Ο Γιάννης Γιαννούλης για τον Γιώργο Αμερικάνο

Αναλυτικά, το κείμενο που φιλοξενείται στην ιστοσελίδα του Γιάννη Γιαννούλη:

«Τέλη Ιουνίου του 1992 και στην Καρδίτσα, την πόλη μου έρχεται ο Γιώργος Αμερικάνος να με δει να παίζω σε έναν αγώνα της πρώτης μου ομάδας του Φιλαθλητικού Ομίλου Καρδίτσας!!! Στην κερκίδα καθόταν στο κέντρο του γηπέδου με τον πατέρα μου και έναν ακόμη… τύπο που πραγματικά δεν θυμάμαι ποιος ήταν και δεν με ένοιαζε και ποιος ήταν…

Τελειώνοντας το παιχνίδι με πλησίασε και ο πατέρας μου και μου είπε «είναι ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ». Έλα που εγώ ούτε καν μίλαγα καλά τα Ελληνικά, ούτε καν ήξερα τον άνθρωπο αλλά και τι γινόταν στη ζωή εκείνη την εποχή…

Ξαφνικά μία μέρα ο «ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ» πήρε τηλέφωνο για να κατέβουμε στην Αθήνα να με κάνει «ΜΠΑΣΚΕΤΜΠΟΛΙΣΤΑ». Ο πατέρας μου χωρίς να χάσει χρόνο και με την εμπιστοσύνη που είχε σε μένα, ούτε καν ενημέρωσε και φυσικά ούτε ρώτησε την μάνα μου. Έρχεται τρέχοντας στο σπίτι και μου λέει να ετοιμάσω μερικά πράγματα και να πάρω τα μπασκετικά παπούτσια μου. Κάτι κόκκινα λιωμένα Reebok και φύγαμε βουρ για Αθήνα…

Ραντεβού στην πλατεία Βικτωρίας στην καφετέρια του Μίμη Δομάζου και να είμαι έτοιμος για προπόνηση, ήταν η πρώτη του εντολή!!!

Στην αρχή αν θυμάμαι καλά πήγαμε σε ένα ανοιχτό γήπεδο κάπου στο Ψυχικό να κάνουμε μαζί προπόνηση να είμαστε μόνοι μας να δει ακριβώς το τι μπορώ να κάνω, πριν με πάει σε κάποια ομάδα, για να μην ξεφτιλιστούμε όπως έλεγε ο ίδιος. Αυτό γινόταν για καμιά βδομάδα. Είχαμε γυρίσει όλη την Αθήνα και όλα τα ανοιχτά γήπεδα, ώσπου του λέω ότι άμα δεν με βάλεις να παίξω με άντρες όση προπόνηση και να κάνουμε δεν αλλάζει τίποτα για μένα και τότε έβγαλε μία δυνατή βροντή φωνή… «ΡΕ ΕΣΥ, ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΜΑΓΚΑΣ. ΠΩ ΠΩ ΤΙ ΒΓΑΖΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΡΔΙΤΣΑ».

Ενώ ο πατέρας μου έλεγε μήπως είναι καλύτερα να κάνω κι άλλες ατομικές προπονήσεις για καλύτερα. «ΟΧΙ» ξαναφώναξε με τη δυνατή του φωνή… «ΑΜΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΣΚΙΣΕΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΕΙΡΕΙ», είπε και μετά γέλαγε πάρα πολύ. Αυτό ήταν. Από την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε το «τουρ» μας σε διάφορες ομάδες. Με πήγαινε από κατηγορία σε κατηγορία να δει μέχρι που μπορούσα να παίξω, ας ήμουν μόνο 16 ετών!!!

Για αρχή με πήγε στους Αμπελόκηπους, ομάδα όνειρο εκείνη την δεκαετία, γιατί ανέβαινε κάθε χρόνο και κατηγορία. Εκείνη την χρονιά πρέπει να ήταν στη Β΄ Εθνική. Εκεί ήταν ο Γιώργος Καλαφατάκης και για τρεις μέρες έκανα προπόνηση μαζί τους. Εμένα μου άρεσε πολύ εκεί γιατί τα παιδιά ήταν νεαρά σε ηλικία. Ήμασταν κοντά, ο «Καλάφας» ήταν ωραίος τύπος. Δείξανε πολύ ενδιαφέρον και δίνανε κάποια λεφτά αλλά ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ είπε «ΟΧΙ»!!!

Άντε πάλι, πήραμε σβάρνα τα ανοιχτά. Εγώ άρχισα να βαριέμαι με τις ατομικές και έκανε πολύ ζέστη μέσα στο καλοκαίρι. Και με δύο τσάντες έτοιμες για προπόνηση γιατί περιμέναμε τηλέφωνο στο γραφείο του (το μαγαζί του Δομάζου όπως έλεγε) να πάμε στον Έσπερο Καλλιθέας. Εκεί προπονητής ήταν ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΟΝΤΟΣ. Κάνω 2-3 προπονήσεις και ο Κόντος καλεί τον Αμερικάνο να με κλείσει, αλλά και πάλι είπε ΟΧΙ!! Αρχίζω να τρελαίνομαι (δεν θέλω και πολύ…). Τώρα που γράφω αυτό το κείμενο καταλαβαίνω το τι περνούσε ο πατέρας μου και δεν το έδειχνε σε εμένα. Και για αυτό θέλω να τον ευχαριστήσω για ότι έκανε και αυτός μέχρι τώρα στην καριέρα μου!! Το βράδυ εκείνο πάμε στο μαγαζί του Δομάζου πάλι να μιλήσουμε, πάλι να δούμε τι θα γίνει. Πάλι, πάλι, πάλι…

Όλο αυτό το πράγμα που γινότανε ήθελε να είναι σίγουρος για την αξία μου, βασικά ήθελε να με δει να παίζω απέναντι σε άνδρες. Αν θα φοβόμουνα, αν θα μάσαγα, αν ρε αδερφέ θα κώλωνα. Μόλις σιγουρεύτηκε, την επόμενη το πρωί με πήγε σε ένα ?παλάτι?. Πρώτη φορά έβλεπα τόσο μεγάλο και ωραίο σπίτι, που στο πίσω μέρος είχε ένα γήπεδο μπάσκετ!!!

Και εκεί ήταν ο Μιχάλης Κυρίτσης, ένας καταπληκτικός προπονητής και άνθρωπος που μετά από χρόνια τον γνώρισα καλύτερα. Μου έκανε περίπου μία ώρα ατομική σε κάτι ειδικές ασκήσεις, αντίληψης μπασκετικές βέβαια, αλλά πολύ περίεργες για μένα εκείνη την εποχή. Δίνει το «Ο.Κ» και ο Κυρίτσης και εκείνη την ώρα παίρνει ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ αμέσως κάποιον κύριο Βουτσόπουλο, ο οποίος ήταν πρόεδρος της ΑΕΚ και του λέει ότι έχει ένα ταλέντο για την «ΑΕΚΑΡΑ ΜΑΣ», θα φτάσει ψηλά μέχρι Εθνική ομάδα. Το εγγυώμαι εγώ του είπε…

Μετά από δύο μέρες, πάμε οι τρεις μας κάπου βόρεια στην Αθήνα, ούτε θυμάμαι που ήταν, και τα λέγανε οι «ΜΕΓΑΛΟΙ». Εγώ καθόμουν μόνος μου σε μία γωνία και σκεφτόμουν που θα πηγαίναμε διακοπές εκείνο το καλοκαίρι με τους δικούς μου!!! Το ίδιο βράδυ πήγαμε στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια σε κάποιο γραφείο κάτω από το γήπεδο και εκεί ήταν και ο Μάκης Ψωμιάδης και καθόμασταν στο πιο μεγάλο τραπέζι που έχω δει ποτέ να συζητήσουμε για το μέλλον μου (Όλα αυτά τα λέω γιατί δεν είχα ξαναδεί τόσα περίεργα και τόσα γκλάμουρ πράγματα στη ζωή μου). Μετά από 5 λεπτά το πολύ αρχίζουν να φωνάζουν όλοι μαζί και εγώ εκεί σε μία γωνία χάζευα κάτι κύπελλα της ΑΕΚ. Να μην ξέρω όμως και να μην καταλαβαίνω ακριβώς τι γίνεται και όλο αυτό να γίνεται για ΜΕΝΑ!!

Σπίτι, σχολείο, εστιατόριο για φαγητό, αυτοκίνητο μόλις πάρω δίπλωμα και 120.000 δραχμές (ή 400 ευρώ τον μήνα σε σημερινά λεφτά) τον μήνα. Άλλο αντί άλλων, οι άλλοι θα σε δώσουμε σπίτι, σχολείο και κάτι λεφτά τον Οκτώβριο!! Μέχρι εκείνη την ώρα εγώ δεν είχα μιλήσει, αλλά μόλις άκουσα Οκτώβριο, πάω κοντά στον πατέρα μου και του λέω… «ΜΕΧΡΙ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΕΓΩ ΤΙ ΘΑ ΤΡΩΩ;» Εκείνο το βλέμμα του δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν το βλέμμα, ότι σε ένα δευτερόλεπτα θα σε σπάσω στο ξύλο! ΜΗΝ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΕΙΣ μου είπε σε πολύ άγριο ύψος!!

Τελικά δεν τα βρήκαμε με την ΑΕΚ και πιστεύω πιο πολύ στεναχωρήθηκε ο Κυρ ΓΙΩΡΓΟΣ, γιατί ήθελε πολύ να με πάει εκεί, στην ομάδα που υπεραγαπούσε.

Σε όλη αυτή την διαδρομή που ήμασταν στην Αθήνα, η γυναίκα του Αμερικάνου, η κυρία ΠΕΠΗ μου μαγείρευε δύο μπριζόλες στην καθισιά την μέρα και κάτι φοβερές πίτες. Η Χριστίνα, η κόρη του, ένα ξανθό κορίτσι, να έρχεται συνέχεια μαζί σχεδόν παντού, να έρχεται στα ανοιχτά γήπεδα μαζί μας να βοηθάει με κάθε τρόπο. Δημοσιογράφος, και πολύ καλή μάλιστα, ξεκινούσε και αυτή μαζί με μένα τη νέα της ζωή από όλα αυτά που ζούσα εκείνο το καλοκαίρι. Το πιο ?κουφό? για τα μάτια τα δικά μου, ήταν ότι η Χριστίνα ήξερε να σουτάρει, να ντριμπλάρει, πράγμα που πρώτη φορά έβλεπα ένα κορίτσι να κάνει!!!

Κάποιο βράδυ και αφού είμαστε όλοι στεναχωρημένοι που χάλασε με την ΑΕΚ, η κυρία ΠΕΠΗ είναι στην κουζίνα και κάτι μου μαγειρεύει, εγώ είμαι στο σαλόνι και χαζεύω τα κύπελλα και τα μετάλλια και πλάθω τα δικά μου όνειρα να γίνω σαν και αυτόν που έχει κερδίσει τόσα πολλά μέσα από το μπάσκετ. Μπαίνει η Χριστίνα, με φωνές μέσα στο σπίτι και μου λέει… «ΣΗΚΩ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΠΑΜΕ ΓΡΗΓΟΡΑ ΣΤΟΝ ΔΟΜΑΖΟ, ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΜΟΥ, ΜΙΛΗΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΒΕΖΥΡΤΖΗ ΚΑΙ ΠΕΤΑΤΕ ΓΙΑ ΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΙΣ 11.30 ΜΕ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΟ. ΓΡΗΓΟΡΑ ΠΑΜΕ… » Και πράγματι, χωρίς να πολυκαταλαβαίνω και πάλι εγώ τι γινόταν, εγώ και η Χριστίνα τρέχουμε στον δρόμο με χίλια, φτάνουμε μετά από λίγο στο γραφείο (όπως ονόμαζε το μαγαζί του ΔΟΜΑΖΟΥ) και φεύγουμε με ταξί με προορισμό του αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Κάπου στη διαδρομή για το αεροδρόμιο, μέσα στο ταξί τον ρωτάω «Κυρ ΓΙΩΡΓΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ. ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;» Άρχισε να γελάει δυνατά με την βροντή φωνή του, μου σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο και μου λέει… «ΔΕΝ ΤΑ ΧΡΕΙΑΖΕΣΑΙ, ΓΙΑΤΙ ΗΔΗ ΣΕ ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ» και συνεχίζει να γελάει… Έλα όμως που εγώ για ακόμη μία φορά δεν έχω καταλάβει τι γίνεται… «ΜΑ ΠΩΣ; ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΟΥΝ, ΔΕΝ ΜΕ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ, ΤΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΙΣ;» Κοιτάω τον πατέρα μου, καθόταν πίσω στο ταξί μαζί μου και είμαστε και οι δύο μας σφιγμένοι και τα μάτια μας καρφωμένα πάνω του.

«ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΑΡΚΕΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ», μας λέει «ΠΑΙΡΝΩ ΤΟΝ ΒΕΖΥΡΤΖΗ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΕΩ… ΒΕΖΥΡΤΗ ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΙΚΑΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΕΥΚΟΛΑ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ!!! Ο ΒΕΖΥΡΤΗΣ ΓΥΡΙΣΕ ΚΑΙ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΩΡΑ ΠΗΡΕ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟ, ΤΟΝ ΜΑΤΖΙΚ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ!!! ΟΠΟΤΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΓΙΑΝΝΗ ΟΤΙ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΤΥΦΛΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ Ο ΒΕΖΥΡΤΖΗΣ» και εκεί να δείτε τι γέλια έκανε. Τόσο δυνατά με αυτή την βαριά, την μάγκικη, την αντρίκεια την φωνή του και εγώ κάθομαι πίσω και πραγματικά στον λόγο μου, δεν έχω καταλάβει τι έλεγε ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ τόση ώρα…

Ο ΒΕΖΥΡΤΖΗΣ ΗΤΑΝΕ ΤΟΤΕ Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΟΚ ΜΟΥ!!!!!

Οταν με ρωτάνε ποιος είναι ο καλύτερος, από ποιον πήρα τι, ποιος μου έμαθε τα πιο πολλά με ποιον έπαιξα καλύτερα και άλλες τέτοιες παρόμοιες ερωτήσεις, πάντα απαντούσα διαφορετικά όπου φυσούσε ο άνεμος δηλαδή…

Αυτός που μου άλλαξε την ζωή, από ένα συνηθισμένο παιδί της επαρχίας που ήρθε στην Καρδίτσα σε ηλικία 8 ετών από τον Καναδά, χωρίς να μιλάει ούτε 5 λέξεις στα Ελληνικά, που κατέβηκε στην Αθήνα να γίνει ΜΠΑΣΚΕΤΜΠΟΛΙΣΤΑΣ και κατάφερε να γίνει παίκτης σε υψηλό επίπεδο, να κατακτήσει μετάλλια και κύπελλα, να φτάσει στο ύψιστο αξίωμα για τον κάθε αθλητή σε οποιοδήποτε άθλημα να είναι ΑΘΛΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, για σχεδόν μία δεκαετία…

ΕΙΝΑΙ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ

Και επειδή ξέρω ότι η Χριστίνα θα το δει αυτό σίγουρα, θα το διαβάσει στον Κυρ ΓΙΩΡΓΟ… ελπίζω ότι έστω και για λίγο θα ακουστεί εκείνο το δυνατό σου γέλιο και θα σου δώσει δύναμη να περάσεις και αυτό το εμπόδιο!!!

ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΜΑΣ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΣΤΟΝ ΔΟΜΑΖΟ, ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ…».