Τα μπάζα θα (ξανα)γίνουν όνειρα μας!

Το όνειρο επιστροφής στη Νέα Φιλαδέλφεια, αυτή η μεγάλη επιθυμία κατασκευής γηπέδου στον ιστορικό χώρο της Ένωσης, η πίστη για αναζωπύρωση της κιτρινόμαυρης φλόγας μέσω της ανέγερσης ενός καινούργιου «ναού» στην προσφυγική γειτονιά της ΑΕΚ, δεν θα είναι ούτε αυτή τη φορά μία απλή υπόθεση.

Γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια… Τέσσερις λέξεις μίας ουτοπικής (ως και μερικές εβδομάδες πριν) πρότασης, ένα σύνθημα που θαρρείς ότι ξεθώριασε μέσα από τόσους χειμώνες βροχής στο άλλοτε μαγικό οικόπεδο. Κι όμως η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, διότι δεν την αφήνουμε εμείς να μείνει τελευταία και μόνη. Πάντοτε την διατηρούσαμε στην πρώτη γραμμή και με αυτή μάθαμε να ζούμε (και να πολεμούμε τα αντίθετα συναισθήματα και τις μαύρες σκέψεις) διαπιστώνοντας την κατρακύλα των τελευταίων ετών.

Ο άνθρωπος που «έτρεξε» το project του γηπέδου και θυσίασε πολύτιμο από τον χρόνο του γι αυτό _ δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι το έχει πάρει προσωπικά από την αγάπη του για την ΑΕΚ _, ο Γιάννης Βούρος, έχει βάλει το νερό στα αυλάκι. Κι όσο κι αν προσπαθούν πλέον οι αναχρονιστικές φωνές, όσο κι αν το προσπαθήσουν οι 131 να μπλοκάρουν ξανά τα όνειρα των εκατοντάδων χιλιάδων από εμάς που θα ξαναπεράσουμε από εκεί μέσα, ο νόμος και το ποτάμι δεν γυρίζουν πίσω. Αρκεί να βρεθούν τα χρήματα…

Συνήθισαν τα μάτια μας να βλέπουν μπάζα, τόσο που πλέον περνάμε απέξω και δεν έχουμε διάθεση ούτε για έναν αναστεναγμό. Το κρύψαμε επιμελώς μέσα μας, σχεδόν το θάψαμε και αφήσαμε τον χρόνο να τρέχει δίχως να σκεφτόμαστε πια ότι η επιστροφή είναι εφικτή…

Αυτή η κρυφή (αλλά και επί μονίμου βάσεως αιχμηρή) ελπίδα των περισσότερων για την επιστροφή στον χώρο που μάθαμε να αγαπάμε το ποδόσφαιρο και να λατρεύουμε την ΑΕΚ, θέριεψε τώρα. Για κάποιους, ίσως πιο ρομαντικούς (κατ’ άλλους νοητικά «σκουριασμένους» ή οπισθοδρομικούς) η συζήτηση για οποιονδήποτε άλλον χώρο να ήταν (ή να παραμένει ακόμα) πράξη ιερόσυλη. Περίεργο, αλλά με έναν τρόπο κι εγώ με εκείνους συντασσόμουν.

Ίσως γιατί οι λέξεις ταξιδεύουν ακόμα στον αέρα της Νέας Φιλαδέλφειας… Θα αντηχεί πάντοτε στα αυτιά μας ο αντίλαλος από το πανζουρλισμό της σκεπαστής, ο σεισμός για τις αποκρούσεις του Χρηστίδη στα πέναλτι των Άγγλων της Κουίνς Παρκ Ρέιντζερς, η οργή μας για τους Θεολόγη και Μπαλή στο ματς της ντροπής με τον Ολυμπιακό…Ο αναστεναγμός του Μπάρλου όταν «σηκώθηκε» η σκεπαστή, το «επιτέλους» του (τότε) μέγιστου Μανωλά όταν κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, το ανίκητο στο χρόνο σύνθημα «ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο Θεός»…

Γήπεδο μπορεί να γίνει ξανά! Εμπόδια θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν και πάλι κάποιοι επιτήδειοι, όμως με την τροπολογία ανά χείρας και τη συνδρομή της Πολιτείας, η ΑΕΚ εύκολα θα μπορεί πια να τα υπερπηδήσει. Τούτο όμως θα διαπιστωθεί μόνον εφόσον θα βρεθούν τα κεφάλαια για τη χρηματοδότηση του έργου το οποίο θα αλλάξει τη ζωή της Ένωσης.

Διότι αυτός είναι ο ένας και μοναδικός τρόπος για να σηκώσει κεφάλι, να κοιτάξει το αύριο με βλέμμα που θα της επιτρέπει να αισιοδοξεί: με βλέμμα στο γήπεδο της! Πόσω μάλλον αν αυτό οικοδομηθεί στο «μαγικό οικόπεδο» της Νέας Φιλαδέλφειας, εκεί όπου το κιτρινόμαυρο σύμπαν θα μπορεί και πάλι να συνωμοτήσει υπέρ της!