Η ζωή του… μόνο ΑΕΚ!

Η αγωνία μου ήταν στο κόκκινο… Το γήπεδο άδειο, εκτός από τα επίσημα, όπου υπήρχαν ακόμα ορισμένοι που συζητούσαν για αυτή την τραγική εικόνα, περιμένοντας την απόφαση του διαιτητή προκειμένου να συνεχιστεί ο αγώνας. Τα μάτια μου σκανάρανε όλο τον κόσμο και το αυτί μου ήταν καρφωμένο στο κινητό προκειμένου να βγει η είδηση για την απόφαση. Η τελική απόφαση βγήκε, διακοπή του αγώνα με υπαιτιότητα της ΑΕΚ.

Παγωμάρα, μούδιασμα, αμηχανία… Μηχανικά και μόνο το σώμα πήγαινε προς τα αποδυτήρια. Εκεί ένας μικρός χαμός… Όλοι οι εκπρόσωποι του Τύπου να περιμένουν κάτι. Πλησιάζω την πόρτα η οποία ανοίγει τόσο όσο έπρεπε. Ο προπονητής της ΑΕΚ, Τραϊανός Δέλλας, μιλούσε στο τηλέφωνο στον τότε πρόεδρο: “Άφησες την ομάδα και έφυγες; Δεν ντρέπεσαι;” φώναζε μεταξύ άλλων! Σαν γνήσιο αρσενικό εκπροσώπησε την ΑΕΚ και πέρασε μια εικόνα για του τι έγινε μέσα στα αποδυτήρια των διαιτητών, προσπάθησε να δώσει ψυχραιμία στον κόσμο.

Οι παίκτες δεχόντουσαν απειλές και δεν βγαίναν από τα αποδυτήρια, παρά 3-3 ή 4-4 προκειμένου να φύγουν μαζί και να μείνουν όλοι μαζί σε κάποιο σπίτι. Πρωτόγνωρα πράγματα, απίστευτες εικόνες, μακριά από αυτό που γνωρίσαμε, μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε. Είχανε περάσει πάνω από δύο ώρες, όταν άνοιξε διάπλατα η πόρτα βλέποντας το τεχνικό τιμ να κάνει βόλτες και προσπαθώντας να ακούσω, μπήκα μέσα στον προθάλαμο.

Δεν ήθελα να καρφωθώ και για αυτό έκανα βόλτες, εκεί δίπλα τους. Ξαφνικά η πόρτα των αποδυτηρίων άνοιξε και αμέσως έσκυψα να δω την εικόνα. Χωρίς να περιμένω βέβαια τίποτα καθώς όλοι οι παίκτες είχαν φύγει, ή όχι;. Η εικόνα ήταν… βομβαρδισμένο τοπίο με πεταμένα μπλουζάκια, σπασμένα ντουλάπια, σκουπίδα σε όλο το δωμάτια και πάνω στον πάγκο ήταν ένα παλικάρι.

Δεν είχε κάνει μπάνιο, φορούσε ακόμα το σορτσάκι του, σε εμβρυακή στάση, με το ένα χέρι να κρατάει το κεφάλι του, σκυμμένος ανάμεσα στα πόδια του, δεν πατούσε στο πάτωμα. Στο άλλο χέρι κράταγε ένα κινητό, μιλούσε ψιθυριστά και το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν το τράβηγμα της μύτης, προσπαθώντας να κρύψει τα δάκρυα του. Θαρρείς πως κάποιος έχασε έναν δικό του άνθρωπο…

Η εικόνα του με πάγωσε ολόκληρο και καρφώθηκα πάνω του εντελώς μηχανικά. Δεν με έβλεπε και… δεν τον έβλεπα, γιατί απλά μου μετέφερε με τον τρόπο του τι ακριβώς είχε συμβεί στην ΑΕΚ. Έβλεπα μπροστά μου έναν οπαδό της ομάδας ο οποίος δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που ζούσε, αυτό που συνέβει. Δεν μπορούσε να φύγει γιατί δεν είχε δύναμη στα πόδια του, στο κορμί του. Ο οπαδός αυτός, ο μοναδικός που βρέθηκε στα αποδυτήρια του δικεφάλου εκείνη την μέρα, και έφυγε τελευταίος. Ήταν ο Μιχάλης Παυλής.

Την παραπάνω ιστορία θέλησα να την γράψω και να την μοιραστώ μαζί σας, γιατί κάποιες φορές στο ποδόσφαιρο δεν έχει σημασία μόνο η αξία ενός ποδοσφαιριστή ή το ταλέντο του, δεν έχει αξία το συμβόλαιο ή τα χρήματα, αλλά έχει αξία η καρδιά και η ψυχή. το πάθος και η τρέλα του. Δεν σας ενδιαφέρει αν ξέρω ή δεν ξέρω τον Μιχάλη, αυτό που θα πρέπει να σας ενδιαφέρει είναι το πως θα “γνωρίσετε” εσείς τον Μιχάλη στον εαυτό σας και στα παιδιά  σας…

Γιατί πάντα η ιστορία ενός μαχητή της ζωής, ενός ζωντανού συμβόλου της ΑΕΚ, ενός ανθρώπου που πραγματικά πρεσβεύει τα ιδανικά αυτού του συλλόγου, ενός ποδοσφαιριστή που θα έδινε και την ζωή του για τον δικέφαλο, ενός μαχητή με Original στην καρδιά, είναι ιδανικό παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας και ειδικότερα για τα νέα παιδιά. Ο Μιχάλης Παυλής, δεν είναι ποδοσφαιριστής, είναι ΑΕΚ.

ΥΓ: Αν για κάποιο λόγο στην ζωή σου, μάθεις να μάχεσαι για κάτι και να μην τα παρατάς, τότε για πάντα θα είσαι ΜΑΧΗΤΗΣ, ή για την ακρίβεια, για πάντα θα είσαι… ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΥΛΗΣ!