Η επόμενη της πρώτης συμμετοχής του στην εθνική ομάδα των ανδρών, ήταν για τον Μάνταλο μία ημέρα σαν όλες τις άλλες. Σαν να μην είχε συμβεί ποτέ, λες και δεν είχε εκπληρωθεί ένα παιδικό όνειρο.
Πέρασε την πύλη στο προπονητικό κέντρο των Σπάτων όπως κάθε ημέρα… Ταπεινός, χαμογελαστός, προσηνής. «Γι αυτό ήρθα στην ΑΕΚ, για να ζήσω όλα όσα φαντάζομαι από παιδί» είπε με σοβαρό ύφος και βλέμμα ευγνωμοσύνης σε συμπαίκτες του οι οποίοι έσπευσαν να τον ρωτήσουν γι αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία. Κι όμως, την πόρτα της γαλανόλευκης την έχει ανοίξει μόνος του καιρό τώρα.
Ο Πέτρος Μάνταλος είναι ο ορισμός του αντί-σταρ. Ασφαλώς αν είχε συμβεί το αντίθετο, αν είχε σηκώσει ψηλά τη μύτη του και είχε αποκτήσει τουπέ λόγω του ευτυχούς συμβάντος, δεν θα ήταν ο εαυτός του. Πρόπερσι τέτοια εποχή, ποδοσφαιριστές της σειράς οι οποίοι σήμερα βολοδέρνουν δεξιά και αριστερά, δεν κατάλαβαν ποτέ την ευκαιρία που του παρουσιαζόταν μέσα από την ΑΕΚ, έστω και σε εκείνο το κατάντημά της. Η κύρια ασχολία τους ήταν τα τατουάζ, οι φράντζες τους, τα ξενύχτια στα καμένα ελληνάδικα, μαγκιά, κλανιά και από μπάλα τίποτα. Από καριέρα τίποτα ουσιαστικά…
Ο προσγειωμένος επαρχιώτης
Ήρθε το παιδί από την επαρχία, ήδη αναγνωρισμένος στη Σούπερ Λίγκα έχοντας πραγματοποιήσει δύο γεμάτες χρονιές και έχοντας προσελκύσει το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού και του ΠΑΟΚ (και όποιος εξ αυτών υποστηρίξει το αντίθετο, απλά ψεύδεται) και το κεφάλι του το κρατάει μόνιμα στην ευθεία. Δεν κοιτάζει χαμηλά διότι γνωρίζει ποιος είναι, δεν θα το σηκώσει όμως σαν τσαλαπετεινός δίχως ακόμα να έχει πετύχει κάτι.
Το καλό με τον Μάνταλο, είναι πως έχει συνειδητοποιήσει ότι τώρα αρχίζει ο ανήφορος, αυτή είναι η εποχή που πρέπει να μοχθήσει και όχι να αλητέψει, να το παίξει σπουδαίος, να χρησιμοποιήσει την ευκαιρία που του δίνεται για να κερδίσει σε τομείς διαφορετικούς και όχι εκεί που πρέπει βάσει ταλέντου να μεγαλουργήσει.
Ακόμα και το ότι μειδιά όταν διαβάζει ότι εκκολάπτεται ως ο νέος ηγέτης της Ένωσης, ενθαρρυντικό στοιχεία είναι. Δεν του αρέσουν οι φανφάρες, οι κολακείες, οι υπερβολικοί προσδιορισμοί, όσο κι αν μερικές φορές είναι αναπόφευκτα στοιχεία στο κείμενο ενός δημοσιογράφου.
Είναι εγκρατής και ισορροπημένος, όχι μετριοπαθής. Ξέρει ότι στην αφετηρία μίας καριέρας που αναμένεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, η δουλειά είναι εκείνη που θα κάνει τη διαφορά, όχι τα λόγια. Και ασφαλώς για την ΑΕΚ είναι ένα ευτυχές γεγονός το ότι εκτός από εξαιρετικούς ποδοσφαιριστές, κατέφερε να προσελκύσει και νορμάλ χαρακτήρες.
