«Όποιος δεν έχει πάρει τίτλο με την ΑΕΚ δεν καταλαβαίνει»

Διαβάστε όσα είπε σtosportday.gr:

Συνέντευξη στο sportday.gr έδωσε και ο Μιχάλης Κασάπης μιλώντας για το 1994 αλλά και για το παρόν του στην ΑΕΚ όπου έχει τον ρόλο του σκάουτερ. Αναλυτικά η συνέντευξη:

Έχετε αγωνιστεί με μεγάλη επιτυχία στο Νίκος Γκούμας. Μιλήστε μας για τα συναισθήματά σας όταν αγωνιζόσασταν στη Νέα Φιλαδέλφεια και πώς το κλίμα που δημιουργούταν τότε επηρέαζε τον αντίπαλο και ιδιαίτερα στα μεγάλα ντέρμπι;

Κοίτα, το Νίκος Γκούμας για μένα, αλλά και για όλους όσους έχουν περάσει από την ΑΕΚ κι έχουν προσφέρει για πολλά χρόνια όπως εγώ, ήταν το δεύτερό μου σπίτι. Πιο πολύ έβλεπα το Νίκος Γκούμας, παρά το σπίτι μου. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω. Περνούσαμε εκεί τις περισσότερες ώρες της ημέρας και τις περισσότερες ημέρες της ζωής μας και στεναχωρηθήκαμε πολύ που γκρεμίστηκε, γιατί καταλαβαίνετε πώς είναι να γκρεμίζεται το σπίτι σου, έτσι ακριβώς νιώσαμε κι εμείς όταν γκρεμίστηκε. Από κει και πέρα, τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει, υπάρχει το ενδεχόμενο να γίνει το καινούριο σπίτι πάλι στη Φιλαδέλφεια κι αυτό είναι που μας χαροποιεί όλους ΑΕΚτζήδες πάνω από όλα, πόσω μάλλον κι εμάς που έχουμε ζήσει σε αυτό εκεί το οικόπεδο. Να γίνει το γήπεδο για να μπορέσει η ΑΕΚ να έχει το δικό της σπίτι και ο κάθε ΑΕΚτζής να νιώθει περήφανος για την ομάδα κι αυτό με τη συμβολή του Δημήτρη Μελισσανίδη, του προέδρου μας, πιστεύω ότι θα γίνει πραγματικότητα και θα είναι κάτι που θα ευχαριστήσει όλους τους ΑΕΚτζήδες κι όχι μόνο.

Τώρα, για τα συναισθήματα που είχαμε πριν από το ντέρμπι, είτε η ΑΕΚ έπαιζε με 5.000 κόσμο είτε με 30.000, εμείς σαν ποδοσφαιριστές θεωρούσαμε ότι αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν να δώσουμε χαρά σε αυτόν τον κόσμο που πλήρωνε από το βιος του για να δει την ομάδα κι αυτό ήταν το σημαντικό για όλους, να δώσουμε χαρά και η χαρά έρχεται μέσα από τις νίκες.

Μιλήσαμε για το κλίμα στη Νέα Φιλαδέλφεια, μπορείτε να μας μεταφέρετε και το κλίμα που υπήρχε τότε στα αποδυτήρια ή κάποια ιδιαίτερη στιγμή μετά από ένα συγκεκριμένο παιχνίδι;

Το κλίμα που υπήρχε μες στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν οικογενειακό. Εγώ πήγα με το Δημήτρη Μελισσανίδη πρόεδρο και τον Γιάννη Καρρά, τότε έτυχε να με πάρει ο πρόεδρος στην ομάδα, είχα την τιμή και την τύχη να έχω προπονητή τον Ντούσαν Μπάγιεβιτς που με βοήθησε και έγινα αυτός που έγινα. Από κει πέρα εγώ αυτό που εξέλαβα από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη Νέα Φιλαδέλφεια, ήταν ότι μπήκα σε μια οικογένεια, όπου με αγκάλιασαν όλοι οι παλιοί ποδοσφαιριστές, δεν αναφέρω τα ονόματα γιατί όλοι ξέρετε ποιοι ήταν αυτοί οι ποδοσφαιριστές και φοβάμαι μην ξεχάσω κάποιο όνομα, αλλά μας αγκάλιασαν όλους τους νέους παίκτες κι έτσι όταν μπαίνεις σε μια οικογένεια, καταφέρνεις να δώσεις το 100% σε μια ομάδα και σε αυτούς τους ανθρώπους. Αυτό κυρίως ήταν το συναίσθημα και φυσικά υπήρχαν άνθρωποι που αγαπούσαν πολύ την ομάδα κι αυτό πιστεύω είναι το πιο σημαντικό. Πρέπει να αγαπάς την ομάδα γιατί η ομάδα είναι πάνω από τα πρόσωπα, έτσι πιστεύω εγώ.

Μετά από τη δικιά σας φουρνιά που πήρατε και το τελευταίο πρωτάθλημα, ακολούθησαν φουρνιές που ήταν καλές μεν αγωνιστικά, δεν έφεραν όμως τους τίτλους. Πολλοί κάνουν λόγο και για εξωαγωνιστικούς παράγοντες, εσείς που το αποδίδετε αυτό, το ότι δηλαδή δε συνέχισε αυτή την καλή πορεία η ομάδα;

Πιστεύω ότι όταν δεν έχεις μια σταθερή διοίκηση είναι δύσκολο. Αλλά και οι περιστάσεις γενικότερα που υπήρχαν τότε μετά τη φυγή του Μπάγιεβιτς ήταν δύσκολες. Βέβαια όπως είπατε κι εσείς η ομάδα έπαιξε για τρία χρόνια καλό ποδόσφαιρο, αλλά δεν ήρθαν οι τίτλοι που χρειάζονταν και αυτό σίγουρα είχε αντίκτυπο και στους ποδοσφαιριστές που υπήρχαν τότε, αλλά και γενικά στην ομάδα. Εγώ πιστεύω ότι φταίμε κι εμείς οι ποδοσφαιριστές που δεν μπορέσαμε να κατακτήσουμε έναν τίτλο τότε, αλλά πιστεύω ότι όλος ο κόσμος και όλη η Ελλάδα ξέρει τι γινότανε κι αυτό δε χρειάζεται να το αναλύσουμε. Σίγουρα όταν δεν έχεις τα πολεμοφόδια να πολεμήσεις κάποιον που είναι πιο δυνατός από εσένα, σίγουρα κάποια στιγμή θα χάσεις. Μπορεί να κερδίσεις κάποιες μάχες, αλλά τον πόλεμο τον έχεις χάσει, έτσι κι εμείς δεν καταφέραμε να κερδίσουμε τον πόλεμο.

Κορυφαία στιγμή στην καριέρα σας ποια θεωρείτε εσείς;

Κορυφαία στιγμή της καριέρας μου ήταν που πήρα πρωτάθλημα με την ΑΕΚ, που κατέκτησα πέντε Κύπελλα, που έχω παίξει μικτή κόσμου, είναι πολλές δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιες, αλλά αυτό που είχα την τιμή και τη χαρά ήταν να μπορέσω να εκπροσωπήσω την ομάδα που αγαπώ την ΑΕΚ σαν ποδοσφαιριστής και να μπορέσω κι εγώ να προσφέρω ένα πρωτάθλημα. Κακά τα ψέματα, όποιος δεν έχει πάρει πρωτάθλημα, ή δεν έχει πάρει έναν τίτλο με την ΑΕΚ, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει ΑΕΚ κι εμείς ήμασταν από τους τυχερούς που ζήσαμε πολύ καλές καταστάσεις και παρ’ όλο που ήρθε η πτώση μετά, σίγουρα τα ευχάριστα είναι πιο πολλά από τα δυσάρεστα κι αυτό είναι που μετράει.

Θα μας πείτε και για την τιμωρία των 24 αγωνιστικών που σας επεβλήθη μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό που ήταν πρωτοφανής;

Μη μου το θυμίζεις αυτό (γέλια). Ήταν κάτι που αποκλειστικός υπεύθυνος ήμουν εγώ και κανένας άλλος και δε χρειάζεται να το αναμοχλεύουμε. Απλά τότε στο πρόσωπό μου βρήκαν να εξοντώσουν όλο τον Έλληνα αθλητή. Πιστεύω ότι μετά στην πορεία έγιναν πράγματα πολύ χειρότερα και δεν είχαν ούτε το 1/3 της δικής μου ποινής. Αυτό πάντως είναι στα μείον μου, γιατί πιστεύω ότι το ήθος μου και η αξιοπρέπειά μου δεν ήταν για να τιμωρηθώ 24 αγωνιστικές, ήταν εξοντωτικό.

Θέλουμε να μας μιλήσετε και για τα συναισθήματά σας όταν επιστρέψατε στην ΑΕΚ μετά από 9 χρόνια.

Δεν μπορώ να τα εκφράσω. Όπως σας είπα και πριν είναι κάτι που το αγαπάω, αγαπάω την ομάδα μου και μου προσφέρει, όπως πιστεύω της έχω προσφέρει κι εγώ και συνεχίζω τώρα από ένα άλλο πόστο να της προσφέρω και θα συνεχίσω όσο ζω και αναπνέω και μπορώ να τη βοηθήσω να την ξανακάνουμε μεγάλη. Αυτός είναι ο σκοπός μας και δεν έχουμε ούτε ατομικά συμφέροντα ούτε τίποτα άλλο. Το μόνο που θέλουμε και θέλουν και αυτοί που μας εμπιστεύτηκαν και μας έχουν σε αυτή τη θέση είναι να βοηθήσουμε να την ξανακάνουμε μεγάλη.