Το μαρτύριο της κλεψύδρας!

Ακόμα μία αντίστροφη μέτρηση βρίσκεται σε εξέλιξη… Άλλες 15 ημέρες προσμονής και αγωνίας, ίσως και κρυφής ελπίδας για την εξεύρεση λύσης. Εδώ που φτάσαμε, αυτά τα διαστήματα περνούν σαν νεράκι πλέον, ούτε που τα καταλαβαίνεις. Κι όμως δεν είναι τούτο που δημιουργεί την ενόχληση.

Είναι ότι μετά από κάθε λήξη προθεσμίας, εφευρίσκεται ένας άλλος τρόπος για την παραμονή στον πάτο του βαρελιού. Εκεί που λες… «να περάσει και αυτό το διάστημα κι αν προκύψει λύση, να έρθει το τέλος για να κοιτάξουμε πως θα ξαναφτιάξουμε την κατάσταση από το μηδέν» μαθαίνουμε ότι υπάρχει κι άλλος χρόνος. Μέσα σε μια γυάλα, σαν ένα χρυσόψαρο που συνέχεια κάνει κύκλους αλλά βρίσκεται μονίμως στο ίδιο σημείο.

Τις τελευταίες ημέρες προκύπτει μία υπέρμετρη αισιοδοξία από το περιβάλλον του Δημήτρη Βιντιάδη. Παρουσιάζεται έτοιμος να προχωρήσει είτε με συμπαίκτες, είτε μόνος του. Το πώς ακριβώς, όπως λένε οι άνθρωποι του, ότι θα το μάθουμε αμέσως μετά το ραντεβού με τον Μελισσανίδη και τον Παππά.

Κάποια στιγμή δεν μπορεί, θα μιλήσει ο ίδιος «παραμερίζοντας» μελλοντικούς συνεργάτες ή αυτόκλητους μπροστινούς. Και τότε θα μπορούμε να ζυγίσουμε όλα όσα έχουν γραφτεί και ειπωθεί τους τελευταίους μήνες γύρω από το άτομο του. Ως τότε, θα περιμένουμε με την ελπίδα να αποδειχθεί σωτήριος.

Ο χρόνος στην κλεψύδρα της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ δεν θα τελειώσει ποτέ, αυτό είναι το σίγουρο. Σώνεται όμως αυτός που τη διατηρεί στην εταιρική μορφή της. Κι αλίμονό της αν αναγκαστεί να οδηγηθεί στο ουτοπικό σενάριο δημιουργίας λαϊκής βάσης με εμπνευστές μικρομετόχους. Με όλο το σεβασμό που μπορώ να έχω στον Κυριάκο Χήνα και σε 2-3 ακόμα κυρίους, υπάρχουν και συνοδοιπόροι του μάλλον ακατάλληλοι… Κι ευτυχώς που το ΣΔΟΕ δεν έχει μπουκάρει ακόμα…

Εν τω μεταξύ, ξεκίνησε πάλι το «πόρτα-πόρτα» μήπως και μαζευτεί κανένα μικρο-ποσό στο ταμείο για σφραγιστούν εισιτήρια και να υπάρχει κόσμος στον τελικό με τη Βέροια τη μεθεπόμενη Κυριακή,  το πρόβλημα όμως δεν λύνεται με ασπιρίνες. Σε δύο-τρεις εβδομάδες από σήμερα θα συντελεστεί η επόμενη πράξη διάλυσης της ΑΕΚ με τον εκ νέου αποκλεισμό της από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Το να βρεθούν ως τότε τα περίπου 4-4,5 εκατ. ευρώ που λείπουν σήμερα ώστε να γίνουν οι απαιτητές πληρωμές το βλέπω χλωμό… Το να δώσει μεγαλύτερο περιθώριο η UEFA στην ΠΑΕ προτού επιβάλει την αντίστοιχη με την περυσινή τιμωρία είναι κάτι που επίσης συζητείται αφού η Ένωση θα είναι και υπότροπη. Για ποια Ευρώπη να μιλάμε βέβαια από τη στιγμή που η ΑΕΚ δεν θα έχει εξασφαλίσει θέση που να της δίνει το δικαίωμα συμμετοχής;

Με την Ελλάδα όμως τι γίνεται; Τα χρήματα που πρέπει να βρεθούν ως την 30η Ιουνίου πλέον, είναι ακόμα περισσότερα, συνολικά ξεπερνούν τα 11 εκατ. ευρώ. Ψυχοπλακωτικά πράγματα… Αλλά και (δυστυχώς) πέρα για πέρα αληθινά. Και αναρωτιέμαι:

Αυτοί οι 7-8 άνθρωποι που θα μπορούσαν, βάζοντας ο καθένας ξεχωριστά από 1 εκατ. ευρώ, να δώσουν ουσιαστική λύση στην ΑΕΚ βοηθώντας της να βαδίσει από το ερχόμενο καλοκαίρι σε ένα μονοπάτι εξυγίανσης (με νεαρούς παίκτες, χαμηλά συμβόλαια, πολλή δουλειά αλλά ΟΧΙ χρέη) πως μπορούν να αδιαφορούν μπροστά στο ενδεχόμενο της καταδίκης;

 Είναι πραγματικά λυπηρό το πώς σκέφτονται και συνάμα λογικό να δημιουργεί την καχυποψία ότι πέραν της αδιαφορίας τους, ίσως κάτι άλλο να κρύβεται από πίσω: η επιθυμία της πτώχευσης για να απαλλαγούν από τα χρέη που θα πέσουν μετά στις πλάτες των μπροστινών κακοδιαχειριστών τους. Άλλες 15 ημέρες αδέλφια… Υπομονή…