Τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή είναι… ΑΕΚ

Όταν ακούμπησα το πόδι μου στο λιμάνι το βράδυ της Παρασκευής σκέφτηκα πόσο μίζερα αισθάνομαι τα νησιά το χειμώνα, πόσο κενά και μουντά μου φαίνονται με κλειστά μαγαζιά, λίγους κατοίκους και επισκέπτες όλο αυτό πριν συνειδητοποιήσω τον πραγματικό λόγο για τον οποίο βρέθηκα στο νησί (την πρώτη μου αποστολή!!).

Όσο η ώρα περνούσε οι άνθρωποι με την ίδια τρέλα με μένα δίπλα μου πολλαπλασιάζονταν, περπατούσα για το ξενοδοχείο και έβλεπα παντού αφίσες που καλούν τον κόσμο σε μια γιορτή σε ένα παιχνίδι Γ’ Εθνικής.. με την ΑΕΚ! Οι ώρες συνέχισαν να περνούν κι εγώ ένιωθα ακόμη πιο ωραία και οικεία μέχρι που ήρθε το πρωί, η υποδοχή της αποστολής στο αεροδρόμιο με 100 «τρελούς» όπως μ’ αρέσει να τους αποκαλώ να φωνάζουν για τρία μόνο γράμματα. Η οικειότητα με το περιβάλλον μετατράπηκε σε ενθουσιασμό. Μέσα στα σοκάκια του νησιού το κιτρινόμαυρο «φοριέται» πολύ και οι ντόπιοι έχουν ετοιμαστεί να υποδεχτούν τους ΑΕΚτζήδες.  –«Θα έρθουν πολλοί  ΑΕΚτζήδες» είπε ένας κύριος που έχει ένα μικρό καταστηματάκι στο συνάδελφο και συντοπίτη του απέναντι με τον ίδιο να απαντά «Ναι, είναι άρρωστοι αυτοί». Ο ενθουσιασμός έγινε μόνιμο χαμόγελο καθώς ανέβαινα να παώ να παρακολουθήσω την προπόνηση της ομάδας στο δημοτικό γήπεδο. Ακόμα και εκεί είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου με γονείς και παιδάκια που παρακολουθούσαν τι πιο απλό ; μια ομάδα να προπονείται και όμως τους έβλεπες να κοιτούν με τρομερή αφοσίωση το ζέσταμα και τις ασκήσεις τακτικής και όταν τους ζητήθηκε να φύγουν πολλοί κόλλησαν τα πρόσωπα τους στα κάγκελα για να μη χάσουν στιγμή.

Κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ το πόσο όμορφος μπορεί να γίνει ένας τόπος μόνο με φωνές και ανθρώπινα χαμόγελα. Το αποκορύφωμα όμως ήρθε λίγες ώρες πριν όταν βρεθήκαμε στο σύνδεσμο των φιλάθλων της ΑΕΚ  και αντικρύσαμε 150 ανθρώπους να περιμένουν με ανυπομονησία να συναντήσουν τους δύο ποδοσφαιριστές της . Κάποιοι αρκετά μεγάλοι είχαν δει την ομάδα σε ένδοξες στιγμές, άλλοι αρκετά μικροί έχουν πικραθεί πολύ κι όμως και οι δύο μερίδες ατόμων που βρίσκονταν εκεί ήταν το ίδιο ευτυχισμένοι για τη στιγμή. Απόδειξη το παραλήρημα αγάπης στο Ρόβα τον Τσιρίλο και το Μιχάλη, που όλοι θεωρούν «δικό τους» παιδί.

Είναι προφανές πως όποιος δεν το ζει, δε μπορεί να καταλάβει το μεγαλείο της στιγμής. Λίγη σημασία έχει αφού όλοι λίγο πολύ πιστεύουμε στην ΑΕΚ γιατί κρατάμε μέσα μας το μεγαλείο της. Τι στη Γ’ τι στη Β’ τι στην Α’ τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι πάντα… ΑΕΚ!