ΑEKτζής μέχρι το τέλος

Είχε την ευλογία να παίξει στην μεγαλύτερη ομάδα της Ελλάδας. Σ’ αυτήν που όλοι μας έχουμε ονειρευτεί έστω μια φορά στον ύπνο μας να φοράμε τα κιτρινόμαυρα και να αγωνιζόμαστε. Όλοι τον ζηλεύουμε για έναν και μόνο λόγο. Γιατί; Γιατί είναι ένας από εμάς. Ο Μιχάλης Παυλής, ένα παιδί της κερκίδας κατάφερε να αγωνιστεί στην ομάδα της καρδιάς του. Χάρηκε, πόνεσε, έκλαψε. Ακόμη και τώρα δηλώνει έτοιμος να την ακολουθήσει στις ερασιτεχνικές κατηγορίες. Γιατί γνωρίζει πως είναι να φοράς το δικέφαλο αετό στο στήθος και να αγωνίζεσαι.

Το ξεκίνημα

Ξεκίνησε να παίζει μπάλα στον Αετό Λουτρών όπου και τον εντόπισε ο Σαβέφσκι και τον έφερε στην ΑΕΚ, στην οποία αγωνίζεται από το 2005 ξεκινώντας από τα τμήματα υποδομών. Μάλιστα την περίοδο 2006/2007 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας Νέων.

Το όνειρο γίνεται πραγματικότητα

Το καλοκαίρι του 2007 καλείται στην προετοιμασία της πρώτης ομάδας υπό την επίβλεψη του τότε προπονητή της ΑΕΚ, Λορέντσο Σέρα Φερέρ. Στα φιλικά της προετοιμασίας σημειώνει 4 γκολ στα 5 πρώτα ματς και αναγκάζει τον Ισπανό να τον προβιβάσει στην επαγγελματική ομάδα και να του δώσει την πρώτη του ευκαιρία να αγωνιστεί με τη φανέλα της Ένωσης στον αγώνα της προκριματικής φάσης του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στη Σεββίλη.

Μάλιστα οι κινήσεις του θύμιζαν πολύ αυτές του Ντέμη Νικολαΐδη και δεν άργησε ο κόσμος της ΑΕΚ να του δώσει το προσωνύμιο του «νέου Ντέμη». Ο ίδιος είχε δηλώσει πάμπολλες φορές πως είχε τον Ντέμη για είδωλό του αλλά ο χαμηλών τόνων χαρακτήρας του δεν αποδέχθηκε ποτέ αυτό το παρατσούκλι μόνο και μόνο προς σεβασμό στα όσα έχει πετύχει ο Νικολαΐδης.

 Στις δύο πρώτες χρονιές του στην ΑΕΚ σημείωσε 2 τέρματα σε 15 αγώνες παίζοντας κυρίως ως αλλαγή. Κατά τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου του 2010 δέχτηκε αρκετές κρούσεις ώστε να αγωνιστεί σε άλλη ομάδα με τη μορφή δανεισμού όπως ο ΟΦΗ και ο Παναιτωλικός. Παρόλα αυτά ο ίδιος ήθελε να παραμείνει στην ομάδα περιμένοντας νέες ευκαιρίες για όσο χρειαστεί αποδεικνύοντας περίτρανα την «κάψα» του να αγωνίζεται με τη φανέλα της Ένωσης.

Η ατυχία και η πρώτη αποχώρηση

Η ατυχία χτυπά τον Μιχάλη Παυλή και το Μάιο του 2010 διαγνώστηκε πως αντιμετωπίζει πρόβλημα σκλήρυνσης κατά πλάκας. Ξεκίνησε θεραπεία ενώ κανείς δεν ξεχνά τα όσα παραδέχθηκε δημόσια σε συνέντευξή του φέτος για την υγεία του: «..οι γιατροί δεν ήξεραν με σιγουριά τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον και μου είπαν και αυτό το ενδεχόμενο ότι μπορεί να μην παίξω ξανά…». Γεγονός που δεν μπορούσε να το χωνέψει με τίποτα ο Έλληνας επιθετικός.

Τον Αύγουστο του 2010 παραχωρείται δανεικός στον Α.Ο. Τρικάλων καθώς δύσκολα θα έβρισκε ευκαιρία για μια θέση στο ρόστερ όταν υπήρχαν οι Μπλάνκο, Τζιμπούρ και Λυμπερόπουλος. Ωστόσο ο δανεισμός του στην ομάδα των Τρικάλων ματαιώνεται και καταλήγει στον Εθνικό Αστέρα στον οποίο παρέμεινε μέχρι το 2011 όταν και έμεινε ελεύθερος εν τέλει από την ΑΕΚ.

Η περιπλάνηση και η επιστροφή

Όντας πια ελεύθερος ο Παυλής περιπλανήθηκε μετά τον Εθνικό Αστέρα στον Ελπιδοφόρο και την Καβάλα ομάδες Δ’ Εθνικής τότε το 2012.

Αντιμετωπίζοντας ακόμη το γνωστό πρόβλημα που είχε με την υγεία του, το κεφάλαιο ΑΕΚ για τον Παυλή δεν είχε κλείσει ακόμη. Και έτσι το καλοκαίρι του 2012 βάζει την αγάπη του για την ομάδα πάνω απ’ όλα και φτάνει στο σημείο να αυτοπροτείνεται στην Ένωση του Βαγγέλη Βλάχου, έτοιμος να αγωνιστεί και να βοηθήσει την ΑΕΚ στη νέα τάξη πραγμάτων που επικρατούσε. Μάλιστα αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για την κατάσταση της υγείας του αποδεικνύοντας ακόμη μια φορά την αρρώστια του για την ΑΕΚ.  Εν τέλει ο Βλάχος τον παίρνει στην προετοιμασία και μάλιστα φέτος αγωνίστηκε πολλές φορές στο αρχικό σχήμα.

Αυτός είναι ο Μιχάλης Παυλής. Ο άνθρωπος που δήλωνε πως αν υποβιβαστεί η ΑΕΚ θα κόψει τη μπάλα, αυτός που τόσο καιρό αγωνιζόταν με κίνδυνο να επιβαρυνθεί η υγεία του και που κατέρρευσε παρακολουθώντας το κύκνειο άσμα της Ένωσης στο Περιστέρι. Αν μη τι άλλο ο Μιχάλης είναι ένας από μας και όπως εμείς είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε το δικέφαλο και στην Γ’ Εθνική έτσι και εκείνος είναι έτοιμος να μας συντροφεύει ακόμη και στις ερασιτεχνικές κατηγορίες.