Όποιος φοβάται παίρνει σκύλο!

Είναι πραγματικά σπουδαίο πράγμα να αποχωρείς από το γήπεδο ικανοποιημένος από τον εαυτό σου και την προσπάθειά σου, γνωρίζοντας ότι έκανες πράγματι το καλύτερο που μπορούσες. Κάτι που η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια δεν είδαμε από αρκετούς παίκτες που δίχως να το αξίζουν (κυρίως πνευματικά) φόρεσαν αυτή την τιμημένη φανέλα. Όπως συνέβη στο ματς της ντροπής στις 20/3/2011. Όπως δεν πρέπει να συμβεί ποτέ ξανά.

Πρέπει να δούμε μία ΑΕΚ με πάθος στο Καραϊσκάκης. Ο Λίνεν δεν είναι προπονητής που τα έχει φάει με το κουτάλι τέτοια παιχνίδια αλλά θεωρώ ότι παρά το γεγονός πως τα όπλα του είναι περιορισμένα (λόγω και δικών του αποφάσεων όπως ο αποκλεισμός του Μητρόπουλου, ενδεχομένως και του Κουτρουμπή), ξέρει τακτικά το πως πρέπει να παρατάξει την ομάδα εκεί μέσα.

Με έναν συμμαζεμένο και προσεχτικό προσανατολισμό, χωρίς μεγάλα ρίσκα με εγκράτεια δε, αλλά χωρίς φόβο. Όποιος φοβάται καλύτερα να ζητήσει να μην αγωνιστεί ή να βγει στο γήπεδο με έναν σκύλο για να τον προστατεύει.

Ασφαλώς αυτή η προσέγγιση του παιχνιδιού δεν παραπέμπει σε μία ΑΕΚ που θα παίζει κατ’ ανάγκη κυριαρχικά, όπως παραδοσιακά αρέσει σε όλους εμάς, αλλά σε ένα σύνολο που αναγκαστικά θα μετράει τον αντίπαλο, θα επιχειρεί να τον περιορίσει στο να επιβάλει ασυζητητί τους δικούς του όρους και αλλά και θα προσπαθήσει να τσιγκλήσει τις αδυναμίες του. Με σύνεση, προσοχή και πλάνο. Και στο μέτρο του δυνατού ασφαλώς…

Οι κουβέντες αυτές δεν είναι τυχαίες. Δυστυχώς οι (οικονομικές) προϋποθέσεις για την αγορά βιρτουόζων παικτών και μάγων της μπάλας δεν υπήρξαν (και δύσκολα θα προκύψουν στο άμεσο μέλλον), όλοι μας έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι περισσότεροι εκ των παικτών που ανήκουν στο ρόστερ της ΑΕΚ είναι ως επί το πλείστον εξελίξιμα «εργαλεία» για να γίνονται σωστά κάποιες δουλειές και στο τέλος να σωθεί η παρτίδα.

Τα δύο βασικά στοιχεία τα οποία χρειάζονται τέτοιες προσπάθειες για να ευδοκιμήσουν είναι η συσπείρωση και η στήριξη. Θυμηθείτε πόσο βοηθήσατε εσείς εκείνη την ομάδα τη διετίας 2004-06. Πόσο στηρίξατε ποδοσφαιριστές που γνωρίζατε ότι δεν μπορούσαν περισσότερα και οι οποίοι βλέποντάς σας κοντά τους, έκαναν κατάθεση ψυχή και έδιναν ότι είχαν σε κάθε αγώνα. Αυτό ακριβώς πρέπει να συνεχιστεί και μετά το ματς της Κυριακής, όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα, βαρύ εις βάρος της ΑΕΚ ή όχι.

«Να είμαστε όλοι μαζί, αγαπημένοι, μονοιασμένοι, να αγαπάμε την ΑΕΚ και να παθιαζόμαστε για αυτήν, αλλά χωρίς ακρότητες, χωρίς βία. Είναι πάνω από όλους μας, πρέπει να τη σεβόμαστε και να την προστατεύουμε, όχι να την πληγώνουμε. Να δώσουμε όλοι, ο καθένας από το πόστο του, αυτό που μπορεί, δίχως μιζέρια και διχόνοια. Και στο τέλος, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, να είμαστε ικανοποιημένοι γιατί κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Το καλύτερο».

Δεν είναι δικά μου λόγια. Είναι του Νίκου Λυμπερόπουλου από μία παλαιότερη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει. Καλό θα ήταν να τα διαβάσει κάποιος στα παιδιά πριν βγουν την Κυριακή να παίξουν. Θα τα εμπνεύσει!