Τα όνειρά μας έβλεπαν πέρα από τα μπάζα!

Οι κιτρινόμαυρες ιαχές ξεπηδούν μέσα από τα ασπρόμαυρα φιλμ της μνήμης και ταξιδεύουν ακόμα στην μαραζωμένη ατμόσφαιρα της Νέας Φιλαδέλφειας… Προς πείσμα της μοναξιάς, όλα αυτά τα χρόνια ξεφώνιζαν αδιάκοπα μέσα στα αυτιά μας ο αντίλαλος από το πανζουρλισμό της σκεπαστής, ο σεισμός για τις αποκρούσεις του Χρηστίδη στα πέναλτι των Άγγλων, η οργή μας για τον Θεολόγη και τον Μπαλή στο ματς της ντροπής με τον Ολυμπιακό…

Ο αναστεναγμός του Μπάρλου όταν «σηκώθηκε» η σκεπαστή, το «επιτέλους» του μέγιστου Στέλιου Μανωλά όταν κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, το ανίκητο στο χρόνο σύνθημα «ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο Θεός». Το «εγώ σας γ…α» του Χρήστου Κωστή απευθυνόμενο στην εξέδρα που εκπροσωπούσε το ποδόσφαιρο της ντροπής και της κλεψιάς, το «είναι τρελός ο καραφλός» προς τέρψιν του Τιμούρ, το θρυλικό «εδώ δεν μπαίνουν μπάτσοι και αστυνομικοί» των τρελών της σκεπαστής.

Πόσο έλειψαν αλήθεια όλα αυτά από τη Νέα Φιλαδέλφεια… Έσβησαν παρέα με το άρωμα του γιασεμιού που κάποτε σκαρφαλώνοντας τα κάγκελα ξεπρόβαλε από τις αυλές μας και γέμιζε τις καρδιές και τα σωθικά μας όταν περπατούσαμε προς το γήπεδο. Μαράζωσε από τότε η περιοχή. Γιατί η ΑΕΚ θα είναι πάντοτε η μάνα της Νέας Φιλαδέλφειας και αυτή η ορφάνια ζωγραφιζόταν καθημερινά στα πρόσωπα των κατοίκων της. Εκτός από εκείνα των περίφημων 131 «καταστροφέων» του ονείρου μας…

Η πόλη άρχισε να γκριζάρει, να μοιάζει γερασμένη, να βγάζει ρυτίδες… Όλο και περισσότερο ημέρα με την ημέρα από τότε που γκρεμίστηκε εκείνο το τσιμεντένιο ιερό τέρας που στέγαζε αναμνήσεις δεκαετιών και αναστεναγμούς γενεών ολόκληρων οι οποίες κάθισαν στα σκαλιά του για να υποστηρίξουν αυτό που τις ένωνε με τις χαμένες πατρίδες: Την ΑΕΚ!

Σκεφτείτε πόσες χαμένες ευκαιρίες, ενδεχομένως πόσοι χαμένοι τίτλοι για το κυνήγι ενός καταδικασμένου ονείρου, ενός ανεμόμυλου χαμένου σε υποσχέσεις πολιτικής σκοπιμότητας, προπαγάνδας και ψευτιάς. Αναλογιστείτε την οικονομική χασούρα, πόσες χαρές θα είχαμε ζήσει και πόσο γεμάτοι θα νιώθαμε από την ατμόσφαιρα που μόνο ΑΕΚτζήδες ξέρουν να δημιουργούν και την οποία αναγκαστήκαμε να καταψύξουμε στην παγωνιά του ΟΑΚΑ. Αυτού του αταίριαστου του για εμάς χώρου που προσπαθήσαμε να κάνουμε να μοιάζει σαν το σπιτικό μας, αυτό το κρύο ρημάδι κατασκεύασμα που χρυσοπληρώναμε εμείς όλοι τόσα χρόνια, αναγκασμένοι να πορευόμαστε μακριά το κλεμμένο οχυρό μας.

Γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια… Τέσσερις λέξεις μίας πρότασης που έμοιαζε ουτοπική, ένα σύνθημα που θαρρείς ότι ξεθώριασε μέσα από τόσους χειμώνες βροχής και εγκατάλειψης στο άλλοτε μαγικό οικόπεδο. Κι όμως η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, διότι δεν την αφήσαμε εμείς οι ίδιοι να μείνει ούτε τελευταία αλλά ούτε και μόνη. Πάντοτε την διατηρούσαμε στην πρώτη γραμμή και με αυτή μάθαμε να ζούμε (πολεμώντας τα αντίθετα συναισθήματα και τις μαύρες σκέψεις) διαπιστώνοντας παράλληλα  την καταδικαστική κατρακύλα των τελευταίων ετών. Μόνιμα τα όνειρά μας έβλεπαν πέρα από τα μπάζα… Αυτή είναι η νίκη μας!

Αυτή ακριβώς η κρυφή (αλλά και επί μονίμου βάσεως αλύγιστη) επιμονή όλων μας για την επιστροφή στον χώρο που μάθαμε να αγαπάμε το ποδόσφαιρο και να λατρεύουμε την ΑΕΚ, και που τώρα θέριεψε. Για κάποιους, ίσως πιο ρομαντικούς (κατ’ άλλους νοητικά «σκουριασμένους» ή οπισθοδρομικούς) η συζήτηση για οποιονδήποτε άλλον χώρο να ήταν (ή να παραμένει ακόμα) πράξη ιερόσυλη. Περίεργο, αλλά με έναν τρόπο κι εγώ με εκείνους συντασσόμουν. Δεν νοείται Νέα Φιλαδέλφεια χωρίς ΑΕΚ, ούτε και το αντίστροφο.

Σύντομα θα έλθει αυτή η Κυριακή που θα μας κάνει να νιώσουμε πάλι αληθινά ζωντανοί. Η ημέρα που θα δούμε ξανά τη Νέα Φιλαδέλφεια γιορτινή, λαμπερή, ΜΟΝΟ κιτρινόμαυρη. Που θα την περπατήσουμε για να βρεθούμε όλοι μαζί στον ίδιο χώρο, για να φωνάξουμε, να αγκαλιαστούμε, να πανηγυρίσουμε. Ακόμα και για να πικραθούμε, να στεναχωρηθούμε και να σκάσουμε τόσο από την πίκρα που να μην μας πιάνει ο ύπνος. Χαλάλι…

Θα επιστρέψει η ΑΕΚ, διότι αυτό προστάζει η μοίρα της, αυτό προβλέπει το ριζικό της. Θα επιστρέψει και θα μας προσφέρει χωρίς εκπτώσεις όλα αυτά που τόσο μας έλειψαν αυτά τα μαρτυρικά χρόνια. Και τότε όλα θα έχουν αποκτήσει νόημα ξανά. Όπως τότε μέσα στο γήπεδο και όπως πάντα στα μυαλά και στις καρδιές μας. Καλό βράδυ σε όλους, ραντεβού αύριο βράδυ, εδώ, στο κιτρινόμαυρο στέκι του κάθε ΑΕΚτζή.