Με ένα εισιτήριο στο χέρι!

Γεννήθηκε ένα καλοκαίρι πριν από 31 χρόνια μια πόλη στο κέντρο της Αργεντινής, την Κόρδοβα. Ο Λίβιο Αρμάντο Πριέτο εξ όψεως φαινόταν αδύναμος. Μόλις 1 μέτρο και 68 εκατοστά, λεπτοκαμωμένος. Αδυναμία του, στα όρια της εμμονής να έχει την μπάλα στα πόδια του. Ειδικά στο αριστερό, με το οποίο μπορούσε να την κρύβει και να την εμφανίζει ξανά. Ήρθε στην ΑΕΚ, τον ταραγμένο Γενάρη (λόγω της κόντρας Σάντος με Ψωμιάδη) του 2002. Με πολλές υποσχέσεις. Και όχι άδικα.

Παιδί “θαύμα” το αργεντίνικου ποδοσφαίρου, αγαπημένο παιδί του Πέκερμαν και βασικός σε όλες τις “μικρές” Εθνικές, παρέα με τους Σαβιόλα, Μπουρντίσο, Κολοτσίνι, Μάξι Ροντρίγκεζ και Ντ’ Αλεσάντρο. . Ένας τραυματισμός στο παιχνίδι της Ιντεπεντιέντε με την Νιούελς Ολντ Μπόις του στερεί την συμμετοχή στο Μουντιάλ κάτω των 20 ετών όπου η  Μπιανκοσελέστε στέφεται παγκόσμια πρωταθλήτρια. Στην  Ιντεπεντιέντε κάνει μια καταπληκτική τριετία από το 1999 μέχρι το 2002 και είναι αυτός μαζί με τον Ντιέγκο Φορλάν που ξεχωρίζουν από τους “ανεξάρτητους” του Αργεντίνικου πρωταθλήματος.

Στην ΑΕΚ δεν  πετυχαίνει. Λίγο οι τραυματισμοί, λίγο το ότι ο Φερνάντο Σάντος ποτέ δεν τον εμπιστεύτηκε τον κάνουν ένα βάρος, μια πολυτέλεια για το ρόστερ της Ένωσης. Εξάλλου εκείνη την ενδεκάδα των Ελλήνων στο κέντρο ο Πορτογάλος προπονητής δεν την άλλαζε για πειράματα. Ακόμη και στα ελάχιστα παιχνίδια που χρησιμοποιήθηκε ήταν εμφανής η έλλειψη ρυθμού και εκρηκτικότητας. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς που τον διαδέχθηκε δεν τον πίστεψε από την πρώτη στιγμή που τον είδε. Μοιραία, ήρθε το τέλος.

Αποτυχημένος φεύγει από την Αθήνα για να γυρίσει στα πάτρια εδάφη και να φορέσει την φανέλα της Νουέβα Σικάγο όπου θα βρει έναν πρώην παίκτη του Δικέφαλου, τον Εμανουέλ Ρουίζ.  Ύστερα ένα πέρασμα από την Μπλεγράνο και τσεκάρει ξανά την βίζα του για τη διπλανή Βραζιλία. Μόλις 3 συμμετοχές με την Ατλέτικό Μινέιρο, η ομάδα υποβιβάζεται και ο Λίβιο συνεχίζει να ψάχνει την ποδοσφαιρική του Ιθάκη. Έστω και αν χρειάζεται να  αλλάξει ήπειρο. Δανεικός στην Τυνησία, Κλουμπ Σαξιάν η ομάδα, αλλά και πάλι τίποτα. Επιστρέφει για δεύτερη φορά στην Ευρώπη για λογαριασμό της Σάντα Κλάρα στην Πορτογαλία.

Αποκτά ρυθμό, αλλά το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό. Αποφασίζει να μεταναστεύσει ξανά αυτή την φορά για την τέταρτη διαφορετική ήπειρο. Αυστραλία, Νιουκάστλ Τζετς αλλά ούτε εκεί δεν βρίσκει χώρο. Μπορεί να του πήρε πάνω από 80 μέρες να γυρίσει τον κόσμο αλλά δεν τα παρατάει. Παίρνει τα βουνά…και συγκεκριμένα του Γκουαγιακίλ. Στον Ισημερινό φοράει την φανέλα της Έμελεκ 9 φορές πετυχαίνοντας 2 γκολ. Στις τελευταίες μέρες της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου του 2008 έρχεται ένα τηλέφωνο από Ευρώπη. Από την Πορτογαλία και την Πάσος Φερέιρα.

Δεν μπορεί να αρνηθεί και ξαναπαίρνει το αεροπλάνο, τρίτη φορά, για την Γηραιά Ήπειρο. Μόλις 2 φορές θα στείλει την φανέλα του στο πλυντήριο. Ξανά πίσω, Βραζιλία. Στην άσημη Ντούκε ντε Κασίας, χαμηλών κατηγοριών. Οι σειρήνες από την “χώρα του ταγκό” ηχούν. Έστω και από χαμηλά. Σπορτίβο Ιταλιάνο το όνομα, μικρή κατηγορία, ώρα για ξεκούραση.

Είναι ακόμη 31 ετών. Τα πολλά check-in ίσως τον κούρασαν. Στην ΑΕΚ  δεν θα θυμούνται και πολύ το πέρασμα του, ή δεν θα θέλουν αν το θυμούνται. Όπως και να έχει ήταν ένας ποδοσφαιριστής που είχε όνομα όταν πάτησε το πόδι του στην Αθήνα. Οι τραυματισμοί του στέρησαν την εκρηκτικότητα, όχι όμως και την τεχνική δείγματα της οποίας φάνηκαν στις ελάχιστες εμφανίσεις του στο χορτάρι του “Νίκος Γκούμας”.