάμενη φωνή, κάλεσα στο τηλέφωνο, συστήθηκα και από εκεί και πέρα, μιλώντας του πάντα στον πληθυντικό (μέχρι σχεδόν το τέλος της σεζόν στη Β’), προσπάθησα να έχω καθημερινή επαφή, με τους δυο τους να είναι οι μόνοι που γνώριζα εκείνη την εποχή.

Στην «πρώτη» της ΑΕΚ στη Β’ Εθνική, πήγα στη Ζωφριά και ευτυχώς που ήταν εκεί ο κ. Παπαϊωάννου και ο κ. Κυριάκος Χήνας, αλλιώς η κρίση πανικού θα με είχε πιάσει πριν καλά καλά κάτσω στην κερκίδα και δεν θα ήξερα από που να φύγω.

Εκεί τους γνώρισα από κοντά. Στην… άτυπη συνέντευξη Τύπου μετά την προπόνηση, με τον Ζιάγκο να μου δίνει το λόγο και εγώ κατακόκκινη να μασάω τα λόγια μου μέχρι να κάνω επιτέλους την αναθεματισμένη ερώτηση (ακόμα του το φυλάω αυτό το χουνέρι).

Η σεζόν στη Β’ Εθνική ήταν η πιο δύσκολη για όλους. Η ΑΕΚ, χωρίς τη στήριξη του κόσμου της στα εντός έδρας παιχνίδια, αποξενωμένη από τους οπαδούς της που είχαν προτιμήσει άλλα αθλήματα από το να της σταθούν στην πορεία της επιστροφής της και με τους…εχθρούς της, που περίμεναν στη γωνία για το στραβοπάτημα που θα διέλυε τα πάντα και θα απομάκρυνε τον Ζιάγκο από τον πάγκο, προσπαθούσε να συνηθίσει την κατάσταση στην οποία βρισκόταν και που έπρεπε να ξεπεράσει άμεσα.

Την ίδια στιγμή στο ποδόσφαιρο γινόταν χαμός, η Ένωση έπεφτε κατηγορία και στο site έπρεπε να γίνουμε 1.000 κομμάτια για να προλάβουμε να είμαστε παντού. Μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που άκουγα ότι το ποδόσφαιρο προέχει και θα προτιμηθεί να πας στο ΟΑΚΑ παρά στη Ζωφριά. Την ίδια στιγμή ο κόουτς με… μάλωνε λέγοντας μου: «Είσαι εσύ ρεπόρτερ μπάσκετ που τρέχεις στα ποδόσφαιρα;» και δίκιο είχε… Η απόλυτη τρέλα.

Ευτυχώς όμως είχα τη Μαρία (Τσίχλα) και όσες φορές συνέπεφταν τα δύο ματς τρέχαμε από τα Λιόσια στο Μαρούσι για να δώσουμε το παρών παντού και να μην γκρινιάζω εγώ. Μόνιμη κατάσταση…

Πόλεμος….

Τέλος πάντων, μακρυγορώ και κουράζω.Με τον Ζιάγκο περάσαμε «πολέμους». Εκείνος από την πλευρά του και εγώ από τη δική μου. Μετά την ήττα από τον Κρόνο και από το πουθενά το έθεταν εκτός ΑΕΚ, μετά την ήττα από το Ψυχικό δε… πάρτι για την αποχώρηση του. Ο ίδιος πάντα ήρεμος προς εμένα έδειχνε σίγουρος για τη δουλειά του και μου έλεγε «Ας τους να γράφουν Πενούλα…», την ίδια στιγμή που σίγουρα τσάντιζα τον Χήνα, όταν τον έπαιρνα μέσα στο άγχος να δω τι γίνεται, χωρίς βέβαια να παίρνω ξεκάθαρη απάντηση.

Φτάνοντας στα Τρίκαλα για το μπαράζ ανόδου στην Α2 κόντρα στον Ηρακλή είδα τον κόουτς σε αναμμένα κάρβουνα. Στην απογευματινή μετ’ εμποδίων προπόνηση δεν μίλησε, απλά χαιρέτησε και έφυγε για δείπνο μαζί με την ομάδα και στη συνέχεια στην Original 21 όπου αποθεώθηκε.

Την ημέρα του ματς, πρώτη φορά είδα τον Ζιάγκο λευκό σαν το πανί. Μετά τη νίκη κάτσαμε περίπου μισή ώρα στον πάγκο περιμένοντας να ηρεμήσει για να μπορέσει να μας μιλήσει και όταν το έκανε μάλλον ήταν μηχανικά.

Το πρώτο βήμα της επιστροφής είχε γίνει. Το καλοκαίρι εκείνο ο μεταγραφικός σχεδιασμός είχε γίνει με σχετική άνεση. Ο ίδιος πάντα παρών όποτε τον αναζητούσα, χωρίς να δίνει μισή πληροφορία αλλά φέρνοντας μου το έτσι ώστε να μην με ενοχλεί κιόλας που πιθανόν να έχανα την είδηση, ετοίμασε την ομάδα για τη σκληρή «μάχη» της Α2.

Α! Πριν προχωρήσω στη χρονιά που πέρασε να τονίσω ότι το «ευχαριστώ» του δεν μου έλειψε ποτέ. Ήταν κάτι που δεν μου άρεσε να το ακούω, διότι αυτά που έκανα και κάνω είναι διότι τα πιστεύω, όμως ο ίδιος εκτιμούσε όλους όσους προσπαθούσαν για το καλό της Βασίλισσας και φρόντιζε να το δείχνει.

Το τέλος του εφιάλτη και τα προβλήματα

Στην Α2 η πίεση μεγαλύτερη αλλά η στήριξη εντυπωσιακή. Ο Βαγγέλης (πρώτη φορά τον αποκαλώ με το όνομα του) και η ομάδα του πέτυχαν το στόχο στη Βέροια, εκεί όπου χαμένος μέσα στον κόσμο δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο εφιάλτης είχε τελειώσει οριστικά.

Για τουλάχιστον μισή ώρα αθλητές και προπονητές αποθεώνονταν στο παρκέ μετά τη νίκη -εισιτήριο στην Α1 κόντρα στον Φίλιππο Βέροιας και ο κόουτς δεν αρνήθηκε σε κανέναν μια αγκαλιά, μια φωτογραφία και μια κουβέντα. Στο δρόμο της επιστροφής η ηρεμία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του, παρά τα προβλήματα που για περίπου 5 μήνες και παραπάνω «έτρωγαν» το εσωτερικό της ομάδας.

Ο Ζιάγκος και οι συνεργάτες του είχαν κρατήσει την ΑΕΚ ενωμένη. Ήταν εκείνοι που έδιναν χρήματα σε κάποιους παίκτες για βενζίνες ώστε να πάνε κανονικά στην προπόνηση, εκείνοι που πλήρωσαν το πετρέλαιο παικτών που δεν είχαν θέρμανση στο σπίτι τους και πολλά άλλα που δεν είναι της παρούσης.

Δεν ήταν εκείνος από τον οποίο τα έμαθα. Ήταν αυτός που τα κράταγε μυστικό και δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να βγουν προς τα έξω και ακόμα και όταν τα προβλήματα είδαν το φως της δημοσιότητας μου έλεγε μέχρι τελευταία στιγμή ότι όλα είναι καλά.

Μηνύματα τα μεσάνυχτα…

Με σίγουρη την παραμονή του στον πάγκο της Βασίλισσας στην Α1, ο κόουτς αναχώρησε για τις ΗΠΑ, ενώ στην Αθήνα ξεκίνησε ένας χαμός γύρω από το όνομα του και το ενδεχόμενο αντικατάστασης του.

Η επικοινωνία μαζί του δύσκολη μέχρι να επιστρέψει και όταν επέστρεψε… ουδέν σχόλιον. Η ιστορία γνωστή. Ο Ζιάγκος δεν είχε επικοινωνία με τη διοίκηση μέχρι την ημέρα που τελικά του ζητήθηκε να παραμείνει στην ομάδα, μετά την ανακοίνωση αποχώρησης του, όταν πλέον είχε φτάσει ο κόμπος στο χτένι και το όνομα του έπαιζε στα… αβάσιμα (;) ρεπορτάζ του καθένα.

Τότε που έλεγα «Να τον πάρω; Και αν τον πάρω τι να του πω; Και τι να μου πει;» και κατέληγα να στείλω μήνυμα για να πάρω απάντηση αργά το βράδυ προσπαθώντας να καταλάβω σε τι ψυχολογία βρίσκεται και αναζητώντας την κατάλληλη ατάκα για να στείλω πίσω.

Και όταν τελικά ανακοινώθηκε η… επιστροφή του, εκεί τον έχασα για μέρες και τον έβρισκα που και που κάτι βράδια, κομμάτια από την κούραση να μου λέει «Τρέχουμε Πενούλα για την ομάδα. Θα τα καταφέρουμε» και άλλα τέτοια που τα κρατάω για μένα. Πάντα απάνταγε. ΠΑΝΤΑ. Είτε με καθυστέρηση είτε χωρίς, ήταν πάντα εκεί.

Και τώρα, που οι εξελίξεις τον… πρόλαβαν, κι εγώ τον έκρινα, γιατί η ΑΕΚ είναι πάνω από όλα, δεν μου έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν μου κράτησε κακία. Δεν εξαφανίστηκε ή θύμωσε. Έγραψα και παραπάνω άλλωστε ότι το «ευχαριστώ» του δεν μου έλειψε ποτέ.

Θα μπορούσα να γράφω με τις ώρες. Για την παρουσία του στις δύο εκδηλώσεις του site μας, τα όσα ζήσαμε στο τελευταίο ματς της περασμένης περιόδου στη Ζωφριά, τα συναισθήματα και το… χέρι που μου έβαλαν όταν πολλές φορές αρνιόμουν να γράψω πράγματα που δεν πίστευα κλπ κλπ. Ήδη έχω φτάσει τις 1300 και λέξεις και συνεχίζω. Η αλήθεια είναι ότι κάπου χάθηκα στις σκέψεις, όμως τώρα η Βασίλισσα άλλαξε σελίδα.

Ο κόουτς των ανόδων κάνει ένα διάλειμμα, ο Ντράγκαν Σάκοτα ήρθε.

Θα είμαστε όλοι δίπλα του και θα στηρίξουμε και αυτήν την προσπάθεια. Άλλωστε είτε Βαγγέλης, είτε Ντράγκαν, η καψούρα για την ΑΕΚ δεν πρέπει να έχει ονόματα.

Συνεχίζουμε, στηρίζουμε, περιμένουμε….

Ευχαριστώ κόουτς

ΥΓ: Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω τον κόουτς Χατζηελευθερίου, του οποίου ακόμα δεν του παίρνεις κουβέντα, τον «φάντομ» που ευτυχώς παραμένει σταθερή αξία στην ΑΕΚ και το Γιώργο (πονεμένη ιστορία, αφήστε το…)