«Η ΑΕΚ τον πρώτο λόγο»

Τα καλύτερα αποσπάσματα των όσων δήλωσε ο Αλέξης Αλβανός στη SportDay

Ενας τρίτος τελικός στο Αργος, με τις δύο ομάδες να πηγαίνουν χέρι χέρι μέχρι τα τελευταία λεπτά. Πέρασε από το μυαλό σου το ενδεχόμενο της παράτασης, που όλοι πίστευαν ότι θα είχαμε; 

«Είχα το προαίσθημα ότι το ματς δεν θα μπορούσε να πάει στην παράταση. Με το που έβαλε το γκολ ο Διονύσης (σ.σ.: Γεωργιάδης) είπα από μέσα μου ότι θα κρατήσουμε στην άμυνα, δεν υπάρχει περίπτωση να βάλει άλλο γκολ ο Διομήδης. Είτε θα κάνει την απόκρουση ο Καφφάτος είτε θα παίξουμε εμείς πολύ καλή άμυνα. Η παράταση δεν περνούσε καν από το μυαλό μου, κρατάμε το σκορ, τελειώνει το παιχνίδι και φεύγουμε. Μόνο αυτό σκεφτόμουν».

Βγήκες αληθινός, αλλά τι ήταν αυτό που έκρινε επί της ουσίας τον πρωταθλητή; Ηταν η ΑΕΚ η ομάδα που διέθετε το καλύτερο υλικό; 

«Η ΑΕΚ είχε προσωπικότητες και νέα παιδιά οι οποίοι βοήθησαν κι έμαθαν στην πορεία του πρωταθλήματος. Θεωρώ ότι στα καθοριστικά παιχνίδια έπαιξαν οι προσωπικότητες της ομάδας, όπως ο Δημήτρης Καφφάτος που μπορεί πολλοί να λένε ότι είναι μεγάλος, αλλά απέδειξε ότι είναι μεγάλος τερματοφύλακας. Το ίδιο και ο Σπύρος (σ.σ.: Μπαλωμένος) και γενικά υπήρχαν παίκτες που πήραν την ομάδα στις πλάτες τους και δίπλα όλα τα υπόλοιπα παιδιά που έπαιξαν μεγάλο ρόλο».

Πριν καλά καλά περάσει ο πρώτος μήνας, ο αποκλεισμός από την Ευρώπη στάθηκε αφορμή για να προκληθεί γκρίνια στους οπαδούς οι οποίοι αμφισβήτησαν εσένα και τον Μπαλωμένο. Η απάντησή σας εκ των υστέρων είναι το νταμπλ; 

«Είναι η κουλτούρα και η νοοτροπία του Ελληνα που δεν έχει καθόλου υπομονή και κρίνει έναν παίκτη από ένα παιχνίδι ή από τους πρώτους δυο μήνες. Η αμφισβήτηση που υπάρχει γενικά στη χώρα μας και δεν περιορίζεται αποκλειστικά στον αθλητισμό. Με μια κακή εμφάνιση σου σβήνουν ό,τι καλό έχεις κάνει στο παρελθόν. Ευτυχώς, έχω μάθει ως άνθρωπος να μην τα παρατάω, να προσπαθώ και ήμουν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει αυτό το σκηνικό. Πήραμε τον απαραίτητο χρόνο προσαρμογής και δείξαμε ποιοι είμαστε. Οταν έχεις μάθει να κάνεις πρωταθλητισμό, λες ότι εγώ θα σας αποδείξω στο τέλος πώς είναι τα πράγματα».

Προβλήματα ένα σωρό. Πού βρήκατε το κουράγιο να παραμείνετε ενωμένοι με γνώμονα το καλό της ομάδας;

«Για κάποια παιδιά ήταν θέμα καθημερινής επιβίωσης. Δεν είχαν να φάνε, να μετακινηθούν για να έρθουν στις προπονήσεις και είχαμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν γινόταν τίποτα. Ναι την ομάδα την αγαπάμε, αλλά από τη στιγμή που υπήρχαν τέτοιες καταστάσεις, δεν γινόταν διαφορετικά. Λειτουργήσαμε ως ομάδα, έπρεπε να είμαστε ενωμένοι και αποφασίσαμε την αποχή. Αργότερα μιλήσαμε με την Ελπίδα Στεβή, που είναι χρόνια υπάλληλος στην Ερασιτεχνική και προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει. Πάνω απ” όλα ήταν ειλικρινής μαζί μας. Μας είπε χαρακτηριστικά ότι είχε κάποιο συγκεκριμένο ποσό να μας διαθέσει, αλλά για το μέλλον δεν μπορούσε να μας εγγυηθεί τίποτα. Ηταν, όμως, πιο έντιμο από το να σου τάζουν χωρίς να έχουν. Η Ελπίδα ήταν η… σωτηρία της ΑΕΚ. Ηταν άλλωστε και αυτή που βρήκε τον κ. Λαζόπουλο, ο οποίος εξέφρασε την επιθυμία να αναλάβει το τμήμα».

Εχοντας περάσει οκτώ χρόνια σπουδαίας παρουσίας στη Γερμανία, θα χαρακτήριζες μέρα με νύχτα τα δεδομένα στον χάντμπολ σε σχέση με την Ελλάδα;

«Στη Γερμανία είχες να ασχοληθείς μόνο με τις προπονήσεις και τους αγώνες και όχι με τα οργανωτικά ζητήματα, αλλά και το πότε θα πληρωθείς. Ολα τα θέματα που απασχολούσαν έναν αθλητή ήταν λυμένα. Ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός, σε αντιμετώπιζε με σεβασμό. Υπήρχε στήριξη μετά από νίκες αλλά και ήττες. Ως λαός δεν αφήνει τίποτα στην τύχη, σε αντίθεση με μας. Η ζωή είναι δύσκολη, όσον αφορά την προσαρμογή. Εκεί κάνεις τη δουλειά σου και οι προσωπικές επαφές είναι ελάχιστες σε σχέση με εδώ. Στον τομέα της δουλειάς σου ήσουν 100% ευχαριστημένος με όλα όσα σου προσέφεραν».

Επειτα από όλα αυτά που έχεις ζήσει στην καριέρα σου, μπορείς να ξεχωρίσεις την καλύτερη στιγμή; 

«Είναι πολλές οι καλές στιγμές, αλλά η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και η διάκριση με την έκτη θέση είναι η δική μου κορυφαία. Ποιος αθλητής δεν θα ήθελε, εξάλλου, να πάρει μέρος στη σπουδαιότερη αθλητική διοργάνωση. Το ίδιο σημαντική βέβαια και η έκτη θέση και πάλι με την Εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τυνησίας. Σε συλλογικό επίπεδο, η κατάκτηση του Κυπέλλου Ευρώπης το 2009 με την Γκούμερσμπαχ, εμπειρία που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Να αγωνίζεσαι σε ένα γήπεδο παρουσία 20.000 κόσμου».

Η χρονιά ολοκληρώθηκε και ήδη κοιτάμε την επόμενη. Σκέφτεσαι τον εαυτό σου και τη νέα σεζόν στην ΑΕΚ; 

«Πάντα υπάρχει η τρέλα και ο πειρασμός του εξωτερικού, οπότε δεν αποκλείω το ενδεχόμενο να αγωνιστώ και πάλι στο εξωτερικό. Εχω, εξάλλου ήδη κάποιες προτάσεις. Προτεραιότητά μου παραμένει ένας υγιής σύλλογος εδώ στην Ελλάδα γιατί θέλω να είμαι δίπλα στην οικογένειά μου. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να ξαναζήσω τις δύσκολες καταστάσεις που έζησα φέτος. Η ΑΕΚ έχει τον πρώτο λόγο, αγάπησα και την ομάδα αλλά και τους συμπαίκτες μου, μας έδεσαν οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε. Πρέπει να δούμε τι θα γίνει από δω και πέρα, αν θα βρούμε λύση με τα χρωστούμενα, γενικά με το οικονομικό κομμάτι, αλλά και στο οργανωτικό».

Ζώντας από κοντά την ομάδα σε καθημερινή βάση και αν εξαιρέσεις το οικονομικό κομμάτι, ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα που καλούνται να λύσουν στην ΑΕΚ;

«Μεγάλο μειονέκτημα αποτελεί το δίχως άλλο η έλλειψη σταθερής έδρας. Βύρωνας, Μενίδι, Κυψέλη στο παρελθόν ακόμα και στο Λαύριο έδιναν αγώνες τα παιδιά. Το καλό ήταν ότι είχαμε ένα μόνιμο κλειστό για προπονήσεις, αυτό στο Μενίδι».