Μεγάλοι το έχουν περάσει!

Κατέβηκαν στην κόλαση και διέσχισαν καρτερικά όλη την άβυσσο της. Άλλοτε, μοιρολατρικά, άλλοτε παλεύοντας μέχρι τελευταία στιγμή πέφτοντας άδοξα, οπαδοί, μεγάλων ομάδων του κόσμου από την Ιταλία έως την Ισπανία και από την Γηραιά Αλβιόνα έως την Αργεντινή, ήπιαν το “πικρό” ποτήρι του υποβιβασμού. Η  σελίδα εκείνη στην ιστορία τους μπορεί να βάφτηκε με χρώματα μελανά, ωστόσο αποδέχτηκαν την μοίρα τους, έκαναν την εκκαθάριση τους, και επέστρεψαν πιο δυνατές. Οπαδοί που απογοητεύτηκαν, ύστερα πείσμωσαν και απέδειξαν ότι η ζωή συνεχίζεται…

Μίλαν 81/82

Η Μίλαν των 7 Τσάμπιονς Λιγκ, των 2 Κυπέλλων Κυπελλούχων και των 29 εγχώριων τίτλων, στις αρχές της δεκαετίας του 80′ γνώρισε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της Ιστορίας της, καθώς έπεσε δυο φορές σε 3 χρόνια. Η πρώτη το 1980 ήταν εξωαγωνιστική λόγω του σκανδάλου “Τοτονέρο” που συγκλόνιζε τα θεμέλια του ιταλικού ποδοσφαίρου. Ο αντιπρόεδρος των “ροσονέρι”, ήταν ο εγκέφαλος του κυκλώματος στημένων παιχνιδιών με αποτέλεσμα αν και η ομάδα τερμάτισε τρίτη στο Καμπιονάτο να υποβιβαστεί δικαστικά (μαζί με την Λάτσιο). Η παραμονή στην Σέριε Μπι ήταν πλέον γεγονός. Δεν την χωρούσε ο τόπος, και έκανε τα πάντα για να επιστρέψει. Τρένο, στην πρώτη θέση και επιστροφή στα μεγάλα σαλόνια. Δεν είχε ξεμπλέξει εντελώς όμως…Η επιστροφή θα ήταν εφιαλτική. Η ομάδα του Μιλάνου δεν είχε ξεπεράσει πλήρως το σοκ του πρώτου υποβιβασμού και καταλαμβάνοντας την 14η θέση (σε σύνολο 16 ) θα γνωρίσει ένα δεύτερο, αυτή την φορά αγωνιστικό. Με παίκτες μέτριους (όπως φαίνεται από την συνέχεια της καριέρας τους) και ανίκανους να σηκώσουν την βαριά φανέλα του, ο σύλλογος θα πικράνει ακόμη μια φορά τους φιλάθλους στο “Σαν Σίρο”. Οι μικροί σε ηλικία τότε Φράνκο Μπαρέσι και Μάουρο Τασότι , θα έμεναν και θα γινόταν οι βασικοί συντελεστές της αναγέννησης μέσα από τις στάχτες. Η νίκη στην Τσεζένα με 2-3 στο φινάλε του πρωταθλήματος δεν έφτανε…

Η  δεύτερη κατηγορία είναι αδιανόητο ότι μπορεί να χωρέσει τέτοια διαμετρήματα. όπως είναι φυσιολογικό, το τρένο δεν κάνει καμία στάση και επιστρέφει ξανά και μόνιμα αυτή την φορά στην μεγάλη κατηγορία. Ο δρόμος στα χρόνια που ακολούθησαν, στα μέσα της δεκαετίας του 80 δεν ήταν σπαρμένος με ροδοπέταλα. Μπορεί να μην κινδύνεψε ποτέ ξανά αλλά η απόσταση που είχε χάσει με την Ίντερ και την Γιουβέντους ήταν αρκετή. Και ήρθε ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι το 1985, όχι μόνο για να την μηδενίσει (την απόσταση), αλλά για να την υπερκεράσει.  Τώρα είχαν περάσει για πάντα τα δύσκολα και τα φαντάσματα είχαν εξαφανιστεί από τον ουρανό του Μιλάνου…

Τσέλσι (1987/88)

Οι Λονδρέζοι οπαδοί σήμερα είναι απασχολημένοι με το αν θα επιστρέψει ο Μουρίνιο. Ή αν τα λεφτά του Ρόμαν Αμπράμοβιτς μπορούν να φέρουν στο “Σταμφορντ Μπριτζ” ο οποιοιδήποτε ποδοσφαιριστή. Μπορεί η κάτοχος του Τσάμπιονς Λιγκ να διανύει σήμερα, χάρη στο πορτοφόλι του Ρώσου μεγιστάνα την καλύτερη περίοδο της ιστορίας της, ωστόσο η Ιστορία των “Μπλε” έχει εκτός από χρυσές, και μαύρες σελίδες. Μία τέτοια, γράφτηκε πριν από 25 χρόνια όταν η Τσέλσι υποβιβάστηκε στην δεύτερη κατηγορία. Ο Γολγοθάς που διάβηκαν οι Λονδρέζοι ήταν μακρύς. Η κακή χρονιά είχε ως αποτέλεσμα η ομάδα να τερματίσει στην 18η θέση(σε σύνολο 21) και να διεκδικήσει την παραμονή της στα μπαράζ. Οι εφιάλτες απομακρύνονται αρχικά καθώς στα ημιτελικά των πλέι-οφ η Τσέλσι υπερβαίνει πολύ εύκολα το εμπόδιο της Μπλάκμπερν. Όμως η μοίρα ήταν προδιαγεγραμμένη όσο και αν οι παίκτες προσπάθησαν να ξεφύγουν από αυτήν. Στον πρώτο τελικό η ομάδα του νεαρού τότε Γκρέιαμ Λε Σο θα ηττηθεί με 2-0 εκτός έδρας από την Μίντλεσμπρο. Ο επαναληπτικός στο “Σταμφορντ Μπριντζ” ήταν κάτι παραπάνω από τελικός. Η νίκη ήρθε. Το 1-0 δεν ήταν αρκετό…

Μάντσεστερ Σίτι 00-01

Υπάρχει ζωή μετά τον..θάνατο. Τουλάχιστον στο Μάντσεστερ η άποψη αυτή έχει πολλούς υποστηρικτές με τις δυο κορυφαίες ομάδες αυτή την στιγμή στο Νησί να έχουν πιει αμφότερες στο παρελθόν το πικρό ποτήρι του υποβιβασμού. Το πιο πρόσφατο από αυτά ήταν στις αρχές του Μιλένιουμ. Η Σίτι στις αρχές του 2000 δεν φανταζόταν ότι η επόμενη σεζόν θα την έβρισκε στην Τσάμπιονσιπ. Οι “έμπειροι” Καντσέλσκις, Γουεά, Ντίκοφ, Γουάντσοπ δεν θα καταφέρουν να αποτρέψουν το…μοιραίο. Οι “μπλε” του Μάντσεστερ θα κατακτήσουν την 18η θέση (από τις 20), με μεγάλη διαφορά από τις ομάδες που βρισκόταν εκτός ζώνης και θα πέσουν στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία. Την επόμενη σεζόν η πρόσληψη του Κέβιν Κίγκαν στην θέση του προπονητή και η δίψα της Σίτι να ξεπλύνει…ντροπή έχουν ως αποτέλεσμα την κατάκτηση της Τσάμπιονσιπ και την επιστροφή στην Πρέμιερ Λιγκ.  Οι επόμενες χρονιές θα είναι μάλλον ήρεμες…μέχρι την εμφάνιση των Εμίρηδων που θα αναλάβουν την εκτόξευση της ομάδας σε όλα τα επίπεδα.

Ρίβερ Πλέιτ 2011

Το “Μονουμεντάλ” έχει ζήσει κατά καιρούς στιγμές δόξας και μαγείας.  Τέλη Ιουνίου του 2011 το μισό Μπουένος Αίρες βρίσκεται σε κρίση πανικού. Βλέπει την Ρίβερ  Πλείτ να επιχειρεί το απονενοημένο διάβημα και να υποβιβάζεται στην δεύτερη κατηγορία. Μια ομάδα που (μαζί με την Μπόκα) εκφράζει κάτι περισσότερο από ένα αθλητικό σύλλογο ζούσε το ναδίρ της ιστορίας της. Οι πωλήσεις ταλαντούχων παικτών στην Ευρώπη χάριν οικονομικής επιβίωσης είχαν αποδυναμώσει την ομάδα τα τελευταία χρόνια. Όμως αυτό δεν το φανταζόταν κανείς. Ή τουλάχιστον δεν ήθελε, δεν μπορούσε να το φανταστεί. Οι “Μιγιονάριος” έβλεπαν το καμάρι τους να γράφει την πιο μαύρη σελίδα στην πολύχρονη ιστορία του. Στον “ξαφνικό θάνατο” των πλέι-οφ εξελίσσεται το χρονικό μια προαναγγελθείσας τραγωδίας. Η αντίπαλος, η Μπελγράνο κερδίζει την Ρίβερ με 2-0 στην έδρα της, Και η σειρά πάει στο Μονουμεντάλ που είναι έτοιμο να…πέσει κυριολεκτικά. ήταν όλοι εκεί…εκτός από την Ρίβερ. 1-1 και ο “ξαφνικός θάνατος” που λέγαμε. Και τότε ήρθε η επιστράτευση. Αλμέιδα στον πάγκο και Τρεζεγκέ, Πόντσιο, Ορτέγκα στο χορτάρι. Αυτή η ομάδα δεν είχε θέση εκεί και επιστρέφει. Ξανά στα μεγάλα “σαλόνια” του αργεντίνικου ποδοσφαίρου.

Ατλέτικο Μαδρίτης 99-00

Το καμάρι της μισής Μαδρίτης. Ήταν το 1999 όταν οι “ροχιμπλάνκος” υποβιβαζόταν στην Σεγούντα Ντιβιζιόν και μοίραζαν απογοήτευση στους οπαδούς τους. Μπορεί, αυτή η “μαύρη” περίοδος στην ιστορία της Ατλέτικο να σήμανε την αποχώρηση από τα διοικητικά του εκκεντρικού προέδρου της Χεσούς Χιλ, ωστόσο κράτησε την  ομάδα της πρωτεύουσας δυο χρονιές μακριά από τα μεγάλη κατηγορία. Το ρόστερ ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές. Γκαμάρα, Αγιάλα, Μπαράχα, Σολάρι, Βαλερόν και τα 33 γκολ του Τζίμι-Φλόιντ Χάσελμπαινκ δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν την κάθοδο. Μια κάθοδος, που όπως και στην περίπτωση της Ένωσης άρχισε πρώτα από τα διοικητικά. Την πρώτη χρονιά φτάνει κοντά στην πηγή αλλά δεν μπορεί να πει νερό…Το κάνει την δεύτερη όταν κατακτά τον τίτλο της Σεγούντα και ανεβαίνει τρένο στην Πριμέρα κάνοντας ξανά την μισή Μαδρίτη να νιώθει υπερήφανη.

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 73-74

Οι παλιοί θα το θυμούνται…εμείς χρειάστηκε να το ψάξουμε. Όσο απίστευτο και αν  φαίνεται τώρα ήταν το μακρινό 1074 όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τερμάτιζε στην 20η θέση και υποβιβαζόταν στην δεύτερη κατηγορία. Η ομάδα με τους περισσότερους φιλάθλους στην υφήλιο διανύοντας μια από τις πιο ασταθείς περιόδους της ιστορίας της έλεγε αντίο στην μεγάλη κατηγορία, για να επιστρέψει τρένο την επόμενη σεζόν αποδεικνύοντας ότι στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι απίθανο. Η Γιουνάιτεντ, της οποίας την πορεία μέσα στον χρόνο, όλοι γνωρίζουμε επούλωσε γρήγορα τα τραύματα της και επανήλθε δριμύτερη.

Σίγουρα δεν είναι μόνο οι παραπάνω ομάδες που έκαναν ένα μικρό διάλλειμα και ξανά προς την δόξα τράβηξαν…Είναι ακόμη η Βαλένθια το 1986,η Ντορτμουντ το 1972, η Λα Κορουνια και η Μονακό πρόπερσι. Αγωνιστικά πάντα. Απευθείας  υποβιβασμούς θυμίζουν η Γιουβέντους με το σκάνδαλο “Καλτσιόπολις”, η Μαρσέιγ του Μπερνάρ Ταπί αλλά και φέτος η Ρέιντζερς. Ο κοινός τόπος όλων των παραπάνω  είναι ότι αναστήθηκαν μέσα από την δοκιμασία αυτή. Ομάδες που σημαίνουν κάτι παραπάνω από μια ανέμελη Κυριακή για τους οπαδούς που τις υποστηρίζουν. Ομάδες που έφτασαν στην κορυφή της χώρας τους και της Ευρώπης μετά το τέλος της περιπέτειας. Ομάδες που διεκδικούν την κορυφή σήμερα…