Ο πατέρας μου, ο Παγκόσμιος!

Στον Γιώργο Αμερικάνο, τον πατέρα μου, χρωστάω πολλά. Κατ’ αρχήν ότι ξέρω καλές ρακέτες… Μη γελάτε. Ξέρετε τι σημαίνει για έναν άντρα, τόσο αθλητικό σαν εκείνον, να κάνει ένα παιδί κι αυτό κορίτσι;

Εφιάλτης. Δεν μπορεί να πάει γήπεδο, να δει στην τηλεόραση ένα ματς, να ρίξουν κανα μπινελίκι, να μιλήσουν για καμία γκόμενα, να πιούνε ένα κρασί, να τσακωθούν για το αν ήταν το γκολ πέναλτι ή βήματα στην φάση… Ε λοιπόν το καλοκαίρι στις διακοπές δεν έχει με ποιον να παίξει ρακέτες. Γι’ αυτό και έμαθα να παίζω ρακέτες παντού, ακόμα και σε παραλίες με χοντρό βότσαλο.

Αν ρωτήσετε για το μπάσκετ, δεν έμαθα ποτέ καλά! Να παίζω τουλάχιστον. Η καριέρα μου ήταν σχεδόν άνευ σημασίας… δεν απασχόλησα κανέναν! Ούτε καν τον πατέρα μου, που αρνιόταν να έρθει στους αγώνες που έπαιζα. “Το μπάσκετ δεν είναι για γυναίκες. Δεν αντέχω να σας βλέπω να το κακοποιείτε”, μου έλεγε όταν παραπονιόμουνα. Δεν είχε πολύ άδικο.

Όμως δεν έμαθα μόνο ρακέτες, έμαθα και από αθλητισμό. Όλα τα σπορ. Μόνο το πινγκ πονγκ μου ξέφυγε, αν και ο ίδιος το αγαπούσε πολύ (έπαιζε κιόλας συστηματικά).

Εγώ ως μικρό παιδί, γυρόφερνα στα γήπεδα. Ήμουν μαζί του στις προπονήσεις, όταν έκανε καριέρα προπονητή, ήμουν στη “18” στο “Νίκος Γκούμας” κάθε Κυριακή, ήμουν στο “Γεώργιος Μόσχος” κάθε Σάββατο, ήμουν στον στίβο του Πανελληνίου για προπόνηση και στο κολυμβητήριο του Ζαππείου για να δούμε μαζί αγώνες κολύμβησης!

Αργότερα, έβλεπα κάθε αθλητική μετάδοση στην τηλεόραση και μάλιστα με μανία, έβριζα, τσακωνόμουνα μαζί του (και με άλλους!), βγαίναμε να ψωνίσουμε φόρμες και αθλητικά παπούτσια ή να παίξουμε στη γειτονιά μπάλα και κανά μονό μπασκετάκι.

Γενικά κάναμε μαζί ό,τι κάνει ένας μπαμπάς με τον γιο του! 

Πολλές φορές μάλιστα, κλαίγαμε και μαζί. Όταν, ας πούμε, τύχαινε να παρακολουθήσουμε στην τηλεόραση κάποια δυσάρεστη είδηση. Εκείνος πρώτος βούρκωνε, και γύριζε να μην τον δει κανείς. Εγώ ακολουθούσα.

Αυτή την “χαζή” ευαισθησία την κουβαλούσε όλα τα χρόνια που ζούσε. Ηταν ένα από τα “ενοχλητικά” του χούγια, εκείνα που είχε και μου τα μετέδωσε: όπως η αγάπη του για την ΑΕΚ (άλλο πάλι κι αυτό! Δεν είχα καμία άλλη επιλογή). 

Ή το ότι έλεγε ό,τι ακριβώς σκεφτόταν, χωρίς καμία περιστροφή. “Αυτό που θες θα το λες. Θα μάθεις όμως να κοιτάς και στον καθρέφτη, για να κάνεις αυτοκριτική. Και αν έχεις άδικο, θα ζητάς συγνώμη και ας μην το αξίζει αυτός που το λες. Θα το χρωστάς εσύ στον εαυτό σου”.

Τα λόγια του τα κρατάω πάντα στο μυαλό μου. Πολλές φορές μάλιστα, συνοδεύονται από εκείνη την μπάσα, τη βροντερή φωνή και το χαρακτηριστικό του γέλιο. Εκείνο το γέλιο που δεν κατάφερα να καταλάβω αν ήταν το όπλο ή η ασπίδα του. Το σίγουρο είναι ότι ήταν ο δικός του τρόπος να αυτοπροστατευθεί.