Θρήνος για την ΑΕΚάρα…

Η χειρότερη μέρα στην ιστορία της ΑΕΚ έμελλε να γραφτεί 89 χρόνια και μια ημέρα μετά τη γέννησή της. Η ομάδα των 11 πρωταθλημάτων και 14 κυπέλλων, η ομάδα των ευρωπαϊκών διακρίσεων, η ομάδα που έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο που έχουμε δει ποτέ στην Ελλάδα, αφήνει την «ελίτ» και μπαίνει σε πρωτόγνωρες γι αυτήν περιπέτειες.

Ο λάκος ήταν σκαμμένος από τους διώκτες της (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε), οι μέτοχοι – αμέτοχοι, συμβιβασμένοι με την ανυπαρξία τους, της ετοίμαζαν εδώ και καιρό την κηδεία και μερικές δεκάδες, δήθεν ΑΕΚάρες, έβαλαν ταφόπλακα σε κάθε της ελπίδα για παραμονή. Δεν αναφέρομαι στον ανίδεο πιτσιρικά που κυριευμένος από τα έντονα συναισθήματα του, χίμηξε στον αγωνιστικό χώρο εκτονώνοντας την οργή του. Αναφέρομαι στους ανεγκέφαλους που με κάθε τι που έβρισκαν μπροστά τους, επιτέθηκαν σε ανθρώπους τους προπηλάκισαν και σε πολλές περιπτώσεις τους χτύπησαν. Χτύπησαν ακόμη και ποδοσφαιριστές. Τον Πετρόπουλο και τον Μητρόπουλο. Παιδιά που αν έχουν ευθύνη για την κατάντια, αυτή είναι η μικρότερη που θα μπορούσε να υπάρχει. Αναφέρομαι επίσης στα ζώα (γιατί άνθρωποι δεν είναι) που έκαναν πλιάτσικο στον ιματισμό των ποδοσφαιριστών. Η ΑΕΚ έπεφτε και μόνη τους έννοια ήταν να αρπάξουν στη ζούλα ένα ζευγάρι παπούτσια. Αυτοί δεν είναι ΑΕΚ!

Όσοι πέρασαν τα τελευταία χρόνια από την ομάδα και με τις πράξεις τους την έσπρωξαν στον γκρεμό, αργά ή γρήγορα θα κληθούν να πληρώσουν. Η δικαιοσύνη άλλωστε έχει αρχίσει και τους καλεί να λογοδοτήσουν.

Όσοι από την άλλη φρόντισαν με παρασκηνιακές μεθοδεύσεις, να εξαφανίσουν από τον χάρτη μια τεράστια μονάδα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα τα βρουν μπροστά τους. Έρχεται η ώρα που οι σύμμαχοί τους θα γίνουν εχθροί και θα κληθούν να πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα (ο νοών…νοείτω).

Πλέον το κακό έγινε και αυτό δεν αλλάζει. Σημασία έχει τώρα η επόμενη μέρα που είναι δύσκολη, “βαριά” και “ασήκωτη”. Πρέπει πλέον ενωμένοι όλοι στην πρωτόγνωρη στιγμή που βιώνει ο σύλλογος να σταθούν στα πόδια τους και με νηφαλιότητα να δουν το αύριο. Το δύσκολο (πολύ δύσκολο για μένα) είναι να ξανασηκωθεί η ομάδα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να απαλλαχτεί από κάθε τι νοσηρό. Θα πρέπει να βρεθεί μια ηγετική φυσιογνωμία που θα εμπνεύσει και θα κάνει κουμάντο σε όλους και σε όλα.

Συνεχίζεται…