«Μην αλλάξεις»

Βγάζεις άμυνες προσπαθώντας να εξηγήσεις λογικά τι είναι αυτό που έζησες, ποιος φταίει ενώ μέσα σου ξέρεις πως φταις και συ, για κάθε αυθόρμητο χειροκρότημα που έδωσες, συνεπαρμένος από μια τυχαία αγωνιστική επιτυχία, στο κάθε τυχάρπαστο που βεβήλωνε ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα σε αυτή τη ζωή.

Σημαντικό γιατί όσο παιδικό και αφελές κι αν ακούγεται δεν ξέρω πολλά πράγματα στη ζωή που να σου γεννούν τόσα πολλά συναισθήματα. Υποσυνείδητα σε τυραννάει πως είσαι και εσύ ο υπαίτιος κι ας μην ήσουν ούτε ο ιθύνων νους της καταστροφής ούτε αυτός, που απλά την έσπρωξε στο γκρεμό.

Θα μπορούσα να γράψω πως οι ιδέες δεν πεθαίνουν, αλλά είναι χιλιοειπωμένο. Τι άλλωστε το αγαπάς ανιδιοτελώς και δεν είναι ιδέα που δεν πεθαίνει στο μυαλό σου. Όπως ξέρεις πως φταις και συ για τη πτώση έτσι νιώθεις, πως όλο αυτό δεν είναι παρά μια στάση. Μια στάση που οφείλεις να θυμηθείς γιατί είναι ιδέα. Να την αγκαλιάσεις χωρίς να ζητάς. Ήρθε η ώρα που πρέπει να δώσεις.

Να μην αφήσεις να στην αλλάξουν. Αν στην αλλάξουν θα σταματήσει να είναι η ιδέα που αγάπησες. Πως θα την αγαπάς ανιδιοτελώς, όταν το καινούριο απλά θα της μοιάζει; Μείνε όπως σε γνώρισα και εγώ θα είμαι εκεί, θα της λες. Θα σε βοηθήσω να φτάσεις εκεί που σου πρέπει. Μόνο μην αλλάξεις. Σε παρακαλώ μην αλλάξεις.

Από τον φίλο Βαγγέλη Τριαντάφυλλο