Εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ

Παράδεισος για τους πιστούς, κόλαση για τους αλλόθρησκους… Με δάκρυα στα μάτια και ένα μόνιμο χαμόγελο η Πένυ Μακρή… χρειάζεται PsyxiatRo μετά τον αγιασμό στα Ιερά Χώματα της Νέας Φιλαδέλφειας.

«Να προλάβω να το δω» μου είπε και η καρδιά κόντευε να σπάσει, μαζί με το πετσί που ήταν έτοιμο να φύγει από τη θέση του από την ανατριχίλα. Δεν είχε πάει ούτε 5 το απόγευμα, που μπήκαμε με τον Κώστα στο «μαγικό οικόπεδο» κι από το πουθενά άκουσα να με φωνάζει. Ο παππούς δεν κρατιόταν από το πρωί, όπως εγώ… Από τη μία φοβόταν τη συγκίνηση για λόγους υγείας, από την άλλη δεν θα το έχανε ποτέ.

«Τι κάνεις από τώρα εδώ;» του είπα, «Σιγά μη δεν ερχόμουν. Να προλάβω να το δώ!» μου απάντησε, αφού τον είχα ξεσηκώσει βέβαια εγώ από το πρωί. Φωτογραφία απαραίτητη, μια αγκαλιά και χωριστήκαμε. Η ώρα πέρασε, επιστρέψαμε στο γήπεδο, γεμάτοι λάσπη όλοι και το μυαλό σε εκείνον μην πάθει τίποτα.

Χτυπάει το τηλέφωνο, η μαμά! Άλλη παλαβή εκείνη, «έρχομαι» μου λέει και άντε τώρα να τη βρεις σε τόσο κόσμο. Εννοείται ότι με βρήκε εκείνη, σιγά που δεν θα με έβρισκε… Ελληνίδα μάνα. Έκατσε με τα παιδιά εγώ έπρεπε να βοηθήσω στο site. Λίγο αργότερα, όταν η φωνή του Κώστα Βουτσά ήχησε, πήγα κοντά της και την είδα να κλαίει σαν μικρό παιδί… Σαν εμάς. Και την… πείραξα, γιατί δεν ήξερα πως να αντιδράσω, αλλά το ξέρει ότι κι εγώ αυτό ήθελα να κάνω εκείνη την ώρα. Όλοι αυτό ήθελαν, πολλοί το έκαναν.

Μαζί τους ήθελα να το ζήσω. Και το έζησα! Και την πρώτη μέρα στη «Αγιά Σοφιά» εκείνους θα πάρω μαζί. Να τους έχει ο Θεός καλά, μόνο αυτό.

Επιστρέφουμε σπίτι μας! Εκεί που για εμάς ήταν, είναι και θα είναι ο παράδεισος μας. Η ασφάλεια μας. Η πόλη μας. Εκεί που για αυτούς θα είναι ξανά ο χειρότερος εφιάλτης τους. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί πλέον να μας σταματήσει. Η Νέα Φιλαδέλφεια μας ανήκει.

Σε εμάς, σε εκείνους που είναι μακρία και μέσα από εμας γιόρτασαν σε κάθε σημείο της Ελλάδας και σε εκείνους που «έφυγαν» αλλά έκλαψαν εχθες το βράδυ από εκεί ψηλά… Λίγο πριν τις 7 το απόγευμα… Μας έδωσαν το σημάδι ότι είναι εκεί και μας προσέχουν.

Για τα παιδιά εκεί ψηλά…