Το αβαντάζ της ΑΕΚ έναντι του ΠΑΟΚ

Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε “Ερχόμαστε” με την ΑΕΚ να μην γευόταν ποτέ το πικρό ποτήρι τούτο, που ακόμα είναι μισογεμάτο, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους και πλέον η Ένωση έχει βάλει σε εφαρμογή τα σχέδια της για την Football League (ακούγετια καλύτερο από το Β’ Εθνική.).

Μέσα όμως από όλο αυτό, γεννιέται κάτι πολύ καλό, που θα μετατρέψει την ΑΕΚ με το καλώς σας βρήκα στην Superleague στην βασική ανταγωνιστική δύναμη απέναντι στον Ολυμπιακό του Μαρινάκη, ξεπερνώντας εύκολα ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό. Ποιο όμως είναι αυτό;

Το μικρόβιο του “must win”

Μέσα από την κόλαση του υποβιβασμού, η ΑΕΚ βάζει γερά θεμέλια που στην πρώτη “φουρτούνα” της Supereague θα αντέξουν και δεν θα επηρεαστεί στο παραμικρό η ομάδα και ο κόσμος της. Πως γίνεται αυτό; Με την δημιουργία ομάδας από το μηδέν, συμπληρώνοντας κομμάτι κομμάτι το παζλ του ρόστερ της Superleague, με παίκτες που μαθαίνουν και “ζυγίζουν” την φανέλα αυτής της ομάδας απέναντι σε υποδεέστερους αντιπάλους, καταφέρνοντας να κρατήσουν το βάρος της και παράλληλα μπολιάζονται με το μικρόβιο “must win” που είναι καταδικασμένη αυτή η ομάδα να κουβαλάει.

Και όλα αυτά γίνονται με την πολυτέλεια του χρόνου, της υπομονής, απέναντι σε αντίπαλους που εύκολα η δύσκολα θα κερδίσεις και που μετατρέπει τον εκάστοτε παίκτη αυτής της ομάδας σε winner – νικητή, που δεν συμβιβάζεται με την ισοπαλία και αρρωσταίνει στην ήττα. Μπορεί να γελάτε και να λέτε, τι μας λες τώρα; Αλλά πιστέψτε με, είναι πολύ σημαντικό η ΑΕΚ να μην φτιάξει μόνο μια καλή ομάδα με όμορφο ποδόσφαιρο, αλλά να φτιάξει μια ομάδα με ψυχολογία και το σημαντικότερο νοοτροπία νικητή και πρωταθλητή.

Και αυτό θα γινόταν με επιτυχία 100% μόνο από τον δρόμο της υπομονής, κάτι που μεταξύ μας,  η ΑΕΚ δεν θα το είχε αν βρισκόταν στην Superleague. Δεν θα ανεχόμασταν να βρισκόμαστε απέναντι στον Ολυμπιακό και να χάνουμε με κάτω τα χέρια επειδή έχουμε βάλει πρότζεκτ σε τρία χρόνια να φτιάξουμε ομάδα ή σε 5 χρόνια, για να ξεχρεώσουμε πρώτα. Όσο και να μην το αποδέχεστε, θα υπήρχε αργά ή γρήγορα μουρμούρα και γκρίνια και θα γυρίζαμε την πλάτη. Τα πάρτι που βλέπουμε τώρα, σε μια ομάδα που θα αγωνιζόταν μαζί με την Βέροια ή τον ΠΑΣ Γιάννινα για την παραμονή θεωρώ πως δεν θα υπήρχαν.

Το παράδειγμα του Ντέμη και του ΠΑΟΚ

Καλώς ή κακώς ανάλογα με τα δεδομένα, αλλάζουν και οι απαιτήσεις. Με τον Δημητρέλο στο τιμόνι, δεν ζητάς πρωτάθλημα, αλλά παραμονή. Με τον Μελισσανίδη στο τιμόνι, ζητάς πρωτάθλημα και Ευρωπαϊκή πορεία. Αυτό θα γινόταν και τότε. Και ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν η αρχή του Ντέμη, που μπήκε με “χαμηλά την μπάλα”, αλλά προς το τέλος της πρώτης του χρονιάς, βγήκαν μπλουζάκια δεν πάμε για πρωτάθλημα με την σφαλιάρα από τον Ιωνικό να μας πονάει μέχρι και σήμερα.

Πάρτε παράδειγμα τον ΠΑΟΚ, ο οποίος αδυνατώ να καταλάβω πως έχει παγώσει τα χρέη μέχρι σήμερα και παζαρεύει με την κυβέρνηση σε φάση: “ή θα πάρεις αυτά που σου δίνω, ή τίποτα”, αλλά δεν το σχολιάζω τώρα αυτό. Ο ΠΑΟΚ λοιπόν, ο οποίος στο τιμόνι μπήκε ένας οικονομικά ισχυρός επιχειρηματίας, για πρώτη φορά στην ιστορία του και ο οποίος με το καλημέρα “βαπτίστηκε” διεκδικητής τίτλου. Με ένα ξένο εγνωσμένης αξίας προπονητή και που τελικά κινδυνεύει να χάσει και την δεύτερη θέση. Γιατί έγινε αυτό; Γιατί η πίεση του πρωταθλητή, δεν μαθαίνεται και δεν αντέχεται μέσα σε διάστημα ορισμένων μηνών. Θέλει υπομονή και χρόνο, κάτι που δεν υπάρχει στην Superleague. Όταν δηλώσεις ότι πάω για τίτλο, αυτομάτως κλειδώνουν μυαλό και πόδια ποδοσφαιριστών. Εκεί λοιπόν, πρέπει να έχεις δουλέψει και τα “δεσμά” αυτά να σπάσουν από το πρώτο παιχνίδι.

Έτσι λοιπόν, θεωρώ πως με την δουλειά που γίνεται στην ΑΕΚ σε αυτές τις δύο κατηγορίες, σε αγωνιστικό αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο σε κάθε παίκτη με το σκεπτικό (“είμαι η ΑΕΚ ρε, ποιος Βόλος και ποια Καλλονή, πάω για πρώτη θέση με διαφορά”), η επιστροφή στην Supeleague θα είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα από την ΑΕΚ του… 2008 και αμέσως ο στόχος θα είναι ο τίτλος που μας κλέψανε την… προηγούμενη χρονιά στα χαρτιά. Με παίκτες που έχουν αξία και το σημαντικότερο που θα είναι WINNERS. Από τον βασικό και αναντικατάστατο μέχρι τον τελευταίο πιτσιρικά που στην Β’ έκανε πρωταθλητισμό, αλλά δεν είναι ακόμα για Α’.