Η ΑΕΚ βρίσκει ξανά το DNA της

Για όσους θυμούνται την περίφημη ΑΕΚ της δεκαετίας του ΄90, ατάκες όπως «είναι ένα όνειρο να παίξω στην Ένωση» ή «ποιος δεν θα ήθελε να φορέσει τη φανέλα της και να πατήσει ως παίκτη της στο γήπεδό της» ήταν συνήθεις.

Η νεότερη γενιά, αυτή που μεγάλωσε ποδοσφαιρικά στην απαξίωση της αγαπημένης ομάδας της, συνήθισε σε καταστάσεις εντελώς διαφορετικές. Και έμαθε να ερμηνεύει ως φυσιολογική εξέλιξη το να της γυρίζουν την πλάτη παίκτες που καλά καλά δεν είχαν πείσει τους ίδιους τους εαυτούς τους ότι είναι έτοιμοι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.

Αναζητήστε για παράδειγμα που βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Ταξιάρχης Φούντας ή που αγωνίζεται ο Μαυρουδής Μπουγαΐδης. Εδώ αρνήθηκε τη συνεργασία μαζί της ο Ανδρέας Σταματής για να καταλήξει τελικά στον Πανηλειακό.

Είναι πολλοί εκείνοι που σήμερα μετανιώνουν για τις επιλογές τους, ειδικά όσοι επηρεάστηκαν από υπερφίαλους και λαοπλάνους ατζέντηδες που πρωτίστως ενδιαφέρονται για την τσέπη τους και όχι για τη σχέση ειλικρίνειας, ανθρωπιάς και φιλίας που πρέπει να έχει ένας σύγχρονος μάνατζερ με τον (τρόπον τινά) πελάτη του.

Αρνήθηκαν την προοπτική της ΑΕΚ διότι δεν πίστεψαν σε αυτό που ερχόταν, ή πιο σωστά γιατί οι εκπρόσωποί τους (σε πολλές περιπτώσεις) συνειδητοποίησαν γρήγορα ότι με τον Μελισσανίδη επικεφαλής, η κονόμα και οι (έμμεσοι ή άμεσοι) εκβιασμοί δεν θα έχουν πλέον θέση στην Ένωση.

Σήμερα σερφάρεις στο ίντερνετ (πριν ακόμα το δεις τυπωμένο στις εφημερίδες που απλώς ακολουθούν και αναπαράγουν) και διαπιστώνεις μία εντελώς διαφορετική κατάσταση. Διαβάζεις δηλώσεις ποδοσφαιριστών που αντιμετωπίζουν την προοπτική της ΑΕΚ (της ΑΕΚ της Β’ Εθνικής από την επόμενη σεζόν μάλιστα) ως όνειρο ζωής! Ως μέσο επαγγελματικής εξασφάλισης. Ως εφαλτήριο για μία σημαντική καριέρα.

Και αμέσως αισθάνεσαι ότι μετά από καιρό, τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους. Η λογική του «πουλάμε ότι καλύτερο έχουμε για να ζήσουμε» έχει περάσει, ελπίζω και εύχομαι ανεπιστρεπτί. Τώρα η Ένωση δικαιούται να επικαλείται ότι μπορεί να προσελκύσει τους καλύτερους. Για όσους δεν θέλουν, υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές…

Έτυχε να συζητήσω για το συγκεκριμένο θέμα με έναν συγγενή ποδοσφαιριστή ο οποίος αγωνιζόταν πέρυσι στην ΑΕΚ αλλά το καλοκαίρι, παρά τις προσπάθειες του Μπάγεβιτς και του Λυμπερόπουλου, δεν πείστηκε να παραμείνει στην ομάδα. Δεν θα αναφέρω το όνομά του σεβόμενος ότι επρόκειτο για μια κουβέντα ιδιωτική.

Μεταφέρω απλώς τι μου είπε: «Τώρα χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο. Έκλεισε μία πόρτα που δύσκολα θα ανοίξει ξανά και είναι δυστυχισμένος εκεί που βρίσκεται». Επιλογές είναι αυτές…

Θεωρώ πάντως ότι στην ΑΕΚ της νέας εποχής δεν ταιριάζουν οι μικροπρέπειες. Και επειδή τα λάθη είναι για τους ανθρώπους, ορισμένες περιπτώσεις αξίζουν επανεξέτασης και επαναπροσέγγισης. Οι μορφές που συνεργάζονται σε καθημερινή βάση με υψηλό το φρόνημα της συναδελφικότητας για το καλό της ομάδας και την επιστροφή του κανονικού DNA της, δεν επελέγησαν για να αφορίζουν, να κρατούν κακίες και να πατούν σε προηγούμενα.

Οι δεύτερες ευκαιρίες αξίζουν στους ανθρώπους, ειδικά σε εκείνους που αποχώρησαν ήσυχα και πλέον δέχονται βουβά το ατυχές της επιλογής τους.