ΑΕΚ όπως την ονειρευόμαστε

Εμείς το λέμε δυνατά γιατί έτσι το νιώθουμε. Πάντοτε είμαστε ως και ακραίοι στους χαρακτηρισμούς που εκδηλώνουν αγάπη για την ΑΕΚ και γι αυτό κατά βάθος μας αρέσει που οι (όποιοι) άλλοι δεν το καταλαβαίνουν ή μας θεωρούν υπερφίαλους. Τονίζουμε το σημείο της διαφορετικότητας γιατί αληθινά το πιστεύουμε και όχι επειδή επιθυμούμε να δείχνουμε υπέρτεροι ή ξεχωριστοί. Απλά διαφορετικοί, με όλα όσα μπορεί να κρύβει μέσα της μία φαινομενικά απλή, όμως επί της ουσίας τόσο πολύπλοκη λέξη.

Για αυτό για όλους εμάς που πιστεύουμε, αγαπάμε, υπηρετούμε, ακολουθούμε, υποστηρίζουμε και παθιαζόμαστε με την ΑΕΚ, είναι ακόμα πιο σημαντικό το να μην ξεχνάμε. Ούτε από που προερχόμαστε, ούτε που οδηγηθήκαμε. Μέσα από την πάροδο 90 ετών, οι ανθρώπινες ιστορίες και οι συμβολισμοί που ξεπηδούν μέσα από τις διηγήσεις τους, μας έδωσαν μία συγκεκριμένη ταυτότητα.

Μισούμε το ψέμα και την κλεψιά, την αλαζονεία και την επιβολή με κάθε τρόπο, σιχαινόμαστε ότι βρώμικο και προπαγανδιστικό κρύβεται πίσω από μία φτιασιδωμένη δήθεν επιτυχία, από μία κλεμμένη χαρά. Πάντοτε υποστηρίζαμε ότι αυτά δεν είναι για εμάς, ας είναι για τους άλλους πλούσια και αστείρευτα! Τους τα χαρίζουμε… Και έτσι πρέπει να συνεχίσουμε να πορευόμαστε.

Ο οδηγός μας

Η ΑΕΚ που ονειρευόμαστε δεν είναι αυτή που θα πατάει τους άλλους στο κεφάλι για να ανέβει. Είναι εκείνη που θα μας κάνει να ριγούμε γιατί περήφανα θα πορεύεται και με δικαιοσύνη θα επιβάλλεται. Είναι η ΑΕΚ που θα ξεχύνεται μέσα από το μεγαλείο της προσφυγικής καταγωγής της, αυτή που θα θυμίζει ότι δεν υπάρχει εμπόδιο ανυπέρβλητο, ούτε καταστροφή που ξερνάει μόνο στάχτη. Κάθε φουρτούνα, κάθε αναποδιά αφήνει πίσω της ένα καμαρωτό ουράνιο τόξο. Την περάσαμε και αυτή και δεν μας λύγισε!

Τώρα που συντελείται ο γυρισμός από την απαξίωση, τώρα που η ΑΕΚ αναδημιουργείται και αντεπιτίθεται, τώρα είναι και που πρέπει να παραμείνει ταπεινή (όμως όχι ταπεινωμένη, ούτε το κοροϊδάκι κανενός) και περήφανη. Δεν επιστρέφει για να εκδικηθεί, ούτε για να παίξει άνομα και ληστρικά, αλλά για να αποκτήσει τη δική της θέση στον χάρτη που για εμάς θα είναι πάντοτε το σημείο αναφοράς όλου του αθλητικού κόσμου. Γυρίζει για να φτιάξει ομαδάρες που θα κερδίζουν τον θαυμασμό και το χειροκρότημα σε κάθε γήπεδο, όχι μούντζες κατάρες και αναθέματα. Για να παρουσιάσει σύνολα που θα αποθεώνονται και θα αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση, ικανά να νικούν και τους διαιτητές. Όπως τότε, όπως πάντα!

Αυτή την ΑΕΚ ονειρευόμαστε. Για αυτήν την ΑΕΚ άρχισα και εγώ να μιλάω στον γιο μου, παρόλο που είναι ακόμα 9 ημερών. Ζω για την στιγμή που θα τον κρατάω στα χέρια μου, με το αρχαίο (αλλά πάντα μάχιμο) κασκόλ μου (ταξιδεμένο σε όλη την ελληνική επαρχία κάπου εκεί στις αρχές των ’90s, ποτισμένο με αγωνία και καπνογόνα) φορεμένο γύρω από το λαιμό του και μαζί θα περνάμε το κατώφλι της Αγιάς Σοφιάς. Και εκεί μέσα θα βρεθούμε όλοι μαζί, κάποιοι για να θυμηθούμε τα παλιά και όλοι για να ζήσουμε ξανά την ΑΕΚ όπως την ονερευόμαστε!