ΑΕΚ στα εύκολα, ΑΕΚάρα στα δύσκολα

Η πιο όμορφη εικόνα από το γήπεδο χτες είναι ο διαιτητής να παρηγορεί τον πιτσιρικά παίχτη της ΑΕΚ. Εκεί που έπρεπε να είναι κάποιος της διοίκησης ήταν κάποιος που μερικές φορές εσφαλμένα βρίζουμε.

Είναι γνωστό ότι είναι φίλος του ΟΣΦΠ ο συγκεκριμένος διαιτητής αλλά αυτό δε σημαίνει ότι παύει να είναι και άνθρωπος και στη θέα ενός νεαρού παιδιού να κλαίει πήγε να του συμπαρασταθεί. Που ήταν οι αρμόδιοι που άφησαν μόνο του όχι τον κολοσσό αλλά τον Άτλαντα τώρα πια (δανείζομαι το χαρακτηρισμό εφημερίδας) Δέλλα.

Αγωνιστικά μας άξιζε ο υποβιβασμός. Κλωτσοπατινάδα ήμασταν για κάθε τυχάρπαστο. Να πέσουμε στο ερασιτεχνικό να ξεφορτωθούμε τα χρέη και τώρα να δούμε ποιος αγαπάει πραγματικά την ομάδα και ποιος θα είναι δίπλα της. Φυσικά δε μιλώ για τον απλό κόσμο αλλά για όλους αυτούς τους ΑΕΚάρες που την άφησαν μόνη της να πάθει ότι έπαθε.
 

Αυτά τα παιδιά στάθηκαν αξιοπρεπώς αν αναλογιστούμε το βάρος που κλήθηκαν να σηκώσουν οπότε είναι κρίμα κι άδικο να τα κατηγορήσουμε, αντιθέτως αυτά τα παιδιά πρέπει να τα στηρίξουμε και να γίνουν το παρόν και το μέλλον της αγαπημένης μας ομάδας. Είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία μας να γίνουμε ξανά η μεγάλη ομάδα που ήμασταν πριν χρόνια. Η ιστορία δεν διαγράφεται μέσα σε χείριστη χρονιά. 89 ολόκληρα χρόνια είναι αυτά που η ομάδα μας πρόσφερε στο κόσμο του Ελληνικού και όχι μόνο ποδοσφαίρου στιγμές μαγείας. 
 

Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν τώρα αλλά με πολύ προσεχτικές και μελετημένες κινήσεις από ανθρώπους μέσα από την ομάδα, γιατί αν δεν υπάρχει και λίγο το συναίσθημα αλλά μόνο η διαχείριση είδαμε τι γίνεται. Το ένα δε μπορεί να σταθεί χωρίς το άλλο. Ο Ντέμης την έπαθε από το πολύ συναίσθημα, οι υπόλοιποι μετά από αυτόν ήταν μόνο διαχειριστές, κανείς δε βρέθηκε να συνδυάσει αυτά τα δύο, οπότε σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι πρέπει το παρελθόν της ΑΕΚ μαζί με τον κόσμο και κάποιον που έχει τους πόρους και τη διάθεση να προσφέρει να ενωθούν και φέρουν την ομάδα εκεί που της αρμόζει.
 

ΑΕΚ στα εύκολα, ΑΕΚάρα στα δύσκολα.

Αναστάσιος Μάλλιος