Η ΑΕΚ του παρελθόντος δεν χτίζεται σε 8 μήνες

Είναι εύκολο ως γνήσιος κλαυσίγελος να οδύρεσαι για την κατάντια δύο ηττών στη Γ’ Εθνική και τη φανέλα που δεν σέβονται οι ποδοσφαιριστές (όχι ασφαλώς ότι δεν υπάρχουν και τέτοιοι). Είναι εύκολο να αφορίζεις και να απαιτείς δραστικές αλλαγές, να καταλογίζεις την ευθύνη σε έναν και μόνον άνθρωπο (άντε σε δύο για να υπάρχει ποικιλία, αλλά ποτέ στους υψηλότερους), να μην έχεις υπομονή για κάτι που χτίζεται. Επικαλούμενος την ως κατ’ εμέ λαϊκίστικη (με τον τρόπο που χρησιμοποιείται) δικαιολογία για το ένδοξο και τεράστιο παρελθόν που τρέχει λυσσασμένα ξοπίσω σου για να σε σκιάζει και να σε στοιχειώνει μετά από κάθε αποτυχία.

Όσοι λοιπόν έχουν την υπομονή να περιμένουν, παρέχοντας πίστωση χρόνου σε εκείνους που ανέλαβαν την ιστορική ευθύνη να οικοδομήσουν τη νέα ΑΕΚ _ άρα και πρέπει στις αποτυχίες να μοιράζονται  ΜΑΖΙ τις ευθύνες που επί της παρούσης λούζονται μόνο μερικοί και όχι ΟΛΟΙ μαζί _, όσοι προσπαθούν με ορθολογισμό και όχι με παρελθοντολογίες και ατυχείς συγκρίσεις να εξηγήσουν ότι αυτή η ομάδα δεν έχει αποκτήσει την ταυτότητα και νοοτροπία των παλαιότερων, χαρακτηρίζονται ως ανιστόρητοι ή απαξιωτές των εποχών Νεστορίδη, Παπαιωάννου, Μαύρου, Μανωλά κ.ο.κ.

Όσοι τα επικαλούνται βέβαια σκοπίμως λησμονούν ότι δεν υπήρχαν μόνο τέτοιες ΑΕΚ κατά το παρελθόν. Αυτή είναι η μισή αλήθεια… Ξεχνούν τις μαύρες δεκαετίες, τα πέτρινα χρόνια, τις εποχές που η ποδοσφαιρική Ένωση είχε και τότε στις τάξεις της ποδοσφαιριστές που δεν ανταποκρίνονταν στις τεράστιες απαιτήσεις του κόσμου και της φανέλας της. Διότι όποιος υποστηρίζει ότι στα 90 χρόνια της ποδοσφαιρικής ιστορίας της η Ένωση είχε μόνο παικταράδες και ομαδάρες, τότε ψεύδεται και μάλιστα ασύστολα.

Αυτό στο οποίο όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο υπάρχουν ποδοσφαιριστές που αποτίουν όλο και πιο «κουρεμένο» φόρο σεβασμού στις αξίες, στις ιδέες και στη φανέλα, κάτι που για τη βυζαντινογέννητη Ένωση και τις προσφυγικές καταβολές της είναι όντως ιδιαίτερα ενοχλητικό. Τούτο όμως είναι παγκόσμιο φαινόμενο και όχι μόνο ελληνικό ή κιτρινόμαυρο. Και στην ΑΕΚ, για να λέμε και την αλήθεια, άρχισε να συμβαίνει από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας όταν οι καραβιές των ξένων έμαθαν δυστυχώς και πολλούς από τους γηγενείς να λειτουργούν ως μισθοφόροι και δίχως ποδοσφαιρικό συναίσθημα για τη χαρά της μπάλας.

Για μένα δεν υπάρχουν απαράδεκτοι παίκτες. Υπάρχουν ικανοί και μη ποδοσφαιριστές, είτε στο μυαλό, είτε στο σώμα. Τους βλέπεις, τους ξεχωρίζεις, απαλλάσσεσαι από εκείνους που δεν σου κάνουν ή δεν αντιλαμβάνονται που βρίσκονται και προχωράς με όσους καταλαβαίνουν και γουστάρουν να παίζουν σε κάθε ματς για την ΑΕΚ και φυσικά τους εαυτούς τους (διότι πρωτίστως εκείνους εκθέτουν). Το να προσπαθείς να τους αλλάξεις μυαλά είναι χάσιμο χρόνου…

Οφείλεις όμως να τους τσεκάρεις καλά προτού πάρεις αποφάσεις. Και αυτό το κοσκίνισμα προϋποθέτει και κατανόηση στις αναποδιές και στα στραβά αποτελέσματα. Όχι ανάθεμα στον προπονητή και τον πιο άμεσο συνεργάτη του. Μετά τις 8αρες όλα καλά, έπειτα από την ήττα ευθύνονται οι κακές καλοκαιρινές επιλογές και ο δήθεν προβληματικός αγωνιστικός προσανατολισμός. Μυστήρια πράγματα…

Οι αυτοκρατορίες δεν χτίζονται δίχως υπομονή και λάθη, πολλά λάθη. Μέσα από αυτά αποκτούνται η σοφία και η γνώση άλλωστε. Η ΑΕΚ του παρελθόντος (ή ένδοξη, όχι η μίζερη που αποκρύπτεται τεχνηέντως) δεν είναι δυνατόν να εμφανιστεί όπως το περιστέρι μέσα από το καπέλο ενός ταχυδακτυλουργού. Δεν υπάρχουν μαγικά κόλπα και τρικ, παρά μόνο δουλειά και υπομονή. Ειδικά όταν έχεις αποφασίσει να πορευτείς με ένα συγκεκριμένο πλάνο το οποίο απαιτεί ατσάλινο δέσιμο όλων των κρίκων της αλυσίδας. Καλό βράδυ σε όλους, τα λέμε πάλι αύριο εδώ, στο κιτρινόμαυρο σπίτι του κάθε ΑΕΚτζή.