Αραμπατζής: “Η ΑΕΚ, η Φιλαδέλφεια, ο υποβιβασμός”

Ο Γιάννης Αραμπατζής μέτρησε 11 χρόνια παρουσίας στην ΑΕΚ. Από το 2002 μέχρι το περασμένο καλοκαίρι. Το φινάλε του στην “Ένωση” δεν ήταν απλά το χειρότερο δυνατό. Ήταν ένας εφιάλτης κανονικός, με τη δακρυσμένη φιγούρα του ιδίου να γίνεται κομμάτι του σποτ της πιο καταστροφικής εξέλιξης της Ιστορίας της ΑΕΚ μετά το τελευταίο γκολ που δέχτηκαν οι “κιτρινόμαυροι” στην Α’ Εθνική. Ο Γκαρσία περνάει στον Γιαννούλη, ο τελευταίος εκτελεί τον Αραμπατζή. Η ΑΕΚ υποβιβάζεται, ο Αραμπατζής σωριάζεται και η Ιστορία έγραψε. Μία νέα αρχή και ένα πικρό τέλος.

Σε όλες τις ιστορίες μετράει η πρώτη εικόνα. Για τον Αραμπατζή η πρώτη εικόνα ήταν στα αποδυτήρια των Θρακομακεδόνων. Στα ίδια αποδυτήρια με τα αστέρια της εποχής με τα οποία η σχέση του μέχρι εκείνη τη στιγμή περιοριζόταν μόνο στο τηλεοπτικό κομμάτι, σαν τηλεθεατής: “Η πρώτη εικόνα… Δε θα την ξεχάσω ποτέ. Μπαίνω στα αποδυτήρια και η πρώτη μου εικόνα από την ΑΕΚ ήταν οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές που είχε εκείνη την εποχή. Τσιάρτας, Μπορμπόκης, Νικολαϊδης, Ίβιτς, Κασάπης… Όλοι. Έπαθα αμόκ. Νομίζω ότι εκείνη ήταν η πιο σημαντική μέρα της ζωής μου. Οι ποδοσφαιριστές που έβλεπα στην τηλεόραση εμφανίζονταν μπροστά μου στους Θρακομακεδόνες. Ήταν η περίοδος που οι εφημερίδες έγραφαν για την ντριμ τιμ. Όντως είχαμε σπουδαία ομάδα αλλά διάφορες καταστάσεις δεν άφησαν την ΑΕΚ να πάρει αυτά που μπορούσε”.

Πρώτο σπίτι στη… μητρόπολη των ΑΕΚτζήδων. Απέναντι από τη θύρα 18 και το στάδιο “Νίκος Γκούμας” με την αύρα της ΑΕΚ να είναι ορατή από το μπαλκόνι.

Και το δέος από τη σκέψη και μόνο του τι μπορεί να έχει συμβεί από τη δεκαετία του ’30 εκεί μέσα να γεμίζει τον πιτσιρικά –τότε- Αραμπατζή. Που το θυμάται μέχρι σήμερα. “Τότε έμενα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Στην οδό Καππαδοκίας. Έβγαινα στο μπαλκόνι και έβλεπα το γήπεδο της ΑΕΚ. Πραγματικά ένιωθες δέος όταν έβλεπες αυτό το γήπεδο. Κανονικός ναός. Έβγαζε κάτι αυτό το γήπεδο. Ένιωθα κάτι που δεν έχω νιώσει πουθενά αλλού”.

Ζώντας έστω και λίγο τη Νέα Φιλαδέλφεια, ο Αραμπατζής έχει άποψη για τη μετέπειτα …μετάλλαξη του Συλλόγου. Ο χαρακτήρας της μετέπειτα τσιγγάνας ΑΕΚ, αλλοιώθηκε με τη μετακόμισή της στα Λιόσια, στη Νέα Σμύρνη, στη Λεωφόρο και πιο μετά στο ΟΑΚΑ. “Μετά το γκρέμισμα του γηπέδου η ΑΕΚ έχασε τον χαρακτήρα της. Διαφορετική επαφή υπήρχε με τον κόσμο στη Φιλαδέλφεια και άλλη στα χρόνια που ακολούθησαν στο ΟΑΚΑ. Το πάθος και η ένταση που δημιουργούνταν στη Φιλαδέλφεια δεν μπορούσε να μεταφερθεί στο ΟΑΚΑ. Τεράστιο γήπεδο. Στη Φιλαδέλφεια το καταλάβαινες όλο αυτό. Και ο αντίπαλος το καταλάβαινε ακόμα περισσότερο”.

Η αναδρομή συνεχίζεται. Τα 11 χρόνια δεν είναι λίγα. Είναι κάτι λιγότερο από τη μισή του ζωή. Και η ΑΕΚ άφησε το στίγμα της κάπου στο μυαλό του, το οποίο τη μεταφέρει παντού. Με τις χαρές και τις λύπες που γέμισαν αυτά τα έντεκα χρόνια: “Στα έντεκα χρόνια οι χαρές ήταν αρκετές. Η κατάκτηση του Κυπέλλου με τον Ατρόμητο ήταν όμως η κορυφαία. Ο κόσμος το περίμενε πολύ όλο αυτό για αυτό δεν άντεξε και μπήκε να πανηγυρίσει μαζί μας. Βέβαια στη συνέχεια χάλασε όλο αυτό και δεν μπορούσαμε να το ευχαριστηθούμε όπως θέλαμε. Μαζί με τον κόσμο της ΑΕΚ φυσικά αλλά με πιο πανηγυρικό τρόπο. Δημιουργήθηκαν κάποια επεισόδια αλλά νομίζω ότι ήταν πάνω στον ενθουσιασμό του κόσμου”.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη ΕΔΩ