«ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά ξεριζωμένη»

Αυτή η σχέση με το χρόνο, η οποία ενισχύεται από τις σύγχρονες επιστημονικές θεωρίες, μας κάνει να αισθανόμαστε παιδιά, παρότι είμαστε μεσήλικες πλέον και γι αυτό επίσης χρησιμοποιούμε παροντικό χρόνο σε παρελθόντα γεγονότα, προγευόμενοι όμως το μέλλον. Τα Χριστούγεννα στις εκκλησίες δεν λέμε γεννήθηκε ο Χριστός, αλλά ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ.

Χωρίς να υποτιμώ ή να ειρωνευτώ τις δικές σας λογοτεχνικές προτιμήσεις, σας συνιστώ να τους διαβάσετε, μια που αποτελούν μέρος της κλασικής μας παιδείας. Ίσως τότε δεν θα χρειαζόταν να «μπερδέψετε» τα διάφορα παρελθόντα. Διότι άλλο το παρελθόν της ομάδος μας, που για μας τουλάχιστον είναι και παρόν και ιερό και άλλο το παρελθόν των ανθρώπων της, που φυσικά συσχετίζεται αλλά δεν ταυτίζεται.

Εάν αφορμή του άρθρου σας στη Goal, την Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013, δεν υποκρύπτει κάποια απωθημένη λογοτεχνική σας τάση να κωμωδιογραφήσετε, τότε ένα μόνο θα πρέπει να σήμαινε. Την υποβάθμιση ενός εγχειρήματος μέσω ιλαρότητας από την πρώτη κιόλας μέρα της παρουσίασής του.

Δεν γνωρίζω ειλικρινώς εάν επιδείξατε τα ίδια αντανακλαστικά όταν τουλάχιστον για μια δεκαπενταετία την Ερασιτεχνική, την Μπασκετική, αλλά και την ΠΑΕ οι διάφοροι μαιευτήρες του είδους μάταια προσπαθούσαν να τις «ξεγεννήσουν» πρόωρα. Όπως δεν γνωρίζω εάν είναι σωστό να εξαντλείται η δημοσιογραφική εξυπνάδα για να «κουρεύονται» οι όποιες ελπίδες υπάρχουν για ενότητα για ανασύνταξη για ένα νέο ξεκίνημα οποιασδήποτε ομάδας που έχει φτάσει σ’ ένα τέτοιο κομβικό σημείο.

Η τόση απαραίτητη Ενότητα σημαίνει κυρίως μια λέξη: Γενναιοδωρώ. Σβήνω δηλαδή για χάριν της ομάδας τα λάθη των άλλων και περιμένω και απ’ αυτούς να σβήσουν τα δικά μου. Αυτήν την γενναιοδωρία τη χρειαζόμαστε τόσο πολύ σ’ αυτήν την ομάδα, που κάθε αναφορά σε παρελθούσες συμπεριφορές ατυχείς ή όχι, θα σήμαινε όχι απλώς εμπάθεια χειρίστου είδους αλλά και στοχευμένη καταστροφή της.

Αυτό το Ενωτικό πνεύμα το ζητάμε απ’ όλους όσοι αγαπούν αυτή την ομάδα. Η παρουσία τόσων ανθρώπων στο Τατόι με τόσο σημαντική προσφορά στην ιστορία της ΑΕΚ ακριβώς αυτό δηλώνει. Την Ενότητα του εγχειρήματος.

Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα δηλώσουν παρών ουσιαστικά και συμβολικά και όσοι ενδεχομένως κρατούν τις όποιες επιφυλάξεις τους. Τους έχει ανάγκη όλους η ομάδα χωρίς αγκυλώσεις και αποκλεισμούς. Όπως ανάγκη έχει και από καλόπιστη και γενναιόδωρη δημοσιογραφία.

Στο συγκεκριμένο άρθρο τουλάχιστον, κάτι τέτοιο δεν διαπιστώθηκε. Διότι πώς μπορούμε να δεχθούμε ότι δεν αντιλαμβάνεστε το Ιερό, ιδρυματικό στοιχείο της ομάδας που είναι ο Μικρασιατικός – Ποντιακός πολιτισμός της. Πώς αλλιώς να εννοηθεί όλο αυτό το ανακάτεμα με πεθαμένους, κόλλυβα, κλάματα και όποιο άλλο μπαχαρικό βάλατε για να αποδυναμώσετε αυτό το πλέον ουσιαστικό το πλέον ποιοτικό χαρακτηριστικό έχει αυτός ο σύλλογος. Η δική μας ιστορία αντιθέτως έχει καταδείξει ότι όχι μόνο δεν «πεθανολογούμε» αλλά είμαστε πολύ πιο ζωντανοί σε ότι ποιοτικότερο έχει να μας δείξει η Ζωή στο Εδώ και Τώρα. Το μαρτυρούν τα τραγούδια μας, οι μουσικές μας, οι χοροί μας, τα βιολιά και οι λύρες που κάνουν τον πόνο τραγούδι και τη λύπη χαρά.

Δεν σας κατακρίνω όμως. Υπάρχουν πολλοί που εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι σαν και μας – και πιστέψτε με είναι πολλοί – που την ομάδα μας την βλέπουμε σαν προέκταση της φωνής του Καζαντζίδη, σαν προέκταση της θυμοσοφίας του Τσαρούχη, του χρωστήρα ενός Κόντογλου ή της πέννας της Διδoύς Σωτηρίου. Η χαρά που παίρνουμε βλέποντας τον Μπουλμέτη να σκηνοθετεί, τον Παπαδόπουλο να γράφει στίχους, το Θαλασσινό να τραγουδά, τη Ρεμπούτσικα να συνθέτει δεν απέχει πολύ από τα ανάποδα ψαλίδια του Νεστορίδη ή από τις φανέλες της ομάδος μας που φέρουν το Ιερό Τρίγραμμα Α.Ε.Κ..

Μην λοιπόν προσπαθείτε να μας πείσετε ότι όλα αυτά είναι στείρο, πεθαμένο παρελθόν που δεν έχουν σχέση με το Παρόν και το Τώρα αυτής της ομάδας, διότι κινδυνεύουμε έτσι να συνωστισθούμε αθλητικώς όλοι μαζί σε καμιά αθλητική προκυμαία.

Να ξέρετε ότι σε καμιά άλλη ομάδα το ιστορικό της παρελθόν δεν είναι τόσο Παρόν και τόσο επίκαιρο. Κανένας νόμος της αγοράς και κανένας ψευτοκουλτουριάρικος εκσυγχρονισμός δεν μπορεί να αναιρέσει την Πολιτισμική πραγματικότητα αυτού του συλλόγου. Διότι ακριβώς σε αυτό η ΑΕΚ διαφέρει από τις άλλες ομάδες. Το κατεξοχήν στοιχείο ύπαρξής της δεν είναι Τοπικού χαρακτήρα μιας συγκεκριμένης Πόλης π.χ. Αθήνα, Πειραιάς, Λάρισα κλπ αλλά βαθειά πολιτισμικού και υπερτοπικού. Διασκορπισμένοι παντού δυστυχώς δεν είχαμε την πολυτέλεια της υποστήριξης μιας Πόλης που φυσικά γεννά αυτονόητα και οπαδούς. Ήμασταν υποχρεωμένοι λοιπόν να κρατάμε τον ευλογημένο πολιτισμό μας, σε όποια προσφυγική συνοικία και αν ζούσαμε, μεταλαμπαδεύοντας την Προσφυγική μας Κληρονομιά – που ένα τμήμα της είναι η ΑΕΚ – στις επόμενες γενιές. Να λοιπόν γιατί είναι πάντα επίκαιρο και διαχρονικό το Σύνθημα «ΑΕΚ σημαίνει προσφυγιά ξεριζωμένη». Και όσο το ποδοσφαιρικό, και όχι μόνο, κατεστημένο με τις γνωστές αμαρτωλές δομές που προσπαθεί να επιβάλλει ψυχαναγκαστικά σχεδόν με όσα μέσα έχει έναν οπαδικό γενιτσαρισμό, άλλο τόσο και εμείς θα διατηρούμε την αθλητική μας ταυτότητα μπολιάζοντας τις νέες γενιές των ΑΕΚτζήδων με τις προσφυγικές μας ρίζες.

Δυστυχώς υπάρχουν και αρκετοί Μικρασιάτες με επίθετα ΟΓΛΟΥ – ΙΔΗΣ – ΑΔΗΣ με προσφυγικές ρίζες και μάλιστα καραμπινάτες που ο ψυχαναγκασμός του να είναι με τον «νικητή», για να αισθάνονται και αυτοί «νικητές» στη γειτονιά ή στο καφενείο, τους έκανε όχι μόνο να περάσουν – αθλητικά εννοώ – στην άλλη πλευρά, αλλά και να χαίρονται στην όποια αποτυχία της ομάδος μας, που είναι στην ουσία και δική τους ομάδα. Είναι σα να διαπληκτίζεται ο πατέρας σας με έναν ξένο άνθρωπο, που επειδή είναι δυνατότερος ή πιο σωματώδης, εσείς να είστε με το μέρος του ξένου και μάλιστα να χαίρεστε κιόλας, επειδή ο δικός σας πατέρας «τις τρώει».

Είναι άλλο να χειροκροτείς τον καλύτερό σου, αν αξίζει φυσικά, και άλλο να γίνεσαι και οπαδός του. Η ομάδα πρέπει να επιλέγεται με πιο σοβαρά κριτήρια.

Το «έλα μωρέ όλα αυτά είναι ξεπερασμένα» στην εποχή που ζούμε είναι μια εύκολη, ρηχή και άψαχτη δικαιολογία για όλους αυτούς που ίσως το άρθρο σας τους κάνει να χαίρονται. Κάπως έτσι άκριτα, με τα «έλα μωρέ», χάνονται πανάρχαιες πολιτιστικές αξίες (βλέπε Ολυμπιακοί Αγώνες) στο όνομα ενός τυφλού, καταναλωτικού και εμπορικού παρόντος.

Γι αυτό και εμείς είμαστε περήφανοι που συνεχίζουμε να εκφράζουμε στο τώρα την ευγενέστερη δεξαμενή του Ελληνικού Πολιτισμού. Ενός πολιτισμού που έδωσε στον κόσμο τον Όμηρο, τον Ηράκλειτο, τον Θαλή τον Μιλήσσιο, τον Στράβωνα, τον Ηρόδοτο, τους Τρείς Ιεράρχες αλλά και το Ρεμπέτικο, το Σμυρνέϊκο, τον περήφανο ποντιακό χορό και ότι όλα αυτά συμβολίζουν. Αυτόν τον συμβολισμό και αυτήν την διαχρονική οικουμενικότητα ασπάστηκε και κάθε «εσωτερικός πρόσφυγας», που η μοίρα τον έκανε να αφήσει τον τόπο κατοικίας του, είτε Πελοποννήσιος ήταν, είτε Νησιώτης, Ηπειρώτης ή Θεσσαλός. Δεν προτίμησε να γίνει οπαδός των ορίων της Αθήνας ή του Πειραιά, αλλά αισθανόμενος πρόσφυγας στην ίδια του την πατρίδα και μετέχοντας της φιλοσοφίας της ομάδας, φόρεσε το κιτρινόμαυρο κασκόλ ό,τι αυτό συμβολίζει. Βέβαια και τα ξαδέρφια μας ΠΑΟΚ, Απόλλων, Πανιώνιος, Εργοτέλης, Αστέρας Τρίπολης, Νίκη Βόλου, το ίδιο εκφράζουν, αλλά η ΑΕΚ ιστορικά κράτησε τη σημαία, αυτού του πολιτισμού.

Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι για τη μεγαλύτερη μερίδα των φιλάθλων μας, δεν είναι μόνον ο Χρόνος αλλά και ο Χώρος με τις όποιες διαστάσεις του βιωματικά παρών. Διότι έχουμε από καιρό μετατρέψει τις καρδιές μας και τα σπίτια μας σε μικρές Αγιασοφιές. Από το Π. Φάληρο, τη Νίκαια, τη Καισαριανή, έως τη Ραφήνα, τη Νέα Μάκρη, τη Νέα Πέραμο και από την Ηλιούπολη, Αργυρούπολη, Σούρμενα ως τη Νέα Ιωνία, Νέο Ηράκλειο, Νέα Ερυθραία και όχι μόνο ΠΑΝΤΑ θα υπάρχει ένα μικρό εικονο-ΣΤΑΣΙ της. Απ’ αυτά κάθε Κυριακή παίρνουμε «την Ευλογία» να κατηφορίσουμε στην άλλη Αγία Σοφία, εκείνης της χαράς του ποδοσφαίρου και του Αθλητισμού, αναπόσπαστο κομμάτι των Ιστορικών μας καταβολών.

Τέλος, θα σας παρακαλέσω θερμά, σ’ αυτή τη νέα αρχή της ομάδος μας, να έχουμε από σας το ανάλογο μερίδιο συμπαράστασης ώστε και η δεδομένη δημοσιογραφική σας δεινότητα να ακολουθεί όχι το «νόμο των διακρίσεων» αλλά το «Νόμο των Αναλογιών» ενός άλλου Προύστ εκείνου του Ζοζέφ – Λουί Προυστ που «τότες» (1754 – 1826) ως διακεκριμένος χημικός διατύπωνε.

Έτσι και τα ιδεολογικά συνθήματά μας:

ΠΟΝΤΟΣ – Μ. ΑΣΙΑ – ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ η ΑΕΚ είναι ιστορικιά

330 – 1453 – 1922 – 1924 η ΑΕΚ ακουμπά στην Ιστορία

ΑΕΚ – ρίζες – Ελληνισμός Μικρασιατικός Πολιτισμός

μαζί με το διαχρονικό

ΑΕΚ σημαίνει Προσφυγιά ξεριζωμένη

Ίσως τύχουν καλύτερης προτίμησης και προβολής από άλλου είδους συνθήματα που οδηγούν τα μεν μυαλά μας στα κάγκελα τη δε ψυχή μας στο μίξερ.

Δημήτρης Ζαχαριάδης

Οδοντίατρος